Taigagaai
| Taigagaai | |
|---|---|
| |
| Wetenskaplike klassifikasie | |
| Koninkryk: | |
| Filum: | |
| Klas: | |
| Orde: | |
| Familie: | |
| Genus: | |
| Spesie: | P. infaustus
|
| Binomiale naam | |
| Perisoreus infaustus (Linnaeus, 1758)
| |
| |
| Huidige benaderde verspreiding volgens die IUBN. | |
| Sinonieme | |
|
Corvus infaustus (Linnaeus, 1758)[2] | |
Die Taigagaai (Perisoreus infaustus) is ’n klein gaai met ’n groot verspreidingsgebied in die naaldboomwoude van Noord-Eurasië.
Kenmerke
[wysig | wysig bron]Taigagaaie word sowat 30 cm lank[3] en hul vlerkspan is sowat 40 cm. Hulle weeg tussen 75 en 90 g.[4] Mannetjies en wyfies lyk dieselfde. Die volwasse voëls is grysbruin, met ’n donkerbruin kop, bleker voorkop en dowwe geel bors. Die lyf is gelerig en die ken en keel grys. Die snawel en pote is swart.[5] Oor die geheel is hulle baie vaal en dit beskerm hulle teen hul vyande in die woudomgewing.[6] Die vere is baie sag en donserig om hulle in die winter teen uiterse koue te beskerm.[5] Hulle verveer een keer per jaar, van middel Junie tot middel September.[5] ’n Voël kan tot 20 jaar oud word,[7] hoewel die gemiddelde ouderdom 7,1 jaar is.[8]
Verspreiding en habitat
[wysig | wysig bron]Soos hul naam aandui, kom die voëls in die taiga voor. Hulle is inheems aan Noorweë, Swede, Finland, Rusland, Mongolië, Kazachstan en China.[8] Hulle is hoofsaaklik standvoëls wat dus heeljaar in een gebied bly.
Die spesie het agt subspesies:
- P. i. infaustus: Skandinawië en Noordwes-Rusland.
- P. i. ostjakorum: Van Noordoos-Europese Rusland tot die noorde van Sentraal-Siberië.
- P. i. yakutensis: Noordoos-Siberië.
- P. i. ruthenus: Wes-Rusland.
- P. i. opicus: Oos-Kazachstan, Noordwes-China en Suidwes-Siberië.
- P. i. sibericus: Sentraal-Siberië en Noord-Mongolië.
- P. i. tkachenkoi: Suidelike deel van Sentraal-Siberië.
- P. i. maritimus: Suidoos-Siberië en Noordoos-China.
Verwysings
[wysig | wysig bron]- ↑ "Perisoreus infaustus". IUBN-rooilys van Bedreigde Spesies. Weergawe 2013.2. Internasionale Unie vir die Bewaring van die Natuur. 2012. Besoek op 26 November 2013.
{{cite web}}: Ongeldige|ref=harv(hulp) - ↑ "Siberian Jay Perisoreus infaustus (Linnaeus, 1758)". Avibase (in Engels). Denis Lepage. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 3 Desember 2019. Besoek op 2 Julie 2017.
- ↑ Hogstad O. 2016. Hunting strategies by Siberian jays Perisoreus infaustus on wintering small rodents. Ornis Norvegica 39: 25-28.
- ↑ Ekman, Jan; Griesser, Michael (2016). "Siberian jays: delayed dispersal in the absence of cooperative breeding". In Walt Koenig; Janis L Dickinson (reds.). Cooperative breeding in vertebrates: studies of ecology, evolution, and behavior. Cambridge University Press. pp. 6–18. doi:10.1017/CBO9781107338357.002. ISBN 9781107043435.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 Coombes F. 1978. The Crows, a Study of the Corvids of Europe. BT Batsford Limited
- ↑ Blomgren A. 1971. Studies of less familiar birds, 162: Siberian jay. British Birds 64: 25-28.
- ↑ Lillandt B-G, Bensch S, von Schantz T. 2003. Family structure in the Siberian jay as revealed by microsatellite analysis. The Condor 105: 505-514.
- ↑ 8,0 8,1 Birdlife International. 2016. Perisoreus infaustus. The IUCN Red List of Threatened Species. e.T22705775A87356809. https://dx.doi.org/10.2305/IUCN.UK.2016-3.RLTS.T22705775A87356809.en
Eksterne skakels
[wysig | wysig bron]
Hierdie artikel is vertaal uit die Engelse Wikipedia
