Tweedetaalverwerwing
Tweedetaalverwering, of L2-verwerwing, is die proses waarvolgens mense ʼn tweede taal aanleer. Tweedetaalverwerwing verwys ook na die wetenskaplike vakgebied gemoeid met die studie van die proses daarvan. Tweede taal verwys na enige taal aangeleer addisioneel tot ʼn persoon se eerste taal; hoewel die konsep tweedetaalverwerwing genoem word, kan dit ook die aanleer van ʼn derde, vierde of meerdere tale insluit. [1] Tweedetaalverwerwing verwys na wat leerders doen en nie na praktyke in taalonderrig nie.
Hooftrekke
[wysig | wysig bron]Die vakgebied van tweedetaalverwerwing is ʼn onderafdeling van toegepaste linguistiek. Dit is wydgebaseer en relatief nuut. Net soos met die verskeie vertakkinge van linguistiek, is tweedetaalverwerwing nou verwant aan sielkunde, kognitiewe sielkunde en onderwys. Om die vakgebied te onderskei van die leerproses self, word die terme tweedetaalverwerwingnavorsing, tweedetaalstudies, en tweedetaalverwerwingstudies ook gebruik.
Tweedetaalverwerwingnavorsing het begin as ʼn interdissiplinêre vakgebied en as gevolg hiervan is dit moeilik om ʼn akkurate begindatum vas te stel. [2] Twee verhandelings in besonder word egter gesien as instrumenteel tot die moderne studie van tweedetaalverwerwing: Pit Corder se 1967 essay The Significance of Learners' Errors, en Larry Selinker se 1972 artikel Interlanguage. [3] Die studierigting beleef ook groot vooruitgang in die daaropvolgende dekades. [2] Teen 2010 word tweedetaalverwerwing vanuit ʼn wye verskeidenheid vakgebiede se perspektiewe bestudeer en ʼn proliferasie van verskillende teorieë ontstaan. Die twee hoofstroombenaderings is egter taalkundige teorieë gebaseer op Noam Chomsky se universele grammatika en sielkundige teorieë soos die bekwaamheidsverwerwingsteorie en konneksionisme. [3]
Die term verwerwing is oorspronklik gebruik om die onderbewuste aard van die leerproses uit te lig, [4] [5] maar die afgelope paar jare het leer en verwerwing merendeels sinonieme geword.
Tweedetaalverwerwing kan erftaalverwerwing insluit,[6] maar sluit gewoonlik nie tweetaligheid in nie. Meeste navorsers beskou tweetaligheid as die eindresultaat van die aanleer van ʼn taal, nie die proses self nie, en begryp die terme as verwysend na amperse moedertaalvlotheid. Skrywers in rigtings soos onderwys en sielkunde gebruik tweetaligheid egter gereeld om losweg te verwys na alle vorms van tweetaligheid. [7] Tweedetaalverwerwing moet ook nie teenoor die verwerwing van ʼn vreemde taal gestel word nie; eerder dat die aanleer van beide dieselfde fundamentele prosesse behels maar in verskillende omstandighede. [8].
Daar is al heelwat debatte gevoer oor presies hoe taal aangeleer word, en baie geskilpunte is nog steeds onopgelos. Daar is vele tweedetaalverwerwingsteorieë, maar nie een word deur alle navorsers aanvaar as ʼn omvattende verduideliking nie. Vanweë die interdissiplinêre aard van die vakgebied word daar nie verwag dat dit in die afsienbare toekoms wel die geval sal wees nie.
Verwysings
[wysig | wysig bron]- ↑ Gass & Selinker 2008, p. 7.
- ↑ 2,0 2,1 Gass & Selinker 2008, p. 1.
- ↑ 3,0 3,1 VanPatten & Benati 2010, pp. 2–5.
- ↑ Krashen 1982.
- ↑ (Krashen,1982) maak duidelike onderskeid tussen leer en verwerf, en gebruik leer om te verwys na bewustelike aspekte van die taalaanleerproses en verwerwing om te verwys na die onderbewuste aspekte. Hierdie streng onderskeid tussen leer en verwerwing word vandag wyd deur navorsers as oorvereenvoudiging beskou, sy hipoteses het egter groot invloed gehad en die naam het gebly.
- ↑ Gass & Selinker 2008, pp. 21–24.
- ↑ Gass & Selinker 2008, pp. 24–25.
- ↑ Ellis 1997, p. 3.
| Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Engelse Wikipedia vertaal. |
