Soberanía

Soberanía
	derechu y carauterística

La soberanía, según la clásica definición de Jean Bodin na so obra Los seis llibros de la República, ye'l "poder absolutu y perpetuu d'una República". Tamién se conceptualiza como'l drechu d'una institución política d'exercer el so poder. Tradicionalmente consideróse que tres son los elementos de la soberanía: Territoriu, pueblu y poder.

Nel derechu internacional, la soberanía ye un conceutu clave, referíu al drechu d'un estáu pa exercer los sos poderes.

Antecedentes

Al tomar el cuerpu civil como un cuerpu políticu organizáu, con vida propia y necesidaes comunes, alcúñase'l términu soberanía nacional na Revolución francesa desgaxando al individuu de la capacidá de decisión y portándolu al cuerpu nacional. Esta ye la tesis caltenida pol artículu 3 de la Declaración de derechos francesa al determinar que "toa soberanía reside esencialmente na nación". Ansí la soberanía nacional se concebirá como una, indixebrable ya inalienable, que nun pue tracamundiase colos individuos que la conformen.

Al conformar ansí'l conceutu, l'individuu ye parte de la nación, pero ésta ye un tou que nun lu representa direutamente. Nun será posible caltriar el sufraxu universal igual pa toos y con poder de decisión. Los individuos nun tienen derechos, sinón que cumplen funciones, y eses funciones sedrán acutaes pa quienes reúnan la dignidá abonda, xeneralmente xuncida a la riqueza personal. Apaez ansí'l sufraxu censitariu. Pa caltener esta teoría s'ellaborarón complexes tesis sobro la condición de la Nación como entidá superior al individuu. Estremancies ente la soberanía nacional y popular:

a) Tesis de la soberanía na nación: (Constitución de 1986)

- El sufraxu pue restrinxir y nun hai democracia mista

- El cabezaleru nun tien responsabilidá política

b) Tesis de la soberanía Popular: (Constitución de 1991)

- Na democracia se dá'l sufraxu universal, y una democracia mista (direuta y representativa)

- L'elexíu tien responsabilidá política frente a los sos electos El términu alcuñóse frente a la tesis de la soberanía nacional. La Constitución francesa de 1793 foi'l segundu testu llegal qu'afitó que "la soberanía reside nel pueblu ...". Jean-Jacques Rousseau, en El contratu social, atribúi a cada miembru del Estáu una parte igual de la que denoma l'"Autoridá soberana" nesti propúnxo una tesis sobro la soberanía basada na voluntá xeneral. Pa Jean-Jacques Rousseau'l soberanu ye'l pueblu, y esti emerxe del pautu social, y como cuerpu decreta la voluntá xeneral manifestada na llei.

Alcordies a les diverses tesis calteníes hasta la data, pue definise como "que la residencia llegal ya efeutiva del poder de mandu d'un conxuntu social alcuéntrase y s'exerce en y pola universalidá de los ciudadanos", y particularmente nos Estaos democráticos. Ansí'l sufraxu universal conviértese nun drechu cimeru y la condición ciudadana ye igual pa toos con independencia de cualaquier otru consideramientu, sacantes les llimitaciones d'edá o xuiciu.

Ver tamién

Referencies

Enllaces esternos

Wikimedia Commons tien conteníu multimedia tocante a Soberanía.