Tritiu
Esti artículu o seición necesita referencies qu'apaezan nuna publicación acreitada, como revistes especializaes, monografíes, prensa diaria o páxines d'Internet fiables. |
L'hidróxenu-3, tritiu, T o ³H ye ún de los isótopos de l'hidróxenu. Per contra que'l restu d'ellementos químicos, los isótopos d'hidróxenu nómense d'una forma específica: Asina fálase de protiu (H), faciendo referencia al isótopu más común, compuestu por namái qu'un protón; de deuteriu (D), isótopu que contién un protón, ya un neutrón; o de tritiu, que tien un protón y dos neutrones.
 | |
| Númeru másicu | 3 |
|---|---|
| Símbolu | H |
| Neutrones | 2 |
| Protones | 1 |
| Periodu de semidesintegración | 12,32 a |
| Masa isotópica | 3,01604928199 Da |
| Espín | 0,5 |
| Enerxía d'enllaz | 8 481 821 y 8481,795 |
| Paridá | 1 |
| Productos de desintegración |
helio-3 (es)  |
| Serie | |
|
← Deuteriu hidrógeno-4 (es) → | |
 | |
Asina, caún de los protones pesa aproximao una Unidá de masa atómica, el tritiu tien una masa d'unes tres uma.
Aplicaciones
editar- El tritiu, producíu en reautores nucleares, emplégase pa construyir bombes d'hidróxenu. Tamién ye emplegáu davezu como marcador químicu en llaboratorios, y como fonte de radiación en pintures lluminoses.
- Los electrones emitíos por cantidaes pequeñes de Tritiu, provoquen que'l fósforu rellume na escuridá. Esto permite la construcción de dispositivos auto illuminaos emplegaos en relós y señales d'emerxencia. En dalgunos países, emplégase pa facer llaveros que rellumen na escuridá. Tamién emplégase na industria armamentística p'ameyorar la visibilidá en visores de rifles au enantes emplegábase'l radiu, agora prohibíu, por provocar cáncer de güesos.
- La timidina con tritiu, emplégase en prebes de proliferación celular. Esta nucleósidu incorpórase nel ADN de les célules demientres que la división celular. L'ésitu de la proliferación celular, pue determinase pola radioactividá de la muestra.
Historia
editarEl tritiu, predíxose a finales de la década de 1920 por Walter Russell, emplegando la so tabla periódica "espiral". En 1934, Ernest Rutherford, trabayando con Mark Oliphant y Paul Harteck foron los primeros n'algamalo a partir del deuteriu, nun siendo quién a atopalu. El primer n'atopalu foi Luis Alvarez, quien deduxo tamién que'l tritiu tenía de ser radioautivu. W.F. Libby descucbrió que'l tritiu podía emplegase pa la datación isotópica de l'agua, y pa la estensión de muestres xeolóxiques y de vinos.
Referencies
editarEnllaces esternos
editar
Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Tritiu.
