Dendrit
Dendrit(i) (grč. δενδρίτης, - dendritos = drvo) su protoplazmatski razgranati produžeci neurona, koji su prilično kratki i prvenstveno aktivni u recepciji impulsa, a zatim provođenju u tijelo ćelije. To su vrhovi neurona koji služe kao receptori nervnih impulsa iz aksona drugog neurona. Njegova glavna funkcija je da prima impulse iz drugih neurona i proslijeđuje ih u tijelo ćelije. Iz ćelijskog tijela dendrita, razgranavaju se brojne ekstenzije. U cijelom dendritu je dendritska kičma, malo citoplazme, koji su okrenuti ka sinapsi. Citoplazma dendrita sadrži mitohondrije, membranske vezikule, mikrotubule i neurofilamente.[1][2][3]
| Dendrit Dendritum | |
|---|---|
 Snimak uzet fluorescentnim mikroskopom u posmatranom neuronu hipokampusa uzgajanom in vitro Vidi se zeleni tok proteina, kao i dendrit, koji ima mnogo dendritskih bodlji | |
| Detalji | |
| Sistem | Nervni |
| Identifikatori | |
| MeSH | D003712 |
| FMA | 67314 |
| Anatomska terminologija | |
Dendriti posjeduju hemoreceptore koji su u stanju reagirati sa neurotransmiterom, koji je upućen iz sinapsne vezikule u presinapsni neuron, što je od suštinskog značaja za pravilno prenošenje impulsa kroz nervni put.
Provođenje impulsa
urediDendritsko stablo, zajedno sa perikarionom su neophodni u prenošenju nervnih impulsa. To je zato što se, kao odgovor na stimulaciju iz drugih ćelija, depolarizira membranski potencijal podraženog neurona. Kada se ovaj potencijal depolarizira iznad određenog praga on pokreće akcijski potencijal, koji se rasprostire iz membrana i nestaje ispod praga podražaja.
Na dendritima postoje dendritske kičme, male projekcije koje povećavaju površinu i odgovorne su za primanje informacija. Atrofija ili nedostatak tih bodlji je u vezi sa kognitivnom manjkavošću, a posebno neadekvatan nastanak je povezan sa sindromima kao što je Downov sindrom (trisomija 21).[4][5][6]
Reference
uredi- ^ Pritchard T. E., Alloway D. (1999): Medical neuroscience. Hayes Barton Press, ISBN 978-1-59377-200-0:http://books.google.com/books/about/Medical_neuroscience.html?id=m7Y80PcFHtsC[mrtav link].
- ^ Butler A. B., Hodos W. (2005): Comparative vertebrate neuroanatomy: evolution and adaptation. Wiley-Blackwell, ISBN 978-0-471-21005-4,
- ^ http://books.google.com/?id=3nO6ggvV1PUC&dq=%22Comparative+vertebrate+neuroanatomy:+evolution+and+adaptation%22.
- ^ Hall J. E., Guyton A. C. (2006): Textbook of medical physiology, 11th edition. Elsevier Saunders, St. Louis, Mo, ISBN 0-7216-0240-1.
- ^ Warrell D. A., Cox T. M., Firth J. D. (2010): The Oxford Textbook of Medicine Arhivirano 21. 3. 2012. na Wayback Machine (5th ed.). Oxford University Press
- ^ Greenstein B., Greenstein A. (2002): Color atlas of neuroscience – Neuroanatomy and neurophysiology. Thieme, Stuttgart – New York, ISBN 9783131081711.
Vanjski linkovi
uredi