Arapsko proljeće
• Gore lijevo - Egipat
• Gore desno - Tunis
• Dole lijevo - Sirija
• Dole desno - Jemen
Arapsko proljeće (arapski: الربيع العربي) jest naziv za masovne proteste u arapskom svijetu od 2010. do 2014. godine. To je bio jedinstveni talas protesta koji je počeo u Tunisu 18. decembra 2010. i proširio se na Sjevernu Afriku i Bliski istok.
Rezultati protesta
[uredi | uredi izvor]| Protesti u arapskom svijetu i okolini |
|---|
Srušena vlast Građanski rat Masovni protesti i političke promjene Protesti i političke promjene Značajniji protesti Manji protesti Bez incidenata Manji protesti izvan arapskog svijeta
|
| Velika slova - arapski svijet Mala slova - nearapski svijet |
Razvoj događaja
[uredi | uredi izvor]Protesti i nemiri do danas su doveli do rata u Libiji, revolucije u Tunisu i egipatske revolucije. U Alžiru, Bahreinu, Džibutiju, Iraku, Jordanu, Omanu, Siriji i Jemenu su bili nastali veliki protesti. Manji incidenti su se dogodili u Kuvajtu, Libanu, Mauritaniji, Maroku, Saudijskoj Arabiji, Sudanu i Zapadnoj Sahari.[1][2][3][4][5].
Protesti uz građanski otpor su uključili i štrajkove, marševe i okupljanja, kao i upotrebu socijalnih mreža kao što su Facebook i Twitter za organizovanje i komunikaciju, uprkos pokušaja državne represije i cenzure interneta. Nemiri u arapskom svijetu utjecali su i na poticanje protesta u brojnim nearapskim državama širom Evrope, Azije i Afrike.
Protesti su se odnosili protiv autoritarnih režima na vlasti kao i političkih i društvenih struktura tih zemalja.
Tunis
[uredi | uredi izvor]U Tunisu, protesti su započeli 17. decembra 2010. godine, samozapaljenjem Mohameda Bouazizija u gradu Sidi Bouzidu na jugu Tunisa. Već idući dan u tom gradu počeli su protesti.[6] Dana 27. decembra u glavnom gradu Tunisu organizovan je protest solidarnosti na kojem se okupilo oko 1,000 ljudi.[7] Isti dan protesti su održani i u mnogim drugim gradovima širom države. Dana 14. januara 2011. godine, predsjednik Zine El Abidine Ben Ali pobjegao je iz zemlje. Glavni razlozi protesta u Tunisu su bili korupcija, inflacija i nezaposlenost.
Ostatak arapskog svijeta
[uredi | uredi izvor]Protesti u Tunisu poslužili su kao nadahnuće sličnom pokretu u Egiptu, koji je u februaru 2011. doveo do podnošenja ostavke predsjednika Hosnija Mubaraka. U februaru 2011. protesti u Libiji su prerasli u sveopću pobunu protiv režima Muammar al Gaddafija. Veliki protesti praćeni policijskom i vojnom brutalnošću događaju se i u Siriji i Jemenu.
Reference
[uredi | uredi izvor]- ^ Humphrey, Shawn (24. 2. 2011). "Benin, Senegal, Mauritania Impacted by Protest Movements". Yahoo!. Arhivirano s originala, 2. 3. 2011. Pristupljeno 25. 2. 2011.
- ^ Ibrahim, Mohammed (16. 2. 2011). "Somalia: Government Forces Fire on Demonstrators, Killing 5". The New York Times. Pristupljeno 20. 2. 2011.
- ^ "Thousands in Yemen Protest Against the Government". The New York Times. 28. 1. 2011.
- ^ Posted by multiple 26 January 2011 (26. 1. 2011). "Protest spreads in the Middle East - The Big Picture". Boston.com. Pristupljeno 1. 2. 2011.
- ^ "Lebanon: Protests against Sectarian Political System". Reuters. 27. 2. 2011. Arhivirano s originala, 24. 11. 2011. Pristupljeno 8. 3. 2011.
- ^ Rania Abouzeid (21. 1. 2011). "Bouazizi: The Man Who Set Himself and Tunisia on Fire". časopis Time. Arhivirano s originala, 22. 1. 2011. Pristupljeno 14. 11. 2011.
- ^ "Tunisia jobless protests rage – Africa – Al Jazeera English". English.aljazeera.net. 28. 12. 2010. Pristupljeno 14. 1. 2011.
Vanjski linkovi
[uredi | uredi izvor]