δυσάρεστος

Νέα ελληνικά (el)

↓ πτώσεις	ενικός
γένη →	αρσενικό		θηλυκό		ουδέτερο
ονομαστική	ο	δυσάρεστος	η	δυσάρεστη	το	δυσάρεστο
γενική	του	δυσάρεστου	της	δυσάρεστης	του	δυσάρεστου
αιτιατική	τον	δυσάρεστο	τη	δυσάρεστη	το	δυσάρεστο
κλητική		δυσάρεστε		δυσάρεστη		δυσάρεστο
↓ πτώσεις	πληθυντικός
γένη →	αρσενικό		θηλυκό		ουδέτερο
ονομαστική	οι	δυσάρεστοι	οι	δυσάρεστες	τα	δυσάρεστα
γενική	των	δυσάρεστων	των	δυσάρεστων	των	δυσάρεστων
αιτιατική	τους	δυσάρεστους	τις	δυσάρεστες	τα	δυσάρεστα
κλητική		δυσάρεστοι		δυσάρεστες		δυσάρεστα
Κατηγορία όπως «όμορφος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

δυσάρεστος < (διαχρονικό δάνειο) αρχαία ελληνική δυσάρεστος (γκρινιάρης, δύστροπος) & σημασιολογικό δάνειο από τη γαλλική désagréable.^[1] Συγχρονικά αναλύεται σε δυσ- + αρεστός.

δυσάρεστος, -η, -ο

που δυσαρεστεί κάποιον, που προξενεί αρνητικά αισθήματα ή συναισθήματα (ενόχληση ή στενοχώρια)

→ και δείτε τις λέξεις δυσαρέσκεια, δυσ-, αρεστός και αρέσω

δυσάρεστος

↓ πτώσεις	ενικός
→ γένη	αρσενικό & θηλυκό		ουδέτερο
	δῠσᾰρεστο-
ονομαστική	ὁ/ἡ	δυσάρεστος	τὸ	δυσάρεστον
γενική	τοῦ/τῆς	δυσαρέστου	τοῦ	δυσαρέστου
δοτική	τῷ/τῇ	δυσαρέστῳ	τῷ	δυσαρέστῳ
αιτιατική	τὸν/τὴν	δυσάρεστον	τὸ	δυσάρεστον
κλητική ὦ!		δυσάρεστε		δυσάρεστον
↓ πτώσεις	πληθυντικός
ονομαστική	οἱ/αἱ	δυσάρεστοι	τὰ	δυσάρεστᾰ
γενική	τῶν	δυσαρέστων	τῶν	δυσαρέστων
δοτική	τοῖς/ταῖς	δυσαρέστοις	τοῖς	δυσαρέστοις
αιτιατική	τοὺς/τὰς	δυσαρέστους	τὰ	δυσάρεστᾰ
κλητική ὦ!		δυσάρεστοι		δυσάρεστᾰ
	δυϊκός
ονομ-αιτ-κλ	τὼ	δυσαρέστω	τὼ	δυσαρέστω
γεν-δοτ	τοῖν	δυσαρέστοιν	τοῖν	δυσαρέστοιν
2η κλίση, Κατηγορία 'δύσκολος' όπως «δύσκολος» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

δυσάρεστος < δυσ- + ἀρεστός

δυσάρεστος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
δυσάρεστος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.