Ζοζέφ-Μαρί Βιέν
| Ζοζέφ-Μαρί Βιέν | |
|---|---|
 Ο Ζοζέφ-Μαρί Βιέν, πορτρέτο του Ζοζέφ Ντυπλεσί | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Joseph-Marie Vien (Γαλλικά) |
| Γέννηση | 18 Ιουνίου 1716[1][2][3] Μονπελιέ |
| Θάνατος | 27 Μαρτίου 1809[1][2][3] Παρίσι |
| Τόπος ταφής | Πάνθεον (48°50′46″ s. š., 2°20′46″ v. d.) |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Μητρική γλώσσα | Γαλλικά |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά[1] |
| Σπουδές | Βασιλική Ακαδημία ζωγραφικής και γλυπτικής του Παρισιού |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ζωγράφος[4] πολιτικός σχεδιαστής[5] |
| Αξιοσημείωτο έργο | Two Women Bathing The sweet melancholy |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Μαρί-Τερέζ Ρεμπούλ[6] |
| Τέκνα | Ζοζέφ-Μαρί Βιέν ο νεότερος[7] |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Επίσημος ζωγράφος του βασιλιά (1789–1791) μέλος της Γερουσίας των συντηρητικών διευθυντής (1775–1781, Γαλλική Ακαδημία Ρώμης) |
| Βραβεύσεις | Α΄ Βραβείο Ζωγραφικής της Ρώμης (1743)[8] Ταξιάρχης της Λεγεώνας της Τιμής Οικότροφος της Βίλλας των Μεδίκων[9] |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Ζοζέφ-Μαρί Βιέν (γαλλικά: Joseph-Marie Vien) (18 Ιουνίου 1716-27 Μαρτίου 1809) ήταν Γάλλος ζωγράφος. Ήταν ο τελευταίος κάτοχος της θέσης του Πρώτου Ζωγράφου του Βασιλιά, κατέχοντας τη θέση από το 1789 έως το 1791.
Υπήρξε ένας από τους προδρόμους του νεοκλασικισμού στη ζωγραφική.[10]
Βιογραφικά στοιχεία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Ζοζέφ-Μαρί Βιέν γεννήθηκε στο Μονπελιέ στις 18 Ιουνίου 1716. Εγκαταστάθηκε στο Παρίσι το 1740 και μαθήτευσε στο εργαστήριο του Σαρλ-Ζοζέφ Νατουάρ.
Το 1743 κέρδισε το βραβείο της Ρώμης. [11]Στη Ρώμη γνώρισε τον Ζοζέφ Ντυπλεσί, μαθητή τότε στο εργαστήριο του Πιέρ Συμπλερά, με τον οποίο παρέμεινε πάντα σε επαφή. Εκεί, ανακαλύπτοντας τα αρχαία μνημεία και τους πίνακες που σώθηκαν από τα ερείπια του Ερκολάνο, γοητεύτηκε από την αρχαία τέχνη και, τροποποιώντας τις ιδέες του για τη ζωγραφική, άρχισε να ζωγραφίζει πίνακες σε πιο αυστηρό ύφος από την τεχνοτροπία που ήταν το κυρίαρχο ύφος, οι οποίοι όμως δεν εκτιμήθηκαν από το κοινό κατά την επιστροφή του στο Παρίσι. Προσπαθώντας να συνδυάσει τη μίμηση της φύσης και τα μαθήματα των παλιών δασκάλων, θεωρείται, μαζί με τον Πομπέο Μπατόνι, ένας από τους προδρόμους του νεοκλασικισμού στη ζωγραφική.[12]
Οι τάσεις του ήταν τόσο διαφορετικές με το κυρίαρχο γούστο, ώστε την εισαγωγή του στη Βασιλική Ακαδημία Ζωγραφικής και Γλυπτικής το 1754 με τον πίνακα Δαίδαλος και Ίκαρος (Λούβρο) όφειλε αποκλειστικά στην υποστήριξη του Φρανσουά Μπουσέ.
Όταν το 1776, στο απόγειο της φήμης του, έγινε διευθυντής της σχολής της Γαλλίας στη Ρώμη, αρνήθηκε να πάρει μαζί του τον μαθητή του Ζακ-Λουί Νταβίντ, δηλώνοντας ότι ήταν πολύ μεγάλος για να διδάξει έναν νέο καλλιτέχνη.
Πέντε χρόνια αργότερα επέστρεψε στο Παρίσι και το 1789 διορίσθηκε Πρώτος Ζωγράφος του Βασιλιά. Η περιουσία του καταστράφηκε κατά τη Γαλλική Επανάσταση αλλά αδιαμαρτύρητα άρχισε να εργάζεται πάλι και σε ηλικία 80 ετών (1796) κέρδισε το βραβείο σε ανοιχτό διαγωνισμό κυβέρνησης.
Η έλευση της Αυτοκρατορίας βελτίωσε την κατάστασή του και κατακλύθηκε με τιμές από τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη που αναγνώρισε την αξία του. Διορίστηκε γερουσιαστής το 1799, κόμης της Αυτοκρατορίας το 1808 και διοικητής της Λεγεώνας της Τιμής. [13]
Ο Ζοζέφ-Μαρί Βιέν πέθανε στο Παρίσι και ενταφιάστηκε στην κρύπτη του Πάνθεον.
Μαθητές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Ζοζέφ-Μαρί Βιέν ίδρυσε σχολή όπου εκπαίδευσε έναν τεράστιο αριθμό μαθητών, πολλοί από τους οποίους έγιναν διάσημοι, όπως ο Ζακ-Λουί Νταβίντ, ο οποίος ώθησε μέχρι τα άκρα το κίνημα επιστροφής έμπνευσης από την Αρχαιότητα που ξεκίνησε στη Γαλλική Σχολή από τον Βιέν, ο Φρανσουά-Αντρέ Βενσάν, ο Ζαν-Αντουάν Τεοντόρ Ζιρούστ, ο Ζαν-Μπατίστ Ρενιώ, ο Ζοζέφ-Μπενουά Συβέ, ο Ζαν-Πιέρ Σαιντ-Ουρς, ο Φρανσουά-Γκιγιώμ Μεναζό, ο Ζαν-Ζοζέφ Ταγιασόν, ο Γκαμπριέλ Λεμονιέ και άλλοι καλλιτέχνες υψηλού επιπέδου.
Η σύζυγός του Μαρί-Τερέζ Ρεμπούλ (1728-1805), η ίδια μέλος της Ακαδημίας, και ο γιος του, Ζοζέφ-Μαρί, γεννημένος το 1761, ήταν επίσης ζωγράφοι.[14]
Επιλογή έργων
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]-
Η γλυκιά μελαγχολία (1756), μουσείο του Κλίβελαντ -
Ο Άγιος Ιερώνυμος προσευχόμενος, Τουλούζη, -
Ο Αλκιβιάδης τραυματισμένος -
Δύο νέες Ελληνίδες ορκίζονται να μην ξανα-αγαπήσουν ποτέ, 1773, Λούβρο -
Εγκαίνια του αγάλματος του Λουδοβίκου ΙΕ΄ στην ομώνυμη πλατεία, 20 Ιουνίου 1763, μουσείο Καρναβαλέ, Παρίσι -
Ο έρωτας φεύγει από τη σκλαβιά, 1789 -
Ο όρκος του Κατιλίνα, 1809 -
Η έμπορος των ερώτων, 1763
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 12109720b. Ανακτήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 2015.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 «Joseph Marie (I) Vien». (Ολλανδικά) RKDartists. 80924.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 «Benezit Dictionary of Artists» (Αγγλικά) Oxford University Press. 2006. B00190861. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017. ISBN-13 978-0-19-977378-7.
- ↑ The Fine Art Archive. cs
.isabart .org /person /161351. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2021. - ↑ Ανακτήθηκε στις 20 Ιουνίου 2019.
- ↑ (Αγγλικά) Union List of Artist Names. 31 Ιανουαρίου 2018. 500018830. Ανακτήθηκε στις 21 Μαΐου 2021.
- ↑ (Αγγλικά) Union List of Artist Names. 31 Ιανουαρίου 2018. 500018830. Ανακτήθηκε στις 22 Μαΐου 2021.
- ↑ Jules Guiffrey: «Liste des pensionnaires de l'Academie de France a Rome» 1908. σελ. 31.
- ↑ www
.villamedici .it /fr /directeurs /vien-joseph /. - ↑ . «wikiart.org/en/joseph-marie-vien».
- ↑ . «findagrave.com/memorial//joseph-marie-vien».
- ↑ . «en.wikisource.org/wiki/1911_Encyclopdia_Britannica/Vien,_Joseph_Marie».
- ↑ . «pictorem.com/profile/Joseph-Marie.Vien».
- ↑ . «wga.hu/bio_m/v/vien/biograph».
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Joseph-Marie Vien στο Wikimedia Commons
