kijven

Dutch

Etymology

From Middle Dutch kiven, from Old Dutch *kīvan, from Proto-West Germanic *kīban, from Proto-Germanic *kībaną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈkɛi̯.və(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: kij‧ven
• Rhymes: -ɛi̯vən

Verb

kijven

1. (intransitive) to altercate, to dispute, to wrangle
2. (intransitive) to scold, to chide

Conjugation

Conjugation of kijven (strong class 1)
infinitive	kijven
past singular	keef
past participle	gekeven
infinitive	kijven
gerund	kijven n
	present tense	past tense
1st person singular	kijf	keef
2nd person sing. (jij)	kijft, kijf2	keef
2nd person sing. (u)	kijft	keef
2nd person sing. (gij)	kijft	keeft
3rd person singular	kijft	keef
plural	kijven	keven
subjunctive sing.1	kijve	keve
subjunctive plur.1	kijven	keven
imperative sing.	kijf
imperative plur.1	kijft
participles	kijvend	gekeven
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Conjugation of kijven (weak)
infinitive	kijven
past singular	kijfde
past participle	gekijfd
infinitive	kijven
gerund	kijven n
	present tense	past tense
1st person singular	kijf	kijfde
2nd person sing. (jij)	kijft, kijf2	kijfde
2nd person sing. (u)	kijft	kijfde
2nd person sing. (gij)	kijft	kijfde
3rd person singular	kijft	kijfde
plural	kijven	kijfden
subjunctive sing.1	kijve	kijfde
subjunctive plur.1	kijven	kijfden
imperative sing.	kijf
imperative plur.1	kijft
participles	kijvend	gekijfd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• bekijven
• buiten kijf staan
• gekijf

 

Descendants

• Negerhollands: kiev

References

• van der Sijs, Nicoline, editor (2010), “kijven”, in Etymologiebank, Meertens Institute