Terenci Moix

Honorigoj
Honorigoj	(2003) prix de la fondation José Manuel Lara (fr) ; (1996) Premio Fernando Lara (en) ; (1993) Gold Letter (en) ; (1992) Ramon Llull Novel Award (en) ; (1986) Premio Planeta, kialo de la premio No digas que fue un sueño; (1970, 1973) Serra d'Or Critics Award (en) ; (1968) Premi Josep Pla de narrativa (en) ; (1967) Mercè Rodoreda Award (en) ; vd

**Terenci Moix**
Terenci Moix
Persona informo
Naskonomo	Ramon Moix Messeguer
Naskiĝo	5-an de januaro 1942; en El Raval
Morto	2-an de aprilo 2003 (61-jaraĝa); en Barcelono
Mortis pro	Naturaj kialoj vd
Mortis per	Pulma emfizemo vd
Tombo	sen valoro vd
Lingvoj	kataluna • hispana vd
Ŝtataneco	Hispanio vd
Familio
Gefratoj	Anna Maria Moix i Meseguer vd
Amkunulo	Enric Majó vd
Profesio
Alia nomo	Ray Sorel • Terenci Moix vd
Okupo	verkisto ; ĵurnalisto ; romanisto vd
Verkado
Verkoj	El día que murió Marilyn ❦; Q6026349 ❦; Q5768455 ❦; No digas que fue un sueño vd
Honorigoj
Honorigoj	(2003) prix de la fondation José Manuel Lara (fr) ; (1996) Premio Fernando Lara (en) ; (1993) Gold Letter (en) ; (1992) Ramon Llull Novel Award (en) ; (1986) Premio Planeta, kialo de la premio No digas que fue un sueño; (1970, 1973) Serra d'Or Critics Award (en) ; (1968) Premi Josep Pla de narrativa (en) ; (1967) Mercè Rodoreda Award (en) ; vd
vd	Fonto: Vikidatumoj
	v • d • r

Terenci MOIX [mOĉ], pseŭdonimo de Ramón Moix Meseguer^[1] (Barcelono, 5a de januaro 1942 - Barcelono, 2a de aprilo 2003), estis hispana ĵurnalisto kaj verkisto kaj en hispana lingvo kaj en kataluna lingvo, pli aĝa frato de la verkistino Ana María Moix (1947-2014).

Biografio kaj kariero

Li iĝis unu de la aŭtoroj plej multe legataj de la hispana literaturo post la publikigo de No digas que fue un sueño (Premio Planeta] 1986), kun pli ol unu miliono da ekzempleroj, kio pluis en El sueño de Alejandría (1988).

Publikiginte per la pseŭdonimo de Ray Sorel du krimromanojn —Besaré tu cadáver (1963) kaj Han matado a una rubia (1964)—, li konatiĝis kiel rakontisto per la verko La torre de los vicios capitales (1968), kion li ekverkis en angla dum la periodo en kiu li loĝis en Londono en 1964.

En lia verko aperas membiografiaj elementoj (la kataluna kulturo, la samseksemo, la kritiko al la valoroj de la frankisma epoko kaj al la religia edukado) kaj granda emo al la historio de Egipto. Tial en kelkaj liaj romanoj baziĝas sur amaferoj dum la faraona imperio.^[2] Li estis ankaŭ prezentisto de televido inter 1981 kaj 1987 tial li prezentis Terenci a la fresca kaj en la sezono 1988-1989 li kondukis la programon de intervjuoj Más estrellas que en el cielo, en La 1 de TVE, en ki li intervjuis grandajn mitojn de kino kiel Lauren Bacall, Kirk Douglas kaj Joan Fontaine. En 1999 li reĝisoris kaj prezentis la serion de dokumentaj filmoj Los grandes hombres de la Egiptología, elsendita en La 2 de TVE, en kiu li priskribis kelkajn de la plej elstaraj egiptologoj de la 18-a kaj 19-a jarcentoj.

En 1992 li publikigis El sexe dels àngels, libro kiu okazigis grandan polemikon en multaj katalunaj sektoroj pro sia satiro kontraŭ la kataluna kulturo. Ĉiuokaze, la sekvan jaron tiu verko ricevis la premion Lletra d'Or.

Terenci Moix estis memdeklarita sakseksemulo, kiu partoprenis en nombraj debatoj televidaj pri sekso. Li malferme kontraŭis montrojn kontraŭsamseksemajn kaj tiusence lanĉis akrajn kritikojn ekzemple kontraŭ Camilo José Cela, venkinto de la Nobel-premio pri literaturo de 1989.

Verkoj

^[3]

Narrativa

Besaré tu cadáver, krimromano, 1965, sub pseŭdonimo de Ray Sorel.
El desorden, 1965.
Han matado a una rubia, krimromano, 1960-aj jaroj, sub pseŭdonimo de Ray Sorel (reeldonita en 2010, kun Besaré tu cadáver, de Planeta, kun prologo de Pere Gimferrer).^[4]
La torre de los vicios capitales - La torre dels vicis capitals, 1968.
Olas sobre una roca desierta - Onades sobre una roca deserta, 1969.
El día que murió Marilyn, 1969; definitiva versio: 1998.
Mundo macho - Món mascle, 1971.
Melodrama, o, La increada conciencia de la raza - Siro o la increada consciència de la raça, 1972.
La caiguda de l'imperi sodomita i altres històries herètiques, cuentos, 1976.
Sadístico, esperpéntico e incluso metafísico - Sadistic, esperpentic i adhuc metafisic, 1976; traducción de Juan Bonilla, Berenice, Córdoba, 2011.
Lilí Barcelona i altres travestís : tots els contes, cuentos, 1978.
Tots els contes, cuentos 1979.
Nuestro Virgen de los mártires, 1983.
Amami, Alfredo! o polvo de estrellas, 1984.
No digas que fue un sueño, 1986.
El sueño de Alejandría, 1988.
Memorias. El peso de la paja. El cine de los sábados, Plaza & Janés, 1990.
La herida de la esfinge, 1991.
Garras de astracán, 1991.
El sexo de los ángeles, 1992.
Memorias. El peso de la paja. El beso de Peter Pan, 1993.
Suspiros de España, 1993.
Venus Bonaparte, 1994.
Mujercísimas, 1995.
Màrius Byron, 1995.
El amargo don de la belleza, 1996.
Memorias. El peso de la paja. Extraño en el paraíso, 1998.
Chulas y famosas, 1999.
El demonio, 1999.
El arpista ciego, 2002.

Teatro

Tartan dels Micos contra l'estreta de l'Ensanche, Edicions 62, 1974.

Eseo

Introducció a la história del cinema, 1895-1967, Bruguera, 1967.
Iniciació a una història del cine.
Los cómics, arte para el consumo y formas pop, Llibres de Sinera, 1968.
El sadismo de nuestra infancia, 1970.
Crónicas italianas, Seix Barral, 1971.
Terenci del Nilo, Plaza & Janés, 1983.
Tres viajes románticos (Grecia-Tunez-México), Plaza & Janés, 1987.
Mis inmortales del cine. Hollywood, años 30, Planeta, 1996.
Mis inmortales del cine. Hollywood, años 40, Planeta, 1998.
Mis inmortales del cine. Hollywood, años 50, Planeta, 2001.
Mis inmortales del cine. Hollywood, años 60, Planeta, 2003.
Sufrir de amores, Planeta, 2005.
Historia social del cómic (postmorta), Ediciones B, 2007 (reeldono de Los cómics, arte para el consumo y formas pop).