Baldomero Espartero

Honorigoj
Honorigoj	Kavaliro de la Ordeno de la Ora Ŝaffelo; Granda Kruco de la ordeno de Izabela la Katolikino ; vd

Postenoj
Postenoj	ministro de la Guerra (en) (1837–1838); ministro de la Guerra (en) (1837–1837); Member of the Congress of Deputies (en) ; viceroy of Navarra (en) vd

**Baldomero Espartero**
Baldomero Espartero
Persona informo
	Joaquín Baldomero Fernández-Espartero y Álvarez de Toro
Naskonomo	Joaquín Baldomero Fernández-Espartero y Álvarez de Toro
Naskiĝo	27-an de februaro 1793; en Granátula de Calatrava
Morto	8-an de januaro 1879 (85-jaraĝa); en Logronjo
Lingvoj	hispana vd
Loĝloko	Logronjo vd
Ŝtataneco	Hispanio vd
Partio	Progressive Party (en) vd
Subskribo
Familio
Gefratoj	Francisco Fernández-Espartero y Álvarez de Toro (en) vd
Edz(in)o	María Jacinta Martínez de Sicilia y Santa Cruz (en) (1827–1878) vd
Parencoj	Eladia Fernández de Espartero y Blanco (en) (nevino) vd
Profesio
Alia nomo	Baldomero Espartero vd
Okupo	politikisto ; regento ; militisto ; soldato vd
Laborkampo	Militaj aferoj kaj politiko vd
Aktiva en	Madrido vd
Postenoj
Postenoj	ministro de la Guerra (en) (1837–1838); ministro de la Guerra (en) (1837–1837); Member of the Congress of Deputies (en) ; viceroy of Navarra (en) vd
Honorigoj
Honorigoj	Kavaliro de la Ordeno de la Ora Ŝaffelo; Granda Kruco de la ordeno de Izabela la Katolikino ; vd
Membrecoj
Membrecoj	Congreso de los Diputados ; Real Academia de Nobles y Bellas Artes de San Luis (en) vd
vd	Fonto: Vikidatumoj
	v • d • r

Baldomero ESPARTERO (27-a de februaro de 1793 – Logroño, 8-a de januaro de 1879), hispana generalo, liberala politikisto.

Espartero estis la ĉefo de la trupoj lojalaj al Izabela la 2-a dum la enlanda Unua Karlisma Milito, subskribis la pacatraktaton de Bergara je 1839, kiu atestis pri la malvenko de la ribelaj karlistoj. Li pro tio ricevis la titolon de Duko de la Venko (Duque de la Victoria).

Fariĝinte simbolo de la progresistoj, li estis regento de 1840 ĝis 1843. Post la alveno al la plena reĝeco, li devas retiriĝi kaj ekziliĝi. Li revenas al la povo kiel prezidanto de la ministraro inter 1854 kaj 1856.

Post la revolucio de 1868 oni proponas al li fariĝi reĝo, sed li rifuzas. Oni donas tamen al li la titolon Princo de Vergara.