Location via proxy:   [ UP ]  
[Report a bug]   [Manage cookies]                
پرش به محتوا

مرکز جهانی بهائی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
نمای روبه‌روی آرامگاه باب از زاویهٔ باغ‌های بهائی حیفا
نمایی از دارالآثار بین‌المللی و مقام اعلی در مرکز جهانی بهائی.
کمان بهائی از زاویه ساختمان آرشیوهای بین‌المللی
آرامگاه باب و باغ‌های بهائی پایینی در مرکز جهانی بهائی
مرکز مطالعهٔ متن‌ها

مرکز جهانی بهائی (انگلیسی: Bahá'í World Centre) نام مرکز معنوی و اداری آیین بهائیت در اسرائیل است.[۱] مرکز جهانی متشکل از ساختمان‌های مرکز جهانی بهایی یعنی آرامگاه بهاءالله در شهر عکا، آرامگاه باب در کوه کرمل در شهر حیفا و نیز ساختمان‌های گوناگون دیگری از جمله بیت‌العدل اعظم است. مرکز جهانی بهائیت محل زیارت بهائیان محسوب می‌شود[۱]

هماهنگی و نظارت بین‌المللی بسیاری از دین بهائیت در بیت‌العدل اعظم که ساختمان مدیریتی عالی دین بهائیت است، انجام می‌شود. این شامل احکامی می‌شود که بر این مذهب در سطح جهانی و بر مطالعه و ترجمهٔ متون مقدس بهائی تأثیر می‌گذارند.

مرکز جهانی بهائی از زمان سوریهٔ عثمانی ریشه‌های تاریخی در منطقه دارد.[۲] قدمت آن به دههٔ ۱۸۵۰ و ۱۸۶۰ بر می‌گردد، زمانی که ناصرالدین‌شاه ایران و سلطان امپراتوری عثمانی، عبدالعزیز یکم یکی پس از دیگری بهاءالله را برای حبس ابد از ایران به قلعهٔ عکا تبعید کردند.[۳]

بسیاری از مکان‌های مرکز جهانی بهائیت، شامل باغ‌های بهائی حیفا و آرامگاه باب که شیب شمالی کوه کرمل را تشکیل می‌دهند در سال ۲۰۰۸ در فهرست میراث جهانی یونسکو ثبت شدند.[۴][۵]

منابع

[ویرایش]
  1. ۱٫۰ ۱٫۱ Peter Smith (۲۰۰۰). «Bahá'í World Centre». A concise encyclopedia of the Bahá'í Faith. Oxford: Oneworld Publications. صص. ۷۱–۷۲. شابک ۱-۸۵۱۶۸-۱۸۴-۱.
  2. H.E. Chehabi (۲۰۰۸). «Anatomy of Prejudice». در Dominic P. Brookshaw؛ Seena B. Fazel. The Baha'is of Iran: Socio-historical studies. New York, NY: Routledge. شابک ۰-۲۰۳-۰۰۲۸۰-۶.
  3. Christopher Buck (۲۰۰۳). «Islam and Minorities: The Case of the Bahá'ís». Studies in Contemporary Islam. ۵. ۱.
  4. «Three new sites inscribed on UNESCO's World Heritage List». UNESCO World Heritage Centre. UNESCO. ۸ ژوئیه ۲۰۰۸. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۰ ژوئیه ۲۰۰۸.
  5. «Convention concerning the protection of the world cultural and natural heritage» (PDF). World Heritage Committee. ۲ ژوئیه ۲۰۰۷. صص. ۳۴.

پیوند به بیرون

[ویرایش]