به

فارسی

ریشه لغت

• پهلوی
• از فارسی میانه 𐭯𐭥𐭭 () / PWN (پد، «به، در، در, on”), از پارسی باستان 𐎱𐎫𐎡𐎹 (patiy), از پروتو-ایرانی *پاتی-.

واژه	به
معادل ابجد	7
تعداد حروف	2
تلفظ	beh
نقش دستوری	حرف اضافه
ترکیب	(صفت) [پهلوی: vēh] [قدیمی]
مختصات	(بِ) [ په . ] (ص .)
آواشناسی	be
الگوی تکیه	S
شمارگان هجا	1
منبع	لغت‌نامه دهخدا فرهنگ فارسی عمید واژگان مترادف و متضاد فرهنگ فارسی معین

آوایش

• /بِه/

اسم

بِه

1. درختی است مانند درخت سیب پشت برگ‌هایش کرک‌دار؛ میوه‌اش زرد و خوشبو و کرکدار و در پاییز می‌رسد. میوه و دانه میوه‌اش برای سینه و ریه نافع است.
2. (گفتگو): نشانه تحسین، تعجب، یا اعتراض، که در ابتدای جمله می‌آید.

حرف اضافه

بِ

1. برای بیان الصاق و اتصال بکار می‌رود؛ برای مخاطب قرار دادن کسی یا ایجاد ارتباط با کسی یا چیزی بکار می‌رود.
2. به وسیله، توسط.
3. سوگند، قَسم مانند: به خدا، به جان تو.
4. به سویی، به طرف.
5. برای، به خاطر.
6. بر روی، بر.

مصدر لازم

1. به انجام کاری وسوسه شدن.
2. صرافت کاری افتادن (بِ. صِ فَ تِ اُ دَ)

زبان دیگر

• پهلوی

صفت

1. از فارسی میانه پَه یا پَد، خوب، نیک.

مترادف‌ها

• بَه، بَه‌بَه

––––

منابع

• فرهنگ لغت معین
• فرهنگ بزرگ سخن