Declaración de independencia de Israel: Diferenzas entre revisións

A '''Declaración de independencia de Israel''' (en [[Lingua hebrea|hebreo]]: הכרזת העצמאות) tivofoi lugarproclamada o [[14 de maio]] de [[1948]] no Museo([[Iyar|5 de ArteIyar]] de5708) por [[TelDavid AvivBen-Gurion]], nodirector númeroxeral 16da do[[Organización bulevarSionista RotchschildInternacional]],<ref>{{Cita libro |last1=Brenner |first1=Michael |last2=Frisch |first2=Shelley |date=abril de 2003 |title=Zionism: A Brief History |url=https://archive.org/details/zionismbriefhist0000bren |publisher=Markus Wiener Publishers |page=[https://archive.org/details/zionismbriefhist0000bren/page/184 184]}}</ref> e presidente da [[Axencia Xudía para Palestina]].<ref>{{Cita web |title=Zionist Leaders: David Ben-Gurion 1886–1973 |publisher=Israel Ministry of Foreign Affairs |url=http://www.mfa.gov.il/MFA/History/Modern+History/Centenary+of+Zionism/Zionist+Leaders-+David+Ben-Gurion.htm |accessdate=13 de xullo de 2011}}</ref> coincidindoCoincidindo coa finalización legal do [[Mandato británico de Palestina|Mandato Británico de Palestina]], proclamouse a creación dun [[Estado]] xudeu na estrañada «[[Terra de Israel]]» (''Eretz Israel''), dosque xudeus.sería Acoñecido declaracióncomo levouse[[Estado ade caboIsrael]].<ref>{{Cita trasweb|url=https://www.knesset.gov.il/docs/eng/megilat_eng.htm|title=Proclamation haberseof aprobado un ano antes na [Independence|website=www.knesset.gov.il}}</ref><ref>[Asembleahttps://www.nytimes.com/learning/general/onthisday/big/0514.html XeralZionists dasProclaim NaciónsNew Unidas]]State oof [[PlanIsrael; daTruman ONURecognizes parait aand particiónHopes defor PalestinaPeace] deNew 1947|PlanYork deTimes</ref> particiónEste deacto Palestina]]conmemórase anualmente en dousIsrael Estados,cunha unfestividade árabenacional eque outrocoincide xudeu,co aceptado5 polade comunidadeIyar xudíade ecada rexeitadoano polasegundo comunidadeo árabecalendario xudeu.

Trala [[Primeiraprimeira Guerraguerra Mundialmundial]], o [[Reino Unido]] recibiu o [[Mandato británico de Palestina|Mandato de Palestina]], como conquista ao [[Imperio Otomán]] durante a guerra. En [[1937]] a [[Comisión Peel]] suxeriu a [[Solución dos dous Estados|partición do Mandato]] nun Estado árabe e un xudeu, aínda que a proposta foi rexeitada polo goberno como impracticable e foi, en parte, a causa da [[Gran Revolta Árabe]] de [[1936]].

En vista do incremento da violencia despois da [[Segundasegunda Guerraguerra Mundialmundial]] os británicos presentaron o tema ante a recentemente creada [[Organización das Nacións Unidas]]. O resultado foi o [[Plan das Nacións Unidas para a partición de Palestina|Resolución 181(II)]], un plan para partir Palestina en "dous estados independentes árabe e xudeu, cun réxime especial internacional para a cidade de [[Xerusalén]]". O Estado xudeu recibiría arredor do 56% do territorio do [[Mandato británico de Palestina|Mandato británico]], abarcando o 82% da poboación xudía, porén, sería privado de Xerusalén. O plan foi aceptado pola maioría da poboación xudía, pero rexeitado pola maioría da poboación árabe. O [[29 de novembro]] de [[1947]], a resolución para recomendar "ao Reino Unido, como potencia mandataria de Palestina, e todos os demais membros da ONU a adopción e implantación, en vista ao futuro goberno de Palestina, do Plan de Partición con Unión Económica" someteuse a votación na Asemblea Xeral das Nacións Unidas.<ref>[{{Cita web |url=http://domino.un.org/unispal.nsf/0/7f0af2bd897689b785256c330061d253 |título=UNITED NATIONS General Assembly: A/RES/181(II): 29 November 1947: Resolution 181 (II): ''Future government of Palestine'': Retrieved 26 April 2012] |data-acceso=01 de xaneiro de 2017 |data-arquivo=24 de maio de 2012 |url-arquivo=https://web.archive.org/web/20120524094913/http://domino.un.org/unispal.nsf/0/7f0af2bd897689b785256c330061d253 |url-morta=yes }}</ref> O resultado foi 33 fronte a 13 a favor da resolución, con 10 abstencións.

{{Cita|''PARTE I:<br/> '''Constitución e goberno futuros de Palestina'''<br/> A. TERMINACIÓN DO MANDATO, PARTICIÓN E INDEPENDENCIA <br/> 3. Os Estados independentes árabe e xudeu e o Réxime Internacional Especial para a Cidade de Xerusalén,...empezarán a existir en Palestina dous meses despois da evacuación das forzas armadas da Potencia Mandataria, pero en ningún caso despois do 1 de outubro de 1948.|Resolución 181(II)<ref>[{{Cita web |url=https://www.uclm.es/profesorado/affernandez/ARCHIVOS/JUEGOS_DE_ROL/palestina/resolucionessamableageneral/Asamblea%20General%20resoluci%C3%B3n%20181%20(II).pdf |título=Resolución 181(II)] |data-acceso=01 de xaneiro de 2017 |data-arquivo=21 de febreiro de 2012 |url-arquivo=https://web.archive.org/web/20120221140616/http://www.uclm.es/profesorado/affernandez/ARCHIVOS/JUEGOS_DE_ROL/palestina/resolucionessamableageneral/Asamblea%20General%20resoluci%C3%B3n%20181%20(II).pdf |url-morta=yes }}</ref>}}

A primeira redacción do texto da declaración foi realizada por Zvi Berenson, o conselleiro legal do [[Histadrut]] e máis tarde xuíz do [[Tribunal Supremo de Israel]], baixo requirimento de [[Pinchas Rosen]]. Unha segunda versión revisada foi redactada por tres avogados, A. Beham, A. Hintzheimer e Z.E. Baker, e foi enmarcada por un comité formado por [[David Remez]], [[Pinchas Rosen]], [[Haim-Moshe Shapira]], [[Moshe Sharett]] e [[Aharon Zisling]].<ref name="Shelley" /> Un segundo comité, que incluíu a [[David Ben-Gurion]], [[Yehuda Leib Maimon]], Sharett e Zisling elaborou o texto final.<ref name="Harris">Harris, J. (1998) [http://jtr.lib.virginia.edu/the-israeli-declaration-of-independence-a-camel-is-a-horse-produced-by-a-committee/ The Israeli Declaration of Independence] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20160303223149/http://jtr.lib.virginia.edu/the-israeli-declaration-of-independence-a-camel-is-a-horse-produced-by-a-committee/ |date=03 de marzo de 2016 }} ''The Journal of the Society for Textual Reasoning'', Vol. 7</ref>

O [[12 de maio]] de [[1948]], o [[Minhelet HaAm]] ({{lang-he|מנהלת העם}}, literalmente, ''Administración do Pobo'') reuniuse para votar a declaración de independencia.<ref>Tuvia Friling, S. Ilan Troen (1998) "Proclaiming Independence: Five Days in May from Ben-Gurion's Diary" [[Israel Studies]], 3.1, pp170-194</ref><ref>Zeev Maoz, Ben D. Mor (2002) ''Bound by Struggle: The Strategic Evolution of Enduring International Rivalries'', University of Michigan Press, p137</ref> Tres dos trece membros non asistiron, con [[Yehuda Leib Maimon]] e [[Yitzhak Gruenbaum]] bloqueados no [[Batalla de Xerusalén (1948)|sitiado]] [[Xerusalén]], mentres que [[Yitzhak-Meir Levin]] estaba nos [[Estados Unidos]].

No aspecto fronteirizo, a redacción orixinal declaraba que as fronteiras serían as establecidas no plan de partición da ONU. Mentres que esta idea era apoiada por Rosen e [[Bechor-Shalom Sheetrit]], foi rexeitada por Ben-Gurion e Zisling, con Ben-Gurion afirmando, "Aceptamos a Resolución da ONU, pero os árabes non. Están preparándose para declararnos a guerra. Se gañamos e capturamos a Galilea occidental ou territorio a ambos lados da estrada a Xerusalén, estas áreas pasarán a formar parte do Estado. Por que íamos a aceptar fronteiras que en calquera caso oos árabes non aceptan?"<ref name="Shelley">[http://www.mfa.gov.il/MFA/MFAArchive/1990_1999/1999/4/Shelley%20Kleiman%20-%20The%20State%20of%20Israel%20Declares%20Ind The State of Israel Declares Independence] Israeli Ministry of Foreign Affairs</ref> A inclusión da designación das fronteiras no texto foi retirada despois polo [[Minhelet HaAm|Goberno Provisional de Israel]], votando 5-4 en contra.<ref name="Harris" /> Os [[sionismo revisionista|sionistas revisionistas]], comprometidos cun Estado xudeu a ambas as beiras do [[río Xordán]], querían que se incluíraincluíse a frase "dentro das fronteiras históricas" pero non prosperou a súa idea.

O segundo gran tema que se tratou foi a inclusión de [[Deus]] na última sección do documento, co borrador empregando a frase "e poñendo a nosa confianza no Todopoderoso". Os dous [[rabino]]s, Shapira e [[Yehuda Leib Maimon]], discutiron a favor da súa inclusión, argumentando que non podía ser omitido. Shapira apoiaba a inclusión da frase "Deus de Israel" ou "o Todopoderoso e Redentor de Israel".<ref name="Shelley" /> Esta idea estivo fortemente rexeitada por Zisling, un membro do secular [[Mapam]]. Ao final utilizouse a frase "[[Rocha de Israel]]", que pode interpretarse tanto como unha alusión a Deus, como a [[Terra de Israel|Eretz Israel]], Ben-Gurion dixo "Cada un de nos, na súa propia maneira, cre que na 'Rocha de Israel' como quere. Aínda que Zisling seguiu opoñéndose a frase foi aceptada sen votación.

Os redactores tamén tiveron que decidir o nome para o novo Estado. [[Terra de Israel|Eretz Israel]], Ever (do nome [[Eber]]), [[Xudea]], e [[Sión]] foron suxeridos, así como Siona, Ivriya e Herzliya.<ref>[[Martin Gilbert|Gilbert, M.]] (1998) ''Israel: A History'', London: Doubleday. p. 187. ISBN 0-385-40401-8</ref> Xudea e Sión foron rexeitados xa que, segundo o plan de partición, Xerusalén (Sión) e a maior parte das [[montañas de Xudea]] quedarían fora do novo Estado.<ref>{{citeCita newsnovas |date=7 de maio de 2008 |title=Why not Judea? Zion? State of the Hebrews? |publisher=Haaretz |url=http://www.haaretz.com/hasen/spages/981617.html |accessdate=22 de abril de 2012 |archiveurl=https://web.archive.org/web/20080510134718/http://www.haaretz.com/hasen/spages/981617.html |archivedate=10 de maio de 2008 |deadurl=yes }}</ref> Ben-Gurion fomentou "Israel" e someteuse a votación cun resultado de 6–3 a favor.<ref name="JPost">[http://info.jpost.com/1998/Supplements/Jubilee/2.html One Day that Shook the world] ''The Jerusalem Post'', 30 April 1998, by Elli Wohlgelernter</ref> Documentos oficiais publicados en abril de 2013 polo Arquivo Estatal de Israel mostran que días antes do establecemento do [[Estado de Israel]] en maio de 1948, os oficiais aínda estaban debatendo o nome árabe do novo país: Palestina (Filastin), Sión (Sayoun) ou Israel (Eesra'il). Fixéronse dúas asuncións: "Que o Estado árabe ía establecerse ao carón do xudeu seguindo o plan de partición da ONU do ano anterior, e que o Estado xudeu incluiría unha gran minoría árabe cuxos sentimentos debían ser tidos en conta". Ao final, os oficiais rexeitaron o nome Palestina xa que consideraban que sería o nome do novo Estado árabe e podía dar lugar a confusión, de xeito que optaron pola opción máis directa: Israel.<ref>http://www.timesofisrael.com/leaders-grappled-over-arabic-name-for-fledgling-state/</ref>

A cerimonia tivo lugar no Museo de Tel Aviv (hoxe coñecido como ''Independence Hall''), pero non recibiu moita publicidade xa que temíasese temía que as autoridades británicas intentaranintentasen impedila ou que os exércitos árabes invadiraninvadisen antes do previsto. Enviouse unha invitación por mensaxeiro a mañá do día 14 de maio, convidando aosos destinatarios a chegar as 15:30 e manter o acto en segredo. A cerimonia comezou as 16:00 (hora elixida para non romper co [[sabbat]]) e foi emitida en directo como primeira retransmisión da recentemente creada emisora de radio [[Kol Yisrael]].

A redacción final da declaración foi mecanografada no edificio da Fundación Nacional Xudía trala súa aprobación ese mesmo día. [[Ze'ev Sherf]], quen quedousequedou no edificio para enviar o texto, esqueceu organizar o seu transporte. Finalmente, tivo que deter un coche que pasaba e pedir ao condutor (que levaba un coche prestado sen licenza) que o levaralevase ata a cerimonia. A petición de Sherf foi rexeitada nun principio pero conseguiu convencer aoo condutor para que o levaralevase.<ref name="Shelley"/> O carcoche foi detivo por un policía por superar o límite de velocidade na cidade, porén non foi multado tras explicar que levaban a declaración de independencia.<ref name="JPost" /> Sherf chegou ao museo ás 15:59.

As 16:00, Ben-Gurion abriu a cerimonia golpeando o seu mazo na mesa, provocando un canto espontáneo do [[Hatikvah]], pronto o himno nacional de Israel, por parte dos 250 asistentes.<ref name="JPost">[http://info.jpost.com/1998/Supplements/Jubilee/2.html One Day that Shook the world] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20120112220409/http://info.jpost.com/1998/Supplements/Jubilee/2.html |date=12 de xaneiro de 2012 }} ''The Jerusalem Post'', 30 Aprilde abril de 1998, bypor Elli Wohlgelernter</ref> Colgado na parede detrás de Ben-Gurion había un retrato de [[Theodor Herzl]], fundador do sionismo moderno, e dúas bandeiras que pasarían a ser a [[bandeira de Israel]].

Tras anunciar á audiencia a lectura da declaración, Ben-Gurion procedeu coa mesma, ao longo de 16 minutos, rematando coas palabras "aceptemos o texto de Fundación do Estado xudeu poñéndonos de pé" e convidando ao rabino [[Yehuda Leib Maimon|Fishman]] a que recitararecitase a bendición [[Shehecheyanu]].<ref name="JPost" />

{{listaref|20em30em}}

* [http://www.footnote.com/viewer.php?image=4346731 Recoñecemento ''de facto'' polos EEUU do goberno de Israel] {{Webarchive|url=https://web.archive.org/web/20080416122344/http://www.footnote.com/viewer.php?image=4346731 |date=16 de abril de 2008 }}