Dativo

O caso dativo aplícase a substantivos e pronomes. Este caso marca normalmente o complemento indirecto, polo que serve para expresar a persoa ou cousa que recibe o dano ou proveito da acción verbal. Así que responde ás preguntas: «a quen?» ou «para quen?», formuladas ao verbo. Por exemplo: o neno escribe unha carta ao seu pai. Pero ademais existen outros usos como o de posesión, por exemplo en latín vulgar e, en menor medida, o latín clásico.

O seu nome vén do latín datiuus, do verbo dare, "dar".

O uso do dativo era común entre as primeiras linguas indoeuropeas e continúa usando en numerosas linguas como as eslavas, as bálticas e as xermánicas, entre outras. Ademais, hai linguas non indoeuropeas que tamén empregan este caso con formas similares. Por exemplo as linguas fino-húngaras, o navaho e o xaponés.

Algunhas das linguas enque se emprega ou se utilizou o dativo son:

• polaco por exemplo: "dobrej szafie" - "a bo armario".
• checo.
• feroés.
• alemán.
• grego clásico (e en ocasións grego moderno).
• húngaro.
• islandés.
• latín.
• letón.
• lituano.
• Inglés antigo.
• romanés.
• ruso.
• sánscrito.
• serbocroata.
• eslovaco.
• esloveno.
• yiddish.

Véxase tamén

Ligazóns externas

• Acusativo y dativo. Texto de María José Echarte Cossío. Publicado pola Revista Española de Lingüística.
• Tipología lingüística: Dativo y datividad. Artigo escrito por Karmele Rotaetxe Amusategui e publicado na Revista Española de Lingüística.