Clotario II
Faramundo (410-428) • Clodión (428-448) • Meroveo (448-457) • Khilderico I (457–481) • Clodoveo I (481–511) • Childeberto I (511–548) • Clodomiro (511–524) • Teodorico I (511–533) • Teodeberto I (533–548) • Teodebaldo (548–555) • Clotario I (511–561) • Cariberto I (561–567) • Gontrán (561–592) • Sixeberto I (561–575) • Khildeberto II (575–595) • Teodeberto II (595–612) • Teodorico II (612–613) • Sixeberto II (613) • Khilperico I (561–584) • Clotario II (584–623) • Dagoberto I (623–634) • Cariberto II (629–632) • Khilperico de Aquitania (632) • Sixeberto III (634–656) • Khildeberto, o Adotado (656–661) • Clodoveo II (639–657) • Clotario III (657–673) • Khilderico II (662–675) • Teodorico III (675–691) • Dagoberto II (675–679) • Clodoveo IV (691–695) • Khildeberto III (695–711) • Dagoberto III (711–715) • Khilperico II (715–721) • Clotario IV (717–720) • Teodorico IV, rei franco (721–737) • Khilderico III (743–751) |  | |
Clotario II (584-629, rei de Neustria, París e finalmente dos francos. Fillo de Khilperico I e de Fredegunda. Pai de Dagoberto I.
Proclamado rei de Neustria á morte do seu pai con só meses de idade. A rexencia lévaa a súa nai Fredegunda. Pronto comezou a ter problemas cos nobres que lle reprochaban a forma en que obtivera o poder.
Non podendo gobernar so, chamou ao seu cuñado Gontrán I, que xa controlaba a maioría do reino franco. Este fai promulgar no ano 587 mediante o tratado de Andelot numerosas reformas conducentes a simplificar a xestión do reino.
Gontrán fai tamén recoñecer, baixo o nome da lei sálica, un costume segundo a cal o rei non necesitará dividir o reino entre os seus herdeiros. Debe designar un só e único sucesor. Se non o fai, terase en conta a primoxenitura masculina ou o parentesco próximo.
Gontrán morre no 592, deixando ao seu sobriño baixo a tutela dun consello formado por leudes e Mordomos de Palacio. Fredegunda morre no 597, deixando ao seu fillo con enormes dificultades.
Gontrán deixara a maior parte das súas posesións ao seu outro sobriño, Khildeberto II. Á súa morte Clotario convértese no rei de todos os francos.
Un dos primeiros actos de Clotario foi de vinganza. Fai asasinar a Brunequilda, nunha ofrenda póstuma á súa nai.
Desde o 613 ata a súa morte no 629, Clotario II goberna un país franco unificado, pacificado, pero con xordas loitas de influencia entre o poder central e os seus leudes, que non puidera eliminar, necesitando numerosos administradores para un reino tan grande. Neste momento é cando comeza o poderío dos mordomos de palacio, aos cales cede o mando dos exércitos e recoñece como hereditario o cargo de mordomo. Constituíndo unha ameaza para o trono.
Á súa morte, Clotario II deixa o xerme da decadencia merovinxia, aínda que o seu comezo estará atrasada pola acción do seu fillo, o último gran rei merovinxio, Dagoberto I.
Negriña