Xinuda III, papa de Alexandría

Xinuda III, papa de Alexandría
	;
Nome orixinal	(ar) ثٮٺودة الثالث
Biografía
Nacemento	3 de agosto de 1923 ; Manfalut, Exipto (en)
Morte	17 de marzo de 2012 (88 anos); Alexandría, Exipto
Causa da morte	insuficiencia renal
Lugar de sepultura	Mosteiro de San Bishoi
Papa da Igrexa Ortodoxa Copta de Alexandría
	14 de novembro de 1971 – 17 de marzo de 2012 (morte) ; ← Cirilo VI de Alexandría – Teodoro II →
Datos persoais
Relixión	Igrexa ortodoxa copta
Educación	Universidade do Cairo
Actividade
Ocupación	teólogo, escritor, sacerdote, bispo
Consagración	Cirilo VI de Alexandría
Premios
	(2000) UNESCO-Madanjeet Singh Prize (en) ; Prêmio Internacional Al-Gaddafi de Direitos Humanos (pt) ; honorary doctor of the University of Bonn (en) ;
Descrito pola fonte	Dictionary of African Biography, ; Obálky knih,

Este artigo amosa escritos coptos. Sen o soporte axeitado, o texto pode mostrar símbolos sen sentido, coma caixas, marcas e outros.

Este artigo amosa letras árabes. Sen o soporte axeitado, o texto pode mostrar símbolos sen sentido, coma caixas, marcas e outros.

O Papa Xinuda III (en copto: Ⲡⲁⲡⲁ Ⲁⲃⲃⲁ Ϣⲉⲛⲟⲩϯ ⲅ̅, e en árabe: بابا الإسكندرية شنودة الثالث), nado o 3 de agosto de 1923 nas proximidades de Asiut^[1] e finado o 17 de marzo de 2012,^[2] foi o 17º patriarca de Alexandría e Papa da Igrexa ortodoxa copta, de credo monofisita segundo a fe do concilio de Éfeso.

Traxectoria

Inicios

Naceu en Asiut en agosto de 1923, sendo o pequeno de oito irmáns. Foi bautizado co nome de Nazeer Gaied. Graduouse en historia pola Universidade do Cairo.

En 1953 escolleu a soidade do deserto onde viviu durante seis anos nunha gruta escavada por el mesmo. Cambiou o seu nome polo de Antonio en honra de San Antón Abade o fundador do monacato exipcio. Nese período adicouse á meditación, a ascese, o estudo e a oración.

En 1962, foi chamado polo Papa Cirilo para ser consagrado bispo de Educación cristiá e Presidente do Seminario de Teoloxía copta, onde triplicou o número de seminaristas. Foi editor-xefe da revista El Keraza.

Liderado relixioso

En 1971 foi elixido Papa de Alexandría e, xa que logo, Papa da Sé de San Marcos. Ordenou a máis de 80 bispos e restableceu varios mosteiros dando pulo á antiquísima tradición monástica do cristianismo exipcio. Semanalmente congregaba a máis de 7.000 fieis que se reúnen para escoitar de viva voz as súas ensinanzas na catedral de San Marcos no Cairo.

Deu un gran pulo á expansión internacional da Igrexa Ortodoxa Copta en América (Estados Unidos e Brasil), Australia e o Reino Unido. Asinou con Paulo VI unha declaración cristolóxica que puña fin a debates encarnizados dende o Concilio de Calcedonia. Lonxe de acantonarse en conceptos de metafísica teolóxica, a declaración céntrase na fe común acerca da unidade da persoa de Xesús, verdadeiro fillo de Deus e verdadeiro home. Ten estreitado os vencellos coas Igrexas monofisitas (Igrexa Ortodoxa Siríaca, Igrexa Apostólica Armenia e outras), coas que comparte un mesmo credo. Introduciu á súa Igrexa no movemento ecuménico internacional, mantendo unha forte conexión coa Igrexa Ortodoxa de tradición bizantina, incluído o Patriarcado de Moscova. Abriuse tamén a un diálogo co protestantismo. O feito de que algún relevante cismático da súa Igrexa fose acollido pola Igrexa de Inglaterra non foi óbice para o mantemento dunha relación cordial con esta Igrexa. Recibiu a Xoán Paulo II na súa viaxe a Exipto.

Fiel á tutela da Igrexa Ortodoxa Copta sobre a Igrexa Etíope Tewahedo condenou a detención, desposuimento e execución de Teófilo, cabeza da Igrexa Etíope, e negouse a recoñecer ao candidato gobernamental. El mesmo sufriu o exilio, en 1981, de mans do presidente Sadat, ata o levantamento da condena por Hosni Mubarak en 1985. Favoreceu a independencia da Igrexa Eritrea Tewahedo no Santo Sínodo de 28 de outubro de 1993.

No ano 2000 recibiu o premio á tolerancia e a non violencia outorgado pola UNESCO pola súa defensa da convivencia entre cristiáns e musulmáns e a difusión dos ideais contrarios á vinganza na acosada e illada comunidade copta.

A súa acción pastoral tivo como eixos de actuación a mocidade, como futuro da fe copta, e a defensa da dignidade e a participación da muller no seo da comunidade cristiá copta, nun contexto de endurecemento social do islam. Porén, mantivo a imposibilidade da ordenación sacerdotal feminina e a negativa a recoñecer a licitude moral das relacións homosexuais.

Autor de máis de 100 libros traducidos ao inglés, francés, alemán ou o italiano, neles ten reivindicado as raíces apostólicas do cristianismo copto, o espírito de humildade, servizo e concordia, e o avance da unidade dos cristiáns sobre a base dunha mesma fe, fronte a visión católica da unidade de xurisdición.

Notas

↑ Anthony O'Mahony, Emma Loosley (editores) (2009). Routledge, ed. Eastern Christianity in the Modern Middle East. p. 74. ISBN 9781135193713.
↑ Lois M. Farag (2013). Routledge, ed. The Coptic Christian Heritage: History, Faith and Culture. p. 100. ISBN 9781134666843.

[1] Anthony O'Mahony, Emma Loosley (editores) (2009). Routledge, ed. Eastern Christianity in the Modern Middle East. p. 74. ISBN 9781135193713.

[2] Lois M. Farag (2013). Routledge, ed. The Coptic Christian Heritage: History, Faith and Culture. p. 100. ISBN 9781134666843.

[1]

[2]