bakir

 Binêre herwiha: bakır

Kurmancî

Rengdêr

Pozîtîv	Komparatîv	Sûperlatîv
bakir		herî bakir

bakir

1. kesê ku hê têkiliyên zayendî nekirine
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)

1. (mecazî) nû, taze
   • Xasma 'ezeb û keçê di bakir
     Elqisse cewahirê di nadir — (Ehmedê Xanî, Mem û Zîn, ~1692)

Herwiha

• bakîr

Hevmane

• nezewicî
• azib
• bakîre
• azîbe

Etîmolojî

Ji erebî بكر‎ (bikr), hevreha akadî bukru, îbranî bikûr, aramî bekara.

Jê

• bakirane
• bakirî
• bakirîtî
• bakirtî

Werger

• Farisî: مرد مجرد‎, نوعی پرنده‎
• Îngilîzî: unmarried → en

Tirkî

Rengdêr

bakir

1. xam
   • (Nimûneyekê bide) (biguhêre)