Естонско национално движење

Естонското национално движење, традиционално познато во историографијата како период на будење (естонски: Ärkamisaeg) — историски, политички и културен процес на кој Естонците стануваат свесни за себе како нација со право на самоопределување. Процесот започнал во 19 век, кога Естонците добиле одредени граѓански права за време на реформите во Руското Царство и продолжил до независноста на Естонија во 1918 година и создавањето на сопствена држава.

Развојот на културниот идентитет го започнале естонските интелектуалци со промоција на традиционалната народна култура. Патриотизмот се пеел во литературни, музички и други дела. Постоечкото самоозначување на Естонците „луѓе на земјата“ било заменето со терминот „Естонски народ“. Националното будење било потпомогнато од масовното образование на естонски јазик.

Политичката борба против германската доминација и русификација се потпирала на урбанизацијата во гувернерот на Естланд. Во 1905 година и подоцна се одржале масовни антивладини демонстрации на работници и селани. По револуцијата од 1917 година и последователната германска окупација и граѓанска војна на територијата на поранешнотот Руско Царство, Естонците ја прогласиле својата независна држава и успеале да ја одбранат во вооружена борба против руските болшевици и балтичките Германци.

Историска позадина

Во историјата, географската положба и малото население не им дозволувало на Естонците да ја одбијат инвазијата на странците. Поради ова, нивната безбедност и физичка егзистенција биле постојано загрозени. Затоа, националната самосвест на Естонците била насочена кон самоодржување на нацијата .

Укинувањето на крепосништвото на почетокот на 19 век во балтичките провинции, а потоа аграрните реформи и развојот на образовниот систем под царот Александар II во втората половина на векот, придонеле за појавата на естонското национално движење. Во 1860-тите, на територијата на Естонија започнало масовното откупување на фарми од земјопоседници од страна на селаните. До крајот на 19 век, повеќе од 80% од обработливото земјиште било во сопственост на селаните во Јужна Естонија, а 50% во Северна Естонија. Како резултат на овој процес, независните селани станале главната економска и општествено активна сила во естонското општество. Дискриминацијата во политичките одлуки од страна на доминантните групи (руската влада и балтичкото благородништво) ја охрабрила новата национална интелигенција и средната класа да формираат свој естонски национален идентитет .

Развој на културниот идентитет

Јакоб Херт

Јохан Јансен

Појавата и развојот на естонскиот национален идентитет започнал со масовниот ентузијазам на естонската интелигенција за проучување и зачувување на традициите на народната култура. Тоа било типично за формирање на националната идеологија на народи кои долго време немале своја државност . Социологот Томас Грос верува дека недостатокот на живо херојско минато е проблем за естонскиот национализам што се појавува. Балтичките Германци и германизираните Естонци почнале да ги поставуваат темелите на современата национална култура преку проучување и популаризација на народната уметност . Градот Тарту се сметал за духовен центар на овој процес.

Јакоб Херт (1839-1906), основачот на националната идеологија, кој верувал дека мисијата на движењето треба да биде културна, а не политичка, станал истакнат претставник на естонското национално движење. Тој рекол: „Бидејќи не можеме да бидеме големи по сила или бројност, можеме да станеме големи во културата“. Движењето било насочено против класната структура на општеството, германизацијата и русификацијата на Естонците . Јохан Волдемар Јансен во 1857 година во неговиот весник Pärnu Postimees, прв ја употребил фразата естонски народ (естонски: eesti rahvas), наместо поранешното самоиме - народот на земјата или селаните (естонски: maarahvas) . Под влијание на историјата на создавањето на финскиот еп „Калевала“, Фридрих Кројцвалд направил слична работа и, обработувајќи ги естонските легенди, го создал „Калевипоег“. Протагонистот на овој патриотски еп ја предводел борбата на Естонците против странските освојувачи. Објавен на естонски јазик во 1862 година, овој еп станал знаме и симбол на „периодот на будењето“ .

Постоело мислење и за придобивките од германската асимилација. Оваа позиција ја имал особено естонскиот интелектуалец Роберт Фелман. Тој верувал дека алтернативата е русификацијата, која Фелман ја сметал за пречка за напредок. И покрај несогласувањето со Фелман за придобивките од асимилацијата, Јансен и другите интелектуалци образовани во Германија верувале дека Естонците треба да се помират со германската политичка доминација, бидејќи естонската нација сè уште не била зрела за донесување сопствени политички одлуки . Ќерката на Јансен, Лидија Којдула, ја гледала Финска како модел за развој на Естонците .

Естонската литература и уметност од овој период го идеализирала „нестратификуваното општество“ што постоело во античка Естонија пред доаѓањето на освојувачите и времето по нивното доаѓање било наречено „700 години заробеништво“. Делата ја опеале убавината на природата и љубовта кон татковината . Друштвото на естонските писатели (1872-1893), основано во Дорпат и обединувајќи ги естонските интелектуалци, организирало собирање фолклорни и етнографски материјали и нивно објавување на естонски јазик. Од 1870 година, бил формиран првиот естонски театар, Ванемуин. Во 1869 година бил организиран првиот фестивал на песната - фестивал на песната кој собрал повеќе од илјада пејачи и музичари и публика од над 12 илјади луѓе. Овој фестивал, кој се одржува на секои 4 години, и денес е една од најпознатите традиции во Естонија . Од 2008 година, тој е вклучен и во списокот на УНЕСКО за ремек-дела на Фондот за материјално и нематеријално културно наследство .

Масовното образование придонело за националното будење. Покрај тоа, со растот на бројот на приватни издавачки куќи, Естонците добиле многу печатени материјали на естонски до крајот на 19 век . Наставниците на државните училишта одиграле важна улога во националното движење. Важен фактор била појавата и развојот на националното новинарство . Како што пишува почесниот професор на Универзитетот во Талин, специјалист за естонскиот образовен систем Вијве-Рејна Руз, до крајот на 19 век, Естонците станале еден од најобразованите народи во тоа време: според пописот од 1881 година, 94% можеле можеле да читаат, а 48% знаеле да читаат и пишуваат.

Политичка борба

Роберт Јакобсон

Јохан Келер

Јан Тинисон

Константин Пац

Во почетната фаза, политичката насока на новото движење произлегува од концептот на конфронтација со Германците во сојуз со Русите. Карл Роберт Јакобсон (1841-1882), учител, писател, новинар, основач на првиот естонски политички весник Сакала, бил истакнат претставник на овој тренд. Програмата што ја формулирал барала еднакви права за Германците и Естонците. Тој бил забележан од руската влада како главен противник на балтичките Германци во провинцијата Естланд . Тој ги гледал руските власти како сојузник на Естонците во борбата против Германците . Сличен став имал и сликарот Јохан Келер. Јакобсон и Келер во 1881 година дури поднеле петиција до Александар III со барање за реформи што ќе придонесат за русификација на Естонија .

На крајот на 19 век, царската влада навистина започнала да води политика на русификација насочена кон намалување на германското влијание . Во оваа работа, интересите на естонските селани и политичарите кои ги застапувале привремено се совпаднале со интересите на царските власти. Како што пишува историчарот Кевин О’Конор, селаните барале правда од „добриот руски цар“ против „злобните германски благородници“ . Во 1880-тите биле спроведени реформи во балтичките провинции, по што практично целата административна моќ била концентрирана во рацете на Русите. Во 1888 година, локалната полиција била реорганизирана според општиот империјален модел; во 1889 година, во балтичките држави бил воведен серуски правосуден систем. На крајот на 1880-тите и 1890-тите, биле преземени голем број мерки за да се исфрли германското влијание од образовната сфера, особено Универзитетот Дорпат бил русифициран и во 1893 година бил преименуван во Јуриевски. Што се однесува до самите Естонци, резултатите од обидите за русификација се покажале како незначителни, бидејќи нивната самосвест дотогаш веќе била посилна. Во исто време, до крајот на векот, балтичките Германци и Руси останале интелектуална, економска и политичка елита на општеството, селаните и работниците биле претежно Естонци .

Општо земено, практично сите естонски интелектуалци (русофили, германофили или оние кои воопшто не им веруваат на другите заедници) верувале дека образованието на Естонците треба да се одвива на естонски јазик и се обидувале да го постигнат тоа . Насилната политика на русификација, спроведена не само против Германците, туку и против Естонците, довела до судир меѓу руските власти и естонското национално движење. Домородното население, ослободено од моќта на балтичките благородници, било под притисок на царската бирократија. И од запад и од исток, антимонархистичките, либералните и социјалистичките идеи почнале да навлегуваат и да се шират во естонското општество. Првиот штрајк се случил во фабриката Кренхолм во 1872 година. Во 1880-тите биле создадени првите студентски марксистички организации. Со развојот на индустријата растело и населението на градовите, во кои 2/3 биле Естонци. Тие ги формирале темелите на современото општество со неговата културна и политичка различност . Овој развој бил особено брз во текот на дваесетте години пред револуцијата од 1917 година .

Во 1904 година, естонските политичари постигнале опиплив успех: за прв пат на изборите за градскиот совет на Талин победиле кандидатите на естонско-рускиот блок, заобиколувајќи ги германските претставници. Естонското општество било во опозиција на царската влада. Во ноември 1905 година бил одржан основачкиот конгрес на Естонската народна прогресивна партија, од кои 800 делегати набрзо се поделиле на умерени и радикални правци . Умереното крило барало граѓански права, трансформација на државата во уставна монархија, со акцент на ненасилните средства за борба. Водачите на ова крило биле Јаан Тинисон, уредник на весникот Postimees и свештеникот Вилем Рајман. Радикалното крило, поврзано со социјалистите, се залагало за воспоставување на демократска република, вклучително и преку револуција, и за ограничување на правата на земјопоседниците. Било предводено од уредникот на талинскиот весник Теататаја, Константин Патс и заколнатиот застапник Јан Темант .

Под влијание на револуционерното движење во Руското Царство во 1905 година, бран масовни штрајкови и селански немири ја зафатиле провинцијата Естланд. Револуцијата во Естонија била насочена и против царските власти и против балтичкото благородништво. Естонската национална буржоазија излегла со барање за либерални реформи. Работниците и селаните уништиле, запалиле или ограбиле 160 имоти и 20 дестилерии за една недела, 12-20 декември. Империјалната влада одговорила со остри репресии: казнените одреди застрелале или обесиле 328 Естонци без судење или истрага. Околу 200 луѓе биле погубени со воен суд, стотици добиле телесни казни, затворени или протерани во Сибир. Водачите на револуционерното движење Päts и Teemant побегнале во странство. Организираното дејствување на работниците продолжило во 1912 година и станало особено засилено од 1916 година .

Во 1906 година, 20 пратеници од Естонија биле избрани во Империјалната државна дума, вклучително и 13 етнички Естонци. Тие дејствувале во сојуз со Уставната демократска партија на Русија. Реформските проекти развиени според воената состојба од страна на Специјалната конференција под привремениот генерален гувернер на Балтичките држави во 1906-1907 година биле насочени кон поддршка на интересите на балтичките земјопоседници. Во меѓувреме, владата, под влијание на информациите за блиските контакти на балтичките Германци со германската влада, ја продолжила политиката на намалување на германското влијание, но без проширување на правата на домородното население. За време на премиерот Столипин, биле изготвени планови за зголемување на влијанието на централната власт и русификацијата на Естонците - до колонизација на регионот од руски селани и службеници. Но, владата немала време да ги спроведе овие планови поради избувнувањето на Првата светска војна .

Февруарската револуција и создавањето на државата

За време на Февруарската револуција од 1917 година, државните власти на Руското Царство во Ревал престанале да постојат. Привремената влада на Русија го именувала Јан Поска, поранешниот градоначалник на Ревел, за комесар на гувернерот на Естланд и формирала советодавно тело под него - Привремен Земски совет на гувернерот на Естланд (естонски: Maapäev). Во исто време, болшевиците го создале Ревелскиот Совет на работници и војници заменици и слични тела во други градови и населени места во покраината. Во руската армија почнале да се создаваат естонски национални воени единици, во кои болшевиците исто така спроведувале агитација .

Паралелно, националниот привремен Земски совет и Болшевичкиот воен револуционерен комитет на гувернерот на Естланд (Извршниот комитет на Советите на Естланд) дејствувале паралелно. Исто така, подземниот комитет на германските благородници на Естонија усвоил резолуција за независност на Естонија и се обратил до германската влада со барање да ја окупира земјата . На 18 февруари 1918 година, германските трупи започнале офанзива и го нападнале копното од островите Езел и Даго, окупирани во есента 1917 година .

Во исто време, се појавило прашањето за ревидирање на административните граници. Доколку порано терминот „Estland“ ја означувал естонската покраина (Северна Естонија), сега естонските политичари почнале да ги вклучуваат во овој концепт и окрузите од покраината Ливонија (Јужна Естонија) населена со Естонци, градот Нарва. Така, се формирала идејата за Естонија како територија населена со етнички Естонци .

На 19 февруари 1918 година Земскиот Совет го формирала Комитетот за спас на Естонија, со кој претседавал Константин Пац. На 24 февруари, Извршниот комитет на Советите на Естонија и Ревалскиот совет на работниците и војниците го напуштиле градот Ревел, во кој истиот ден Комитетот за спас на Естонија го објавил „Манифестот до сите народи на Естонија“, прогласувајќи ја Естонија за независна демократска република. Истиот ден, Константин Пац бил избран за шеф на естонската привремена влада. Германија, чии трупи влегле во Ревел на 25 февруари, не ја признала Привремената влада и се обидела да создаде марионетско Балтичко Војводство во окупирана Естонија, но револуцијата во ноември 1918 година и поразот во војната ги повлекле овие планови .

За време на Војната за независност, која започнала по повлекувањето на германските единици под примирјето на Компењ и траела до јануари 1920 година, естонските трупи под команда на Јохан Лајдонер, со поддршка на сојузниците, успешно се спротивставиле на Црвената армија и единиците на Балтичкиот Ландесвер. На 2 февруари 1920 година, бил склучен мировен договор меѓу РСФСР и Република Естонија, со кој двете страни официјално се признале една со друга. Тоа било првиот меѓународен договор за двете држави .

Освоената државност на почетокот на 20 век била резултат на периодот на будење и највисоката точка во развојот на естонското национално движење. Како што напишал историчарот и политичар Март Лар, „селанскиот народ. .. стана современа и социјално диференцирана европска нација“.

Литература

• Petersoo, Pille (2007). Reconsidering otherness: Constructing Estonian identity. Nations and Nationalism 13.1, 117–133.
• Raun, Toivo U. (2003). Nineteenth- and early twentieth-century Estonian nationalism revisited. Nations and Nationalism 9.1, 129–147.
• Raun, Toivo U. (1986). The Latvian and Estonian national movements, 1860–1914. The Slavonic and East European Review 64.1, 66–80.
• Piirimäe, Helmut. Historical heritage: the relations between Estonia and her Nordic neighbors. In M. Lauristin et al. (eds.), Return to the Western world: Cultural and political perspectives on the Estonian post-communist transition. Tartu: Tartu University Press, 1997. ISBN 9985-56-257-7
• Nodel, Emanuel. Estonia: Nation on the Anvil. N.Y.: Bookman Associates, 1963.
• Raun, Toivo U. Estonia and the Estonians. 2nd ed. Stanford, CA: Hoover Institution Press, 1991. ISBN 0-8179-9131-X

Надворешни врски

• The History of the Baltic States – The Estonian Awakening
• 1850–1918. National awakening