Path of Exile 2 - Review

Een game uitbrengen in early access is een trend die voor veel ontwikkelaars erg positief heeft uitgepakt en zo ook voor Grinding Gear Games zijn Path of Exile 2, dat inmiddels een groot succes is. Ondanks dat de game nog niet volledig beschikbaar is, kregen ongeduldige fans alvast de kans om het grootste deel van de game te spelen, voor iets minder dan 30 euro. Dit geeft de ontwikkelaar alvast wat extra budget en gamers die rijkhalzend uitkijken naar de game, mogen alvast hun eerste personages de gruwelijke landschappen van Wraeclast insturen. Ook ik was een van die spelers, die inmiddels kennis heeft mogen maken met de uitdagende wereld die Grinding Gear Games heeft opgezet.

Veel content voor een early access

In de early access periode van Path of Exile 2 krijg je toegang tot de eerste drie acts van de game, de endgame die voornamelijk draait om het voltooien van maps en zes classes, terwijl het er uiteindelijk 12 moeten worden. Ik koos ervoor om met de Sorcerer te spelen, mijn go-to class als het aankomt op ARPG's. Aanvankelijk kan Path of Exile 2 enorm overweldigend aanvoelen, met name vanwege zijn grote Talent Tree, wat je beter een Talent Galaxy kunt noemen, en de uitdagende gameplay die een stuk pittiger is dan je gewend bent van andere games binnen het genre. Daarbij neemt de game je niet aan de hand en zal je echt zelf uit moeten vinden hoe je sterker kunt worden en wat de beste talents zijn om te kiezen. Dit is overigens enorm belangrijk. Waarbij je in de originele POE voornamelijk nog met goede talents sterker kon worden, is in POE2 de gear die je vindt een stuk belangrijker geworden. Dit zorgt voor enige frustratie bij spelers, aangezien je soms niet de items vindt die je nodig hebt om sterker te worden.

Dat gezegd hebbende ben ik met mijn cool uitziende build wel een paar keer tegen een muur aangelopen en als ik het internet mag geloven ben ik niet de enige speler die hier last van heeft. Met name Act 2 is een grote sprong in moeilijkheidsgraad ten opzichte van de eerste act en Act 3 is daarna weer een stuk eenvoudiger. Er is dus mogelijk wat werk aan de winkel als het aankomt van het balanceren van Act 2. Ook een aantal classes, end game uitdagingen en bazen voelen soms nog wat oneerlijk aan en de ontwikkelaar heeft inmiddels gezegd hier aan te werken om zo de balans te herstellen.

Nu speel ik een class die vecht op afstand, dus heb ik er geen last van ondervonden, maar de melee classes schijnen het echt zwaar te hebben. Ranged vijanden kunnen namelijk met simpele projectielen je plots in een keer afmaken en het ontwijken van aanvallen terwijl je zelf ook schade toedient is enorm moeilijk voor een melee class. Nu zijn er hier en daar wat overpowered builds te vinden voor bijvoorbeeld monks, maar over het algemeen is het niet makkelijk om melee te spelen, waardoor je veel Sorcerrers en Rangers in de game ziet.

Top Down Dark Souls

Het is meestal niet netjes om games met elkaar te vergelijken en ik vind het zelf vaak ook stom klinken, maar ik ga het toch even doen. Path of Exile 2 geeft je het gevoel alsof je een top-down Dark Souls speelt. Een soort Diablo 4, maar dan met boss fights waar je elk aanvalspatroon van een eindbaas moet leren, anders ga je hem simpelweg niet verslaan. De eindbaas van Act 1 is daarin een goed voorbeeld. Dit is de eerste baas waar ik me langere tijd op heb stukgebeten. Ik wist dat ik hem kon verslaan, maar ik moest op de juiste momenten ontwijken met dodge roll en mijn spells timen om een kans te maken en echt na een uur was het gelukt om hem te verslaan en dat gaf een episch gevoel. Klinkt Diablo 4 met Dark Souls boss fights je als muziek in de oren, dan zou ik POE 2 zeker een kans geven.

Waar POE 2 het meeste indruk mee maakt is de wereld die is opgezet, prachtig ondersteund door een interessant verhaal, met enorm indrukwekkende graphics. Elk mogelijk object in de wereld is met zoveel detail en scherpte gemaakt, dat je werkelijk elk scherm dat je inloopt wilt inzoomen om alles van dichtbij te bekijken. Waarbij de eerste act al indruk maakte met zijn boslandschappen en het grootse kasteel dat je moest beklimmen, was Act 2 het moment dat ik echt zal herinneren als een van de vetste momenten van de game. In deze act moet je namelijk een karvaan helpen om weer op te starten, die rijdt door een rode woestijn. Zodra dit is gelukt leer je dat deze karavaan de hoofdstad van de act is die dus rondrijdt door het gebied. Deze wordt ook nog eens voortgetrokken door een grote groep slaven, wat heel duidelijk de lugubere sfeer van de game laat zien. Het werkt enorm goed en laat je meteen weer even weten hoe gewelddadig deze wereld is.