Fulham FC
Fulham Football Club is een Engelse voetbalclub uit de Londense wijk Fulham. De club is opgericht in 1879 en is daarmee de oudste profclub uit Londen.[1] The Cottagers, zoals de bijnaam luidt, spelen hun wedstrijden op Craven Cottage wat gekarakteriseerd wordt door de in 1905 gebouwde Johnny Haynes Stand, de oudste bestaande tribune in het Engelse profvoetbal.
| Fulham | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| ||||||
| Naam | Fulham Football Club | |||||
| Bijnaam | The Cottagers | |||||
| Opgericht | 16 augustus 1879 | |||||
| Plaats | Londen | |||||
| Stadion | Craven Cottage | |||||
| Capaciteit | 24.500 | |||||
| Voorzitter |  Shahid Khan
| |||||
| Eigenaar | Shahid Khan
| |||||
| Algemeen directeur |  Alistair Mackintosh
| |||||
| Trainer |  Marco Silva
| |||||
| Kledingmerk | Adidas | |||||
| Competitie | Premier League | |||||
| Website | fulhamfc.com | |||||
| ||||||
| Geldig voor 2024/25 | ||||||
| ||||||
Geschiedenis
bewerkenSouthern Football League
bewerkenFulham werd opgericht in 1879 als Fulham St. Andrew's Church Sunday School Football Club. Tot op de dag van vandaag is er een plaquette ter herdenking van de oprichting aanwezig op de kerk. Na wat lokale prijzen in het amateurvoetbal werd de club op 12 december 1898 professioneel en ging het deelnemen aan de Southern Football League. Zij waren de derde club, na Arsenal en Millwall, uit Londen die professioneel werd. In 1903 promoveerde Fulham van de Southern Football League Second Division naar de First Division. Deze competitie won Fulham in 1906 en 1907.
Second Division
bewerkenNa haar tweede kampioenschap in de Southern Football League trad Fulham aan in de Second Division van de English Football League. In het debuutseizoen eindigde de club op de vierde plaats in de competitie, drie punten te kort komend voor promotie. In de FA Cup reikte het tot de halve finale, waarin het verloor van Newcastle United. De eindklassering van het debuutseizoen was het beste resultaat voor 21 jaar, waarna de club in 1928 degradeerde naar de Football League Third Division South.
Gedurende deze periode kreeg voorzitter Henry Norris het aanbod van Gus Mears om Fulham te verhuizen naar de grond waar tot op heden Stamford Bridge staat. Norris sloeg het aanbod af, waarna Mears Chelsea oprichtte.
Nadat Fulham vijfde, zevende en negende was geëindigd in haar eerste drie seizoenen in de Third Division South won het in 1932 die competitie. Hiermee keerde het terug in de Second Division, waarbij het in het seizoen dat het terugkeerde maar net promotie mistte naar de First Division.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog lag de landelijke competitie stil en werden er enkel wat lokale (beker)competities afgewerkt. Craven Cottage werd gebruikt als trainingscomplex voor de militaire troepen om fit te blijven. Na de oorlog werd in 1946/47 pas weer de reguliere competitie hervat.
First Division
bewerkenEen zeventiende en achttiende plaats waren de eerste resultaten van Fulham op het hoogste niveau van Engeland, waarna het in haar derde seizoen in de First Division als allerlaatste eindigde en degradeerde. In 1950 tekende Johnny Haynes, die later zou uitgroeien tot Mister Fulham, een contract bij de club. Hij speelde gedurende achttien jaar, van 1952 tot en met 1970, ruim 600 wedstrijden voor de club en speelde hij voor geen enkele andere club uit het Verenigd Koninkrijk gedurende zijn carrière.
In 1958 haalde Fulham voor de derde maal de halve finale in de strijd om de FA Cup. Ze werden uiteindelijk uitgeschakeld door de overgebleven Busby Babes van Manchester United na de vliegramp van München een maand eerder. Het daaropvolgende seizoen eindigde Fulham als tweede in de competitie en promoveerde het terug naar de First Division. In 1959/60 behaalde Fulham de tiende plaats in de First Division, wat tot de negende eindklassering in 2003/04 het beste resultaat van de club was. Enkele jaren later kwam Fulham opnieuw tot de halve finale van de FA Cup.
Heen en weer
bewerkenDe club streed keer op keer tegen degradatie met een aantal nipte ontsnappingen. Uiteindelijk degradeerde het in 1968 terug naar de Second Division en het seizoen erop zelfs naar de Third Division.
Fulham bleef twee seizoenen actief in de Third Division, waarin het in 1971 als runner-up promoveerde. Onder trainer Alec Stock werden er een aantal belangrijke spelers aangetrokken, waaronder Bobby Moore die overkwam van West Ham United. Hiermee behaalde het in 1975 voor het eerst, en tot op heden ook voor het laatst, de finale van de FA Cup. Ze verloren deze met 2-0 van de voormalig werkgever van Moore. Ook de Noord-Ierse topvoetballer George Best speelde rond die tijd voor The Cottagers en Rodney Marsh keerde terug bij de club.
In het seizoen 1979/80 wist Fulham slechts 11 van de 42 wedstrijden te winnen, wat resulteerde in een degradatie. De nieuwe hoofdtrainer Malcolm Macdonald had in zijn periode een sterk team, onder andere bestaande uit Ray Houghton, Tony Gale en Paul Parker, onder zijn hoede. Dit leverde in 1982 een promotie op naar de Second Division.
Fulham mistte net aan opeenvolgende promotie naar de First Division in 1983. De ploeg die zo veel belovend oogde werd snel verkocht omdat de club schulden had. Het was dan ook geen verrassing toen de club in 1986 naar de Third Division afdaalden. Een jaar later ging de club bijna failliet door een slecht geadviseerde en uiteindelijk mislukte fusering met Queens Park Rangers. Het was oud-speler Jimmy Hill die Fulham redde van de ondergang.
Door de oprichting van de Premier League schoof onder andere Fulham door naar de Second Division, maar na een teleurstellend seizoen 1993/94 degradeerde de club opnieuw. Twee jaar later volgde zelfs de laagste eindklassering ooit, door als zeventiende te eindigen in de Third Division.
Al-Fayed-tijdperk
bewerkenDe Egyptische zakenman Mohamed Al-Fayed kocht Fulham in de zomer van 1997 voor 6,25 miljoen pond van Hill. Al-Fayed stelde oud-internationals Ray Wilkins en Kevin Keegan aan als hoofdtrainer en chief operating officer respectievelijk, waarbij de belofte werd gedaan binnen vijf jaar in de Premier League actief te zijn. Een onderling conflict tussen Wilkins en Keegan zorgde ervoor dat de laatst genoemde uiteindelijk aan het roer kwam te staan. Hij wist de club naar promotie te leiden. Nadat Keegan de club had verlaten voor een baan als bondscoach van Engeland en opvolger Paul Bracewell al snel werd ontslagen sloeg Fransman Jean Tigana er wél in de club naar de Premier League te begeleiden. Voor het eerst sinds 1968 was Fulham daardoor weer actief op het hoogste niveau. Gedurende het succesvolle seizoen moest aanvoerder Chris Coleman noodgedwongen toekijken en uiteindelijk zijn carrière beëindigen vanwege een auto ongeluk.
In haar debuutseizoen in de Premier League eindigde Fulham als dertiende, waardoor het vrij eenvoudig gehandhaaft bleef op het hoogste niveau. Gedurende het seizoen 2002/03 stond Fulham voornamelijk in het rechterrijtje, wat ertoe leidde dat Tigana plaats moest maken voor oud-aanvoerder Chris Coleman. Onder Coleman werden er in het restant van het seizoen 10 van de 15 punten behaald, waardoor Fulham in de Premier League bleef. In zijn eerste volledige seizoen behaalde Fulham zelfs de negende plaats. Die zomer moest het noodgedwongen afscheid nemen van sterspeler Louis Saha die voor 13 miljoen pond kon worden verkocht aan Manchester United, maar in het nieuwe seizoen bleef Fulham zonder problemen overeind en eindigde het wederom als dertiende. Ook in de jaren die volgde bleef Fulham behouden voor het hoogste niveau.
Transformatie onder Hodgson
bewerkenOp 30 december 2007 trad Roy Hodgson aan als hoofdtrainer van de club. Zijn termijn startte niet zoals gewenst. Zo duurde het een maand voordat hij zijn eerste overwinning boekte. Desondanks wist Hodgson met het team in de laatste speelronde Premier League-voetbal veilig te stellen. Het seizoen 2008/09 werd het beste seizoen in de clubhistorie doordat het als zevende eindigde in de Premier League. Hiermee stelde het een ticket voor Europees voetbal veilig. Dat werd het tweede seizoen ooit dat de club zou deelnemen aan een Europese clubcompetitie.
Ondanks dat Fulham als twaalfde eindigde wordt het seizoen 2009/10 als een van de succesvolste gezien doordat het de finale van de UEFA Europa League bereikte, waarin het aantrad tegen het Spaanse Atlético Madrid. De finale in het Volksparkstadion ging met 2-1 verloren na verlenging. Op weg naar de finale schakelde Fulham onder andere Hamburger SV, Juventus en Basel uit. Aan het einde van dat seizoen verliet Hodgson de club in ruil voor Liverpool.
Voormalig bondscoach van Wales, Mark Hughes, werd aangesteld als zijn opvolger. Hij verliet de club echter weer na elf maanden, terwijl de club op de achtste positie was geëindigd en Europees voetbal had behaald via het Fairplay-klassement.
Martin Jol tekende een tweejarig contract als hoofdtrainer van The Cottagers. Onder zijn leiding overleefde Fulham de groepsfase van de Europa League niet en ook de vorm in de competitie viel tegen. Halverwege het seizoen zag het ook nog eens Bobby Zamora vertrekken naar stadsgenoot Queens Park Rangers. De Russische-aanvaller Pavel Progrebnyak kwam over van VfB Stuttgart en moest hem opvolgen, maar vertrok die zomer alweer naar Reading.
Khan-tijdperk
bewerkenDoor een teleurstellende start van het seizoen 2013/14 werd Jol in december 2013 ontslagen door de recent aangetreden eigenaar Shahid Khan.[2] De club bezette op dat moment de achttiende plaats in de Premier League. Een andere Nederlander, René Meulensteen, nam zijn taken per direct over. Ook hij kon niet veel later zijn biezen pakken, nadat Fulham was afgezakt naar de laatste plaats. Hierna werd Felix Magath aangesteld als aangesteld, maar ook onder zijn leiding verbeterde de resultaten niet en degradeerde Fulham op zaterdag 3 mei 2014 uit de hoogste afdeling na een 4-1 nederlaag bij Stoke City.[3]
Het duurde vier seizoenen totdat promotie naar de Premier League weer een feit was. Onder hoofdtrainer Slaviša Jokanović keerde The Whites terug doordat het de play-off finale wist te winnen van Aston Villa. Aanvaller Aleksandar Mitrović speelde daarbij een grote rol en werd later de achtste speler in de historie van de club die meer dan 100 doelpunten voor Fulham scoorde.
Terug op het hoogste niveau stelde de resultaten teleur. Jokanović werd in november 2018 dan ook vervangen door voormalig Chelsea en Leicester City-trainer Claudio Ranieri. De Italiaan kreeg de ploeg echter niet aan de praat, waarna oud-aanvoerder Scott Parker de controle overnam. Parker slaagde niet in zijn missie om Fulham op het hoogste niveau te houden, maar leidde ze wel direct terug naar het hoogste niveau door in het daaropvolgende seizoen de play-off finale te winnen van Brentford.[4] Echter bleef ook nu het verblijf in de Premier League beperkt tot één seizoen.
Na afloop van het seizoen besloot de club afscheid te nemen van Parker die werd opgevolgd door oud-Watford en Everton trainer Marco Silva. Onder Silva won Fulham de titel in het Championship op 2 mei 2022 na een 7-0 overwinning op Luton Town.[5] De terugkeer op het hoogste niveau verliep ditmaal een stuk beter. Halverwege het seizoen stond Fulham op de zesde plaats in de Premier League. In de tweede seizoenshelft namen de resultaten wel wat af, maar Fulham kwam niet in degradatiegevaar en eindigde in de middenmoot. Het seizoen 2023/24 verliep moeizamer, maar wederom kon de club zich handhaven door middel van een eindklassering in de brede middenmoot van de Premier League.
Erelijst
bewerken| Competitie | Aantal | Jaren | |||
|---|---|---|---|---|---|
| Internationaal | |||||
| UEFA Intertoto Cup | 1x | 2002 (1 van de 3) | |||
| Nationaal | |||||
| EFL Championship | 1x | 2022 | |||
| Football League First Division | 1x | 2001 | |||
| Football League Second Division | 3x | 1932, 1949, 1999 | |||
| Southern Football League | 2x | 1906, 1907 | |||
| London Challenge Cup | 3x | 1910, 1932, 1952 | |||
Stadion
bewerken
Zie Craven Cottage voor het hoofdartikel over dit onderwerp.Craven Cottage is sinds 1896 de thuisbasis van Fulham en heeft een capaciteit van 24.500 toeschouwers. In recente jaren werd de hoofdtribune langs de Theems ingrijpend verbouwd en uitgebreid. Door uiteenlopende oorzaken werd de oplevering hiervan meerdere malen uitgesteld. In het seizoen 2023/24 werd de tribune grotendeels in gebruik genomen.
Eerste elftal
bewerkenSelectie
bewerken| Nr. | Naam | Sinds | Contract | Vorige club |
|---|---|---|---|---|
| Doelmannen | ||||
| 1 |  Bernd Leno |
2022 | 2027 | Arsenal
|
| 23 | Steven Benda |
2023 | 2026 |  Swansea City
|
| Verdedigers | ||||
| 2 |  Kenny Tete |
2020 | 2025 |  Olympique Lyon
|
| 3 |  Calvin Bassey |
2023 | 2027 | Ajax
|
| 5 |  Joachim Andersen |
2024 | 2029 | Crystal Palace
|
| 15 |  Jorge Cuenca |
2024 | 2028 | Villarreal
|
| 21 | .svg){kind=small} Timothy Castagne |
2023 | 2027 | Leicester City
|
| 30 | Ryan Sessegnon |
2024 | 2026 | Tottenham Hotspur
|
| 31 | Issa Diop |
2022 | 2027 | West Ham United
|
| 33 | Antonee Robinson |
2020 | 2028 | Wigan Athletic
|
| Middenvelders | ||||
| 6 | Harrison Reed |
2020 | 2027 | Southampton
|
| 8 | Harry Wilson |
2021 | 2026 | Liverpool
|
| 10 |  Tom Cairney |
2015 | 2025 | Blackburn Rovers
|
| 16 |  Sander Berge |
2024 | 2029 | Burnley
|
| 18 |  Andreas Pereira |
2022 | 2026 | Manchester United
|
| 20 |  Saša Lukić |
2023 | 2027 |  Torino
|
| 32 | Emile Smith Rowe |
2024 | 2029 | Arsenal
|
| Aanvallers | ||||
| 7 |  Raúl Jiménez |
2023 | 2025 | Wolverhampton Wanderers
|
| 9 | Rodrigo Muniz |
2021 | 2026 | Flamengo
|
| 11 | Adama Traoré |
2023 | 2025 | Wolverhampton Wanderers
|
| 12 | Carlos Vinícius |
2022 | 2025 | Benfica
|
| 17 | Alex Iwobi |
2023 | 2028 | Everton
|
| 19 | Reiss Nelson |
2024 | 2025 | Arsenal
|
Laatste update: 15 september 2024
Staf
bewerken| Functie | Naam | Sinds | Contract | Vorige club |
|---|---|---|---|---|
| Hoofdtrainer | Marco Silva |
2021 | 2026 | Everton
|
| Assistent-trainer | Stuart Gray |
2019 | Sheffield Wednesday
| |
| Assistent-trainer |  Antonios Lemonakis |
2021 | Everton
| |
| Assistent-trainer | Goncalo Pedro |
2021 | Everton
| |
| Keeperstrainer | Hugo Oliveira |
2021 | Everton
|
Laatste update: 15 september 2024
Overzichtslijsten
bewerkenEindklasseringen sinds 1947
bewerkenⓘ In 1992 invoering van de Premier League en opheffing van de Fourth Division; in 2004 opheffing van de First, Second en Third Division.
Seizoensresultaten vanaf 1993
bewerken| Seizoensresultaten 1992-heden | ||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Seizoen | № | Clubs | Divisie | Duels | Winst | Gelijk | Verlies | Doelsaldo | Punten | Tsch | ||
| 1992–1993 | 12 | 24 | Second Division | 46 | 16 | 17 | 13 | 57–55 | 65 | 4.736 | ||
| 1993–1994 | 21 | 24 | Second Division | 46 | 14 | 10 | 22 | 50–63 | 52 | 4.655 | ||
| 1994–1995 | 8 | 22 | Third Division | 42 | 16 | 14 | 12 | 60–54 | 62 | 4.207 | ||
| 1995–1996 | 17 | 24 | Third Division | 46 | 12 | 17 | 17 | 57–63 | 53 | 4.191 | ||
| 1996–1997 | 2 | 24 | Third Division | 46 | 25 | 12 | 9 | 72–38 | 87 | 6.644 | ||
| 1997–1998 | 6 | 24 | Second Division | 46 | 20 | 10 | 16 | 60–43 | 70 | 9.018 | ||
| 1998–1999 | 1 | 24 | Second Division | 46 | 31 | 8 | 7 | 79–31 | 101 | 11.387 | ||
| 1999–2000 | 9 | 24 | First Division | 46 | 17 | 16 | 13 | 49–41 | 67 | 13.076 | ||
| 2000–2001 | 1 | 24 | First Division | 46 | 30 | 11 | 5 | 90–32 | 101 | 14.985 | ||
| 2001–2002 | 13 | 20 | Premier League | 38 | 10 | 14 | 14 | 36–44 | 44 | 19.550 | ||
| 2002–2003 | 14 | 20 | Premier League | 38 | 13 | 9 | 16 | 41–50 | 48 | 16.705 | ||
| 2003–2004 | 9 | 20 | Premier League | 38 | 14 | 10 | 14 | 52–46 | 52 | 16.342 | ||
| 2004–2005 | 13 | 20 | Premier League | 38 | 12 | 8 | 18 | 52–60 | 44 | 19.838 | ||
| 2005–2006 | 12 | 20 | Premier League | 38 | 14 | 6 | 18 | 48–58 | 48 | 20.606 | ||
| 2006–2007 | 16 | 20 | Premier League | 38 | 8 | 15 | 15 | 38–60 | 39 | 22.279 | ||
| 2007–2008 | 17 | 20 | Premier League | 38 | 8 | 12 | 18 | 38–60 | 36 | 23.774 | ||
| 2008–2009 | 7 | 20 | Premier League | 38 | 14 | 11 | 13 | 39–34 | 53 | 24.340 | ||
| 2009–2010 | 12 | 20 | Premier League | 38 | 12 | 10 | 16 | 39–46 | 46 | 23.909 | ||
| 2010–2011 | 8 | 20 | Premier League | 38 | 11 | 16 | 11 | 49–43 | 49 | 25.043 | ||
| 2011–2012 | 9 | 20 | Premier League | 38 | 14 | 10 | 14 | 48–51 | 52 | 25.293 | ||
| 2012–2013 | 12 | 20 | Premier League | 38 | 11 | 10 | 17 | 50–60 | 43 | 25.394 | ||
| 2013–2014 | 19 | 20 | Premier League | 38 | 9 | 5 | 24 | 40–85 | 32 | 24.977 | ||
| 2014–2015 | 17 | 24 | Championship | 46 | 14 | 10 | 22 | 62–83 | 52 | 18.276 | ||
| 2015–2016 | 20 | 24 | Championship | 46 | 12 | 15 | 19 | 66–79 | 51 | 17.566 | ||
| 2016–2017 | 6 | 24 | Championship | 46 | 22 | 14 | 10 | 85–57 | 80 | 18.498 | ||
| 2017–2018 | 3 | 24 | Championship | 46 | 25 | 13 | 8 | 79–46 | 88 | 19.896 | ||
| 2018–2019 | 19 | 20 | Premier League | 38 | 7 | 5 | 26 | 34–81 | 26 | 24.371 | ||
| 2019–2020 | 4 | 24 | Championship | 46 | 23 | 12 | 11 | 64-48 | 81 | 15.137 | ||
| 2020–2021 | 18 | 20 | Premier League | 38 | 5 | 13 | 20 | 27-53 | 28 | -- | ||
| 2021–2022 | 1 | 24 | Championship | 46 | 27 | 9 | 10 | 106-43 | 90 | 17.774 | ||
| 2022–2023 | 10 | 20 | Premier League | 38 | 15 | 7 | 16 | 55-53 | 52 | 23.893 | ||
| 2023–2024 | 13 | 20 | Premier League | 38 | 13 | 8 | 17 | 55-61 | 47 | 24.301 | ||
Fulham in Europa
bewerkenUitslagen vanuit gezichtspunt Fulham FC
| Seizoen | Competitie | Ronde | Land | Club | Totaalscore | 1e W | 2e W | PUC |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 2002 | Intertoto Cup | 2R | 
|
FC Haka Valkeakoski | 1-1 | 0-0 (T) | 1-1 (U) | 0.0 |
| 3R |
|
Egaleo FC | 2-1 | 1-0 (T) | 1-1 (U) | |||
| 1/2 |
|
FC Sochaux | 3-0 | 1-0 (T) | 2-0 (U) | |||
| F |
|
Bologna FC | 5-3 | 2-2 (U) | 3-1 (T) | |||
| 2002/03 | UEFA Cup | 1R | 
|
HNK Hajduk Split | 3-2 | 1-0 (U) | 2-2 (T) | 8.0 |
| 2R |
|
GNK Dinamo Zagreb | 5-1 | 3-0 (U) | 2-1 (T) | |||
| 3R |
|
Hertha BSC | 1-2 | 1-2 (U) | 0-0 (T) | |||
| 2009/10 | Europa League | 3Q |  |
Vėtra Vilnius | 6-0 | 3-0 (U) | 3-0 (T) | 26.0 |
| PO | 
|
Amkar Perm | 3-2 | 3-1 (T) | 0-1 (U) | |||
| Groep E | 
|
CSKA Sofia | 2-1 | 1-1 (U) | 1-0 (T) | |||
| Groep E | .svg){kind=small}
|
FC Basel | 4-2 | 1-0 (T) | 3-2 (U) | |||
| Groep E (2e) |
|
AS Roma | 2-3 | 1-1 (T) | 1-2 (U) | |||
| 2R | 
|
FC Sjachtar Donetsk | 3-2 | 2-1 (T) | 1-1 (U) | |||
| 1/8 |
|
Juventus FC | 5-4 | 1-3 (U) | 4-1 (T) | |||
| 1/4 |
|
VfL Wolfsburg | 3-1 | 2-1 (T) | 1-0 (U) | |||
| 1/2 |
|
Hamburger SV | 2-1 | 0-0 (U) | 2-1 (T) | |||
| F |
|
Atlético Madrid | 1-2 | 1-2 n.v. | < Hamburg | |||
| 2011/12 | Europa League | 1Q |  |
NSÍ Runavík | 3-0 | 3-0 (T) | 0-0 (U) | 12.0 |
| 2Q | .svg){kind=small}
|
Crusaders FC | 7-1 | 3-1 (U) | 4-0 (T) | |||
| 3Q |
|
RNK Split | 2-0 | 0-0 (U) | 2-0 (T) | |||
| PO |
|
Dnipro Dnipropetrovsk | 3-1 | 3-0 (T) | 0-1 (U) | |||
| Groep K |
|
FC Twente | 1-2 | 1-1 (T) | 0-1 (U) | |||
| Groep K |
|
Odense BK | 4-2 | 2-0 (U) | 2-2 (T) | |||
| Groep K (3e) | 
|
Wisła Kraków | 4-2 | 0-1 (U) | 4-1 (T) | |||
| Totaal aantal behaalde punten voor UEFA coëfficiënten: 46.0 | ||||||||
Zie ook:
Bekende (oud-)Cottagers
bewerkenSpelers
bewerken Zie Lijst van spelers van Fulham FC voor het hoofdartikel over dit onderwerp.- Dimitar Berbatov
- George Best
- Wayne Bridge
- Andy Cole
- Chris David
- Mousa Dembélé
- Clint Dempsey
- Damien Duff
- John Heitinga
- Alex Iwobi
- Raúl Jiménez
- Andrew Johnson
- Jari Litmanen
- Aleksandar Mitrović
- Danny Murphy
- Martin O'Neill
- Scott Parker
- Andreas Pereira
- Bobby Robson
- John Arne Riise
- Bryan Ruiz
- Louis Saha
- Carlos Salcido
- Mark Schwarzer
- Ryan Sessegnon
- Chris Smalling
- Maarten Stekelenburg
- Edwin van der Sar
- Kenny Tete
- Adama Traoré
- Bobby Zamora
Trainers
bewerken Zie Lijst van trainers van Fulham FC voor het hoofdartikel over dit onderwerp.Externe link
bewerken- ↑ Moments that made FFC The Official Website of Fulham Football Club, geraadpleegd op 2 oktober 2022. Gearchiveerd op 27 oktober 2022.
- ↑ Jol ontslagen als trainer van Fulham, nu.nl, 1 december 2013. Gearchiveerd op 26 oktober 2021.
- ↑ René Meulensteen ontslagen als manager bij Fulham, Omroep Brabant, 14 februari 2014
- ↑ Fulham-coach emotioneel na promotie; "seizoen had niet zwaarder gekund" NU.nl, geraadpleegd op 5 augustus 2020
- ↑ Kenny Tete fleurt doelpuntrijk kampioensduel Fulham op met treffer De Telegraaf, geraadpleegd op 2 oktober 2022. Gearchiveerd op 6 oktober 2022.
1 Leno ·
2 Tete ·
3 Bassey ·
5 Andersen ·
6 Reed ·
7 Jiménez ·
8 Wilson ·
9 Muniz ·
10 Cairney 
·
11 Traoré ·
12 Vinícius ·
15 Cuenca ·
16 Berge ·
17 Iwobi ·
18 Pereira ·
19 Nelson ·
20 Lukić ·
21 Castagne ·
23 Benda ·
30 Sessegnon ·
31 Diop ·
32 Smith Rowe ·
33 Robinson ·
Coach: Silva
· Assistent-coach: Santos