Jean Rey (politicus)

Jean Rey
Geboren	15 juli 1902; Luik
Overleden	19 mei 1983; Luik
Politieke partij	Parti réformateur libéral
2e voorzitter van de Europese Commissie
Aangetreden	2 juli 1967
Einde termijn	30 juni 1970
Voorganger	Walter Hallstein
Opvolger	Franco Maria Malfatti
Europees commissaris namens België ; belast met Externe Betrekkingen
Aangetreden	7 januari 1958
Einde termijn	2 juli 1967
President	Walter Hallstein
Voorganger	Geen
Opvolger	Albert Coppé
Minister van Wederopbouw
Aangetreden	augustus 1949
Einde termijn	april 1950
Monarch	Leopold III
Voorganger	Robert De Man
Opvolger	André Dequae
Minister van Economische Zaken
Aangetreden	april 1954
Einde termijn	6 januari 1958
Monarch	Boudewijn
Voorganger	Jean Duvieusart
Opvolger	Raymond Scheyven
Portaal	Politiek

Jean Rey (Luik, 15 juli 1902 – aldaar, 19 mei 1983) was een Belgisch liberaal politicus. Hij was volksvertegenwoordiger en minister, Europees commissaris, voorzitter van de Europese Commissie en Europarlementslid.

Biografie

Jean Rey werd geboren in een Waalse protestantse familie. Zijn vader, afkomstig uit Zwitserland, was predikant.

Hij promoveerde tot doctor in de rechten (1926) aan de Universiteit van Luik en vestigde zich als advocaat in Luik. Hij nam deel aan de Achttiendaagse Veldtocht en tijdens de Tweede Wereldoorlog verbleef hij in Duitse krijgsgevangenschap.

Belgische politiek

In 1935 werd Rey verkozen tot gemeenteraadslid van Luik en in 1939 tot liberaal volksvertegenwoordiger voor het arrondissement Luik, een mandaat dat hij vervulde tot in 1958. Van augustus 1949 tot april 1950 was hij minister van Wederopbouw in de regering-G. Eyskens I en van april 1954 tot januari 1958 was hij minister van Economische Zaken in de regering-Van Acker IV. In deze functie was hij nauw betrokken bij de totstandkoming van de Europese Economische Gemeenschap (EEG).

Hij was een overtuigde voorstander van een vergaande federalisering van België. Hij was, samen met onder meer Julien Lahaut, een van de auteurs van een Voorstel tot herziening van de Grondwet dat op 25 maart 1947 in de Kamer der Volksvertegenwoordigers werd ingediend. In het eerste artikel van de voorgestelde nieuwe grondwet werd België gedefinieerd als een "Confederatie gevormd door twee gewestelijke Staten, Vlaanderen en Wallonië, en door de Federale Stad, Brussel".

Europa

In 1955-57 was Rey voorzitter van de bijzondere raad van ministers van de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal (EGKS). In 1958 werd hij Belgisch commissaris (bevoegd voor Externe Betrekkingen) in de Commissie van de Europese Economische Gemeenschap.

Van 1967 tot 1970 was hij de eerste voorzitter van de drie samengevoegde Europese instituties (EEG, EGKS en Euratom) in de commissie-Rey. Als voorzitter vergrootte hij de bevoegdheden van het Europees Parlement en was hij voorstander van rechtstreekse verkiezingen voor deze instelling. Ook overzag hij in 1968 de oprichting van de Europese douane-unie. In 1969 speelde hij een belangrijke rol tijdens de topconferentie in Den Haag, waar de Europese leiders een nieuwe impuls gaven aan de Europese integratie met twee nieuwe initiatieven: de Economische en Monetaire Unie en de Europese Politieke Samenwerking.

In 1979 werd Rey verkozen tot Europarlementslid bij de eerste rechtstreekse verkiezing van het Europees Parlement.

Andere activiteiten

Na 1970 was hij ook nog:

voorzitter van Sofina;
voorzitter van Papeteries de Belgique;
commissaris bij Philips;
voorzitter van het Europacollege in Brugge (1964-1974);
docent aan het Institut d'Études européennes de l'Université libre de Bruxelles;
voorzitter van de Mouvement libéral pour l'Europe unie;
voorzitter van het Centre international de formation européenne (CIFE);
voorzitter van het Centre d'études libérales Paul Hymans;
voorzitter van de Europese Beweging (1974-1978);
lid van de Fondation Jean Monnet pour l'Europe.

Eerbetoon

In 1972 werd Jean Rey benoemd tot minister van staat.
Hij was eredoctor van de Universiteit van Oxford.
Hij was eredoctor van de Universiteit van Luik.
Het academische jaar 1983-1984 van het Europacollege werd naar hem vernoemd.
De Club universitaire de l'Université de Liège heeft een driejaarlijkse prijs Jean Rey gesticht.
In Couvin is er een Athénée Royal Jean Rey.
In de Europese wijk in Brussel bevindt zich het Jean Reyplein.
In Parijs is een straat naar hem vernoemd.

Literatuur

Paul VAN MOLLE, Het Belgisch Parlement, 1894-1972, Antwerpen, 1972.
R. FENAUX, Jean Rey. Enfant et artisan de l’Europe, Brussel, 1972.
P. CHARLIER, Jean Rey, l'homme, l'ami, le chrétien, Luik, 1983 (polycopie).
Demain, Numéro spécial à la mémoire de Jean Rey, Société d'Etudes et d'Expansion, Luik, 1983.
Henri PIERRE, Grands Avocats de Belgique, Brussel, J.M. Collet, 1984.
Wim DE ROUCK e.a., La réprésentation libérale belge au Parlement Européen, Brussel, U.L.B., Institut d'Etudes Européennes, sectie Europese politieke wetenschappen, verhandeling (onuitgegeven), 1996.
Jean Rey. Une conscience du libéralisme belge, Brussel, Archives Libérales Francophones du Centre Paul Hymans, 2002.
Encyclopédie du Mouvement wallon, Charleroi, Institut Jules Destrée, 2001.
Marie-Laure STENGERS, Le libéralisme de Jean Rey, Brussel, Centre Paul Hymans, 1985.
Willy BALACE e.a., Jean Rey, liégeois, européen, homme politique, Actes de la Commémoration Jean Rey 1902-2002, le 20 décembre 2002, Luik, Les Editions de l'Université de Liège, 2004.

Zie de categorie Jean Rey van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.

Voorganger: Robert De Man	Minister van Wederopbouw 1949-1950	Opvolger: André Dequae
Voorganger: Jean Duvieusart	Minister van Economische Zaken 1954-1958	Opvolger: Raymond Scheyven
	Europees commissaris voor België 1958-1970	Opvolger: Albert Coppé

Hoge Autoriteit van de EGKS	Jean Monnet (1952–55) · René Mayer (1955–58) · Paul Finet (1958–59) · Piero Malvestiti (1959–63) · Rinaldo Del Bo (1963–67) · Albert Coppé (wnd.; 1967)
Euratom-Commissie	Louis Armand (1958–59) · Étienne Hirsch (1959–62) · Pierre Chatenet (1962–67)
EEG-Commissie	Walter Hallstein (1958–1962 en 1962–1967)
Commissie van de Europese Gemeenschappen	Jean Rey (1967–70) · Franco Maria Malfatti (1970–72) · Sicco Mansholt (1972–73) · François-Xavier Ortoli (1973–77) · Roy Jenkins (1977–81) · Gaston Thorn (1981–85) · Jacques Delors (1985–89 en 1989–93) · Jacques Santer (1995–99) · Manuel Marín (wnd.; 1999) · Romano Prodi (1999–2004) · José Manuel Barroso (2004–09)
Europese Commissie	José Manuel Barroso (2009–14) · Jean-Claude Juncker (2014–2019) · Ursula von der Leyen (2019–)