Cafarnaom

Cafarnaom (de l'ebrieu: כפר נחום Kəfar Nāḥūm «vilatge de Nahum»), foguèt un implantament antic de Galilèa, en Israèl actuala, en riba de la mar de Galilèa o lac de Tiberiàs o Kineret. Es coneguda pels crestians coma "la ciutat de Jèsus". Segon lo Novèl Testament foguèt un dels luòcs causits per Jèsus per transmetre son messatge e per realizar mantun miracle. Se trapa a 2,5 km de Tabga e a 15 km de la ciutat de Tiberiàs, en riba nòrd-oèst del lac.

Roïnas de Cafarnaom

Etimologia

Lo nom semitic de la pichona ciutat èra Kfar Nahum (vilatge de Nahum, lo nom d'un profèta). Dins los escriches de Flavi Josèp son nom es transcrit al grèc coma Kαφαρναουμ (Kapharnaum). En arabi aqueste endrech se nomena "Tell Hum", doncas, lo tuc (Tell) de Hum (abreviacion de Nahum).

La recuperacion de Cafarnaom

En 1838, lo nòrd-american Edward Robinson descobriguèt las roïnas d'aqueste endrech. L'ancian Cafarnaom se mostrèt als primièrs cercaires coma un endrech desolat e trist. En 1866, lo cercaire e capitani britanic Charles W. Wilson identifiquèt las rèstas de la sinagòga e en 1894 lo franciscan italian Giuseppe Baldi, al nom de la Custòdia de Tèrra Santa, aqueriguèt una granda partida de las roïnas als bedoïns. Los franciscans metèron un andàs per protegir las roïnas dels actes frequents de vandalisme; plantèron palmièrs e eucaliptus portats d'Austràlia per tal de crear un pichon oasi ont recebre los pelegrins dins aquesta zona, situada a 210 mètres jol nivèl de la mar. Al delà, bastiguèron un pichon pòrt per facilitar l'entrada pel lac. Aquestas òbras prenguèron un grand vam jos la direccion del franciscan Virgilio Acorbaishi

Descubèrtas arqueologicas

Las furgas mai importantas comencèron en 1905, jos la direccion dels alemands Heinrich Kohl e Carl Watzinger e continuèron amb los franciscans Vendelin von Benden (1905-1915) e Gaudencio Orfali (1921-1926). Los resultats d'aquestes cavaments foguèron la descubèrta de dos bastiments publics, la sinagòga ja mencionada e una glèisa de forma octogonala. D'annadas après, las furgas foguèron represas per Acorbaishi e Stanislao Loffreda, amb l'ajuda financièra del govèrn italian. La descubèrta pus significativa d'aquestes cavaments foguèt l'ostal supausat de Pèire e mai d'un quartièr de l'epòca evangelica. Aquestes cavatges se concluguèron en 1986. Las furgas permetèron de saber que l'implantament foguèt creat probablament pendent lo règne de Juda Macabèu, a l'entorn del sègle II aC, e que foguèt abandonat a l'entorn del sègle XI.

Istòria de l'implantament

Los arqueològs, en se basant dins las fònts literàrias e dins los resultats dels cavaments, an pogut refar una part de l'istòria d'aqueste implantament. Lo vilatge es pas mencionat dins l'Ancian Testament. Es arqueologicament demostrat que ja existissiá al sègle II aC, pendent lo govèrn de Juda Macabèu. Lo vilatge aviá pas cap de mur defensiu e s'estendiá per la riba del lac (d'èst a oèst). A 200 mètres al nòrd de la sinagòga se trapava lo cementèri, aluenhat del nuclèu abitat. Sa superfícia èra 3 km², que confrontava amb Tabga, dedicada a l'agricultura, fach que s'es demostrat per nombrosas mòlas d'òli e gran trapats al cors dels cavaments. Altra fònt d'ingrèssos èra la pesca. Se trobèron de vestigis d'un pòrt a l'oèst del que bastiron los franciscans. Cafarnaom èra pròche de las pricipalas artèrias qu'unián Galilèa amb Damasc. Jèsus causiguèt aqueste vilatge coma centre de son ministèri public, dempuèi d'abandonar Nazaret que, simplament, èra un umil vilatge de montanha. S'es pas trapat de fònts que fagan pensar que Cafarnaom participèsse a las revòltas jusievas sagnosas dels ans 70 e 135 contra los romans.

Descripcion

L'implantament èra fòrça regular. De las doas bandas d'una granda carrièra orientada del nòrd al sud en sorgián quartièrs pichons e illas d'ostals, que limitavan amb de carrièras transversalas e carrierons sense sortida. Los murs se fasián amb de blòcs de basalte e èran refortits amb de pèiras e fanga. La part mai espaciosa dels ostals èra lo pati, ont se trapava lo forn circular fach de tèrra refractària, mòlas pel gran e l'escalièrs de pèira que portava a la terrassa. Lo sòl de totes los ostals èra empeirat. Altorn del pati s'i trapavan de petitas cèlas umilas que recebián la lutz de duberturas petitas o fenèstras bassas. La descubèrta de l'escalièr a la terrassa a permés de comprene lo passatge biblic ont se fa passar un paralitic a travèrs del tech:

Marc, 2, 1-12: En vesent qu'amb tanta gent lo podián pas portar fins a Jèsus, faguèron un trauc al tech sus l'endret ont èra e baissèron la liechòta ont jasiá lo paralitic.

Pel tipe de bastiment, èra pas dificil de pujar al tech pels escalèrs del pati e ne trèir una part per far baissar lo paralitic fins a l'abitacion ont se trapava Jèsus. Un estudi del quartièr plaçat entre la sinagòga e la glèisa octogonala revelèt que divèrsas familhas vivián a l'estil patriarcal, donc, emplegavan los meteisses patis e, dintre, i aviá pas de pòrtas. Los ostals èran generalament fòrça paures. I aviá pas de servicis de sanejament o d'enversadors, las abitacions èran estrechas e pauc confortablas. La majoritat dels objèctes trobats èran de ceramica: olas, plats, anfòras e lums d'òli. S'i trobèt tanben de musclaus, de ponchons, de fuses per téisser e de mòlas de basalte que s'emplegavan per premsar lo gran e l'oliva. Dins aquela societat, la mòla èra un ben fòrça prevat que s'eretava de paires a filhs pendent sègles. A partir del sègle IV melhorèron las condicions de vida dels abitants de Cafarnaom: dempuèi, los ostals se bastiguèron amb de mortièr e s'emplegava de ceramica fina d'importacion. Los bastiments faches pendent la fondacion del vilatge continuèron de s'utilizar fins a l'abandonament.