Infraccion
L'infraccion es una violacion d'una lei de l'Estat, resultant d'un acte extèrne de l'òme, positiu o negatiu, socialament imputable, se justificant pas pel compliment d'un dever o l'exercici d'un drech e qu'es castigat d'una pena prevista per la lei (definicion pel penaliste italiaan Francesco Carrara).
Etimologicament, lo tèrme d'infraccion ven del latin infractio que designe lo fach de trencar, de tustat o de tombar un obstacle.
Al sens larg, lo mot infraccion designa tot crime, tot delicte o tota contravencion, que siá envisatjat(-da) abstractament pel legislator, o perpetrat(-da) concretament.
Dins un sens estrech, lo tèrme infraccion designa precisament lo fach per una persona de trepassar una règla de drech ont exitís una sanccion penala. Dins aquel sens, l’infraccion relèva de las tecnicas judiciàrias (qualificacion penala) e non pas de tecnicas legislativas d'incriminacion.
Per qu'una infraccion siá reconeguda, cal que tres elements constitutius sián reünits:
- l'element legal, es l'article que regís l'infraccion. I a pas d'infraccion que siá castigada per la lei
- l'element material, l'infraccion deu èsser materializada per un o mai actes executats per son autor (ex: un còp de ponh per de violéncias), o per sa realizacion per las infraccions formalas.
- l'element moral, l'infraccion deu èsser lo resultat de l'intencion copabla de son autor o d'una pèca d'un autor conscient dels sieus actes.
La caracteristica màger de cada infraccion es d'èsser obligatoriament constituida d'aqueles tres elements. Per manca de l'un d'aqueles pòt pas existir.
Gravetat d'una infraccion
modificarGaireben totes los païses classifican las infraccions segon lor gravetat, çò que dona de consequéncias a l'encòp dins lo drech penal de fons e dins lo drech penal de forma.
En general, unes païses an un sistèma « bipartista », los autres un sistèma « tripartista », mas aquela presentacion binària es mesclada per de consideracions mai complèxas[1].
- En drech penal francés, las infraccions son classificadas dins tres categorias, segon lor gravetat: contrvencions, delictes e crimes.
- L'Alemanha, que, dins son còdi penal de 1871 aviá adoptat la meteissa division tripartita que França, i renocièt dempuèi 1945 al benefici d'un sistèma bipartit reconeissent que los crimes (Verbrechen) e los delictes (Vergehen)[2]. Pasmens, creèt las « infraccions reglamentàrias » (Ordnungswidrigkeiten) que son ligadas al drech administratiu mas presenton de similituds amb l drech penal.
- Lo dualisme es present tanben en Itàlia e en Espanha, mas dins aquel darrièr se destria entre los : los « graus » e los « mens graus »[3].
- Al Reialme Unit, lo drech anglés passèt d'un sistèma tripartita a un sistèma bipartit. La distinccion màger se fa entre los indictable offenses (« infraccions amb accusacion ») e las non-indictable offenses (« infraccions sens accusacion »), solas las primièras demandant lo jutjament d'una jurada. Mas tanben existís d'either-way offenses (« infraccions d'una quina que siá via ») per que se reunís una jurada prenent en compte mai d'un paramètres mas subretot lo plea bargain (tractament de plaid) de l'accusat (segon que se declara copable o non-copable)[4].
Notas e referéncias
modificar- ↑ Raymond Langeais, Grands systèmes de droit contemporains : approche comparative, 2en éd., Litec, 2008 ISBN: 978-2-7110-1034-9, p. 386.
- ↑ R. Langeais, p. 387.
- ↑ R. Langeais, p. 388.
- ↑ R. Langeais, p. 389.