Chaim Arlosoroff: Różnice pomiędzy wersjami

W 1920 roku został wybrany przedstawicielem [[Hapoel Hacair]] na doroczną konferencję [[Światowa Organizacja Syjonistyczna|Światowej Organizacji Syjonistycznej]] w [[Londyn]]ie. Było to pierwsze duże spotkanie przedstawicieli ruchu syjonistycznego po I wojnie światowej. W 1921 roku jako reprezentant swojej partii przyjechał do [[Palestyna (mandat)|Brytyjskiego Mandatu Palestyny]], gdzie odbył spotkania założycielskie związku zawodowego [[Histadrut]]. Wizycie tej towarzyszyły arabskie [[zamieszki w Jafie]]. Wydarzenie to skłoniło Arlosoroffa do zrozumienia konieczności poprawy relacji żydowsko-arabskich, jako niezbędnego czynnika dla powodzenia dalszego osadnictwa w Palestynie. Bardzo szybko doszedł do wniosku, że kompromisy zawierane z lokalnymi społecznościami arabskimi nie osłabią i nie podważą wysiłków zmierzających do ustanowienia żydowskiej ojczyzny w Palestynie. Ponadto Arlosoroff otwarcie przyznał, że niezaprzeczalnie w Ziemi Izraela istnieje arabski ruch narodowy<ref>{{cytuj książkę | autor = Shlomo Avineri | tytuł = Arlosoroff | wydawca = Grove Weidenfeld Publishers | miejsce = New York | rok = 1990 | strony = 65 | isbn = 0-8021-1132-7}}</ref>. W 1923 roku na [[Trzynasty Kongres Syjonistyczny|Trzynastym Kongresie Syjonistycznym]] w [[Karlowe Wary|Karlsbad]], został wybrany na członka Komitetu Wykonawczego Światowej Organizacji Syjonistycznej. Rok później ukończył studia i zdecydował się na [[alija|aliję]] do Palestyny. W 1926 roku został wybrany na reprezentanta społeczności żydowskiej w Palestynie przy [[Liga Narodów|Lidze Narodów]] w [[Genewa|Genewie]]. Nadzieje Arlosoroffa na pokojową współpracę i kompromis z Arabami zostały poddane ciężkiej próbie przez [[zamieszki w Palestynie (1929)|zamieszki w 1929 roku]]. Członkowie radykalnych żydowskich organizacji [[Hagana]] i [[Betar|Bejtar]] swoim zachowaniem sprowokowali wybuch gwałtownej reakcji arabskiej społeczności w [[Jerozolima|Jerozolimie]]. W kolejnych dniach zamieszki przeniosły się na inne rejony kraju, gdzie doszło do [[pogrom w Hebronie|pogromu w Hebronie]] i [[Pogrom w Safedzie (1929)|pogromu w Safedzie]]. Po uspokojeniu sytuacji, Arlosoroff mocno skrytykował [[Syjonizm#Syjonizm rewizjonistyczny|syjonizm rewizjonistyczny]] za prowokowanie zamieszek i wzmacnianie w ten sposób narodowych niechęci<ref>{{cytuj książkę | autor = Shlomo Avineri | tytuł = Arlosoroff | wydawca = Grove Weidenfeld Publishers | miejsce = New York | rok = 1990 | strony = 66-67 | isbn = 0-8021-1132-7}}</ref>.

W 1930 roku doszło do nawiązania współpracy między dwoma jednoczącymi się partiami politycznymi syjonizmu socjalistycznego, [[Poalej Syjon]] i [[Hapoel Ha-Cair]]. Fuzja przyniosła ustanowienie lewicowej partii [[Mapai]]. Z ramienia tej partii, Arlosoroff został w 1931 roku delegatem na [[Siedemnasty Kongres Syjonistyczny]] w [[Bazylea|Bazylei]]. Został wówczas wybrany na członka Komitetu Wykonawczego, a ponadto został dyrektorem Departamentu Politycznego [[Agencja Żydowska|Agencji Żydowskiej]]. Arlosoroff wierzył, że [[Wielka Brytania]] wesprze osadnictwo żydowskie w Palestynie, realizując swoje zobowiązania zawarte w [[Deklaracja Balfoura|Deklaracji Balfoura]]. Dlatego nawiązał ścisłą współpracę z wysokim komisarzem Palestyny sir [[Arthur Grenfell Wauchope|Arthurem Wauchope]] i sekretarzem kolonii sir [[Philip Cunliffe-Lister|Philipem Cunliffe-Lister]]. Był także bliskim przyjacielem [[Chaim Weizmann|Chaima Weizmanna]], uznawanego wówczas za jednego z najbardziej umiarkowanych polityków partii Mapai<ref>{{cytuj stronę | url = http://www.jafi.org.il/JewishAgency/English/Jewish+Education/Compelling+Content/Eye+on+Israel/Gallery+of+People+%28Biographies%29/Arlosoroff+Chaim.htm | tytuł = Chaim Arlosoroff (1899-1933) | data dostępu = 2012-09-28 | autor = | opublikowany = | praca = The Jewish Agency for Israel | data = | język = en}}</ref>. W styczniu 1933 roku Arlosoroff mocno starł się z [[Dawid Ben Gurion|Dawidem Ben Gurionem]] i innymi prominentnymi przywódcami Mapai, którzy opowiadali się za zerwaniem współpracy z brytyjskimi władzami mandatowymi. Przyczyną było utrzymywanie ograniczeń żydowskiego osadnictwa w Palestynie narzuconych przez brytyjską [[Biała Księgaksięga Passfielda|Białąbiałą Księgęksięgę Passfielda]]. Arlosoroff ostrzegał swoich kolegów, że jeśli ruch syjonistyczny wybierze politykę izolacjonizmu władz brytyjskich, wówczas wzrosną arabskie wpływy polityczne u Brytyjczyków, w wyniku czego pogorszy się sytuacja społeczności żydowskiej w Palestynie<ref>{{cytuj książkę | autor = Shlomo Avineri | tytuł = Arlosoroff | wydawca = Grove Weidenfeld Publishers | miejsce = New York | rok = 1990 | strony = 82-90 | isbn = 0-8021-1132-7}}</ref>. W dniu 8 kwietnia 1933 roku Arlosoroff zorganizował w imieniu Agencji Żydowskiej historyczne spotkanie w [[King David Hotel]] w [[Jerozolima|Jerozolimie]]. W uroczystym obiedzie uczestniczył Chaim Weizmann oraz arabscy przywódcy z Mandatu Palestyny. Było to pierwsze wspólne spotkanie liderów ruchu syjonistycznego z kluczowymi postaciami społeczności arabskiej. Celem spotkania było poszukiwanie porozumienia między oboma społecznościami i promowanie wspólnych działań. Działania Arlosoroff spotkały się jednak z dużą krytyką. Arabscy radykałowie otwarcie skrytykowali arabskich liberałów, którzy uczestniczyli w spotkaniu. Szczególnie ostra krytyka spotkała emira [[Abd Allah I ibn Husajn|Abdullaha I]], który odgrywał kluczową rolę w poszukiwaniach porozumienia przez stronę arabską. Natomiast po stronie żydowskiej, przywódcy ruchu [[syjonizm religijny|syjonizmu religijnego]], w szczególności z organizacji [[Mizrachi]], zażądali rezygnacji Arlosoroffa ze stanowiska w Agencji Żydowskiej. Radykałowie z ruchu rewizjonistycznego posunęli się jeszcze dalej, i postawili pytanie, czy Arlosoroff ma prawo dalej żyć<ref>{{cytuj książkę | autor = Edwin Black | tytuł = The Transfer Agreement: The Dramatic Story of the Pact Between the Third Reich and Jewish Palestine | wydawca = Macmillan | miejsce = New York | rok = 1984 | strony = 145-146 | isbn = 0786708417}}</ref>.

* {{cytuj książkę | tytuł = Jüdische Volkssozialismus | wydawca = | miejsce = | rok = 1920 | strony = | isbn = }}

* {{cytuj książkę | tytuł = Kolonisationsfinanzen der Jewish Agency | wydawca = | miejsce = | rok = 1923 | strony = | isbn = }}

* {{cytuj książkę | tytuł = Lage und nachste aufgaben unserer kolonisation | wydawca = | miejsce = | rok = 1923 | strony = | isbn = }}

* {{cytuj książkę | tytuł = Li-sze'elat ha-irgun ha-meszutaf | wydawca = | miejsce = | rok = 1927 | strony = | isbn = }}

* {{cytuj książkę | tytuł = Kithve | wydawca = | miejsce = | rok = 1934 | strony = | isbn = }} (wydanie pośmiertne)

* {{cytuj książkę | tytuł = Leben und Werke; ausgewählte Schriften, Reden, Tagebücher und Briefe | wydawca = | miejsce = | rok = 1936 | strony = | isbn = }} (wydanie pośmiertne)

* {{cytuj książkę | tytuł = Joman Jeruszalajim | wydawca = | miejsce = | rok = 1948 | strony = | isbn = }} (wydanie pośmiertne)