Allonim (kibuc)

Allonim (hebr. אַלּוֹנִים; ang. Alonim; pol. Dęby) – kibuc położony w Samorządzie Regionu Emek Jizre’el, w Dystrykcie Północnym, w Izraelu. Członek Ruchu Kibuców.

Allonim

‏אלונים‎

Stołówka w kibucu Allonim
Państwo	Izrael
Dystrykt	Północny
Poddystrykt	Jezreel
Samorząd Regionu	Emek Jizre’el
Wysokość	133 m n.p.m.
Populacja (2013) • liczba ludności	477
Kod pocztowy	36577
Położenie na mapie Dystryktu Północnego Allonim
Położenie na mapie Izraela Allonim
32°43′11″N 35°08′38″E
Strona internetowa

Położenie

Kibuc jest położony na wysokości od 120 do 140 metrów n.p.m. na stokach wzgórz zamykających od zachodu intensywnie użytkowaną rolniczo Dolinę Jezreel w Dolnej Galilei, na północy Izraela. Wzgórza te rozciągają się z południa na północ, i oddzielają Dolinę Jezreel od Doliny Zebulona. Zbocza wzgórz są porośnięte lasami. Stoki opadają w kierunku południowo-wschodnim. W jego otoczeniu znajdują się miasteczka Kirjat Tiwon, Basmat Tab’un i Ramat Jiszaj, oraz moszawy Allone Abba, Sede Ja’akow i Bet Zajid.

Allonim jest położony w Samorządzie Regionu Emek Jizre’el, w Poddystrykcie Jezreel, w Dystrykcie Północnym Izraela.

Historia

Początki grupy założycielskiej kibucu wiążą się z przybycie w sierpniu 1935 roku Alexandra Zaïda do Emek Jizre’el. Na zlecenie Żydowskiego Funduszu Narodowego utworzył on grupę trzech pasterzy-strażników Ha-Szomer, którzy zajęli się ochroną żydowskich pastwisk w rejonie Szejk Abrik. Z czasem dołączyło do nich trzech kolejnych pasterzy. Żyli oni w prymitywnych warunkach, śpiąc w trzech barakach na obrzeżach kompleksu fabrycznego. Dorywczo wykonywali oni inne dodatkowe prace. W styczniu 1936 roku zawiązała się bezpośrednia grupa założycielska, w skład której weszli młodzi wykształceni imigranci z Niemiec. Od lutego 1934 roku przechodzili oni szkolenie rolnicze i zdobywali niezbędne doświadczenie w kibucu En Charod. W dniu 18 stycznia 1936 roku obie grupy zebrały się razem, licząc w sumie 70 osób. Blisko obozu baraków fabrycznych utworzono nowy tymczasowy obóz, w którym spano w namiotach pasterskich. Połączenie i integracja obu grup przebiegła bardzo szybko, tworząc silne więzy przyjaźni. W kwietniu 1936 roku wybuchło arabskie powstanie w Palestynie, co w znacznym stopniu wpłynęło na pogorszenie się warunków życia grupy. Alexander Zaïd poprowadził w czerwcu 1936 roku całą grupę do swojej rodzinnej farmy (obecnie kibuc Bet Zajid), gdzie dalej mieszkali w namiotach, a stodoła służyła jako jadalnia (wodę czerpano ze źródła u podnóża pobliskiego wzgórza). Poza normalną pracą pilnowania pastwisk, niektórzy ze członków zaangażowali się w badanie odkrytych katakumb Bet Sze’arim. W październiku 1936 roku zakupiono pierwsze stado kóz. W tym czasie kibuc był kilkakrotnie zaatakowany przez arabskie bandy – zginęło trzech jego mieszkańców.

W styczniu 1937 roku grupa podjęła decyzję o przystąpieniu do ruchu Zjednoczony Kibuc i utworzeniu nowego kibucu. W tym celu przyjęto nowych imigrantów z Polski. Ich integracja z grupą nie przebiegła łatwo, gdyż starzy członkowie byli ze sobą mocno zżyci i niechętni do przyjęcia nowych młodszych osób. Ostatecznie absorpcja imigrantów przebiegła pomyślnie i w dniu 26 marca 1937 roku zakończono przejście grupy do nowego niezależnego obozu, który stał się kibucem. Członkowie nadal mieszkali w namiotach pasterskich, a narzędzia i zapasy przechowywali w barakach. Pośrodku obozu wzniesiono drewnianą jadalnię. Całość otoczono obronną palisadą z wieżą obserwacyjną, co zapewniało ochronę przed napaścią Arabów. Sivan Trtz wpadł wówczas na pomysł, aby osadę nazwać Dęby, od licznych dębów porastających okoliczne wzgórza.

Historia Allonim

Grupa założycielska kibucu, 1938 r.

Budowa nowej siedziby kibucu, 20 czerwca 1938 r.

Budowa nowej siedziby kibucu, 20 czerwca 1938 r.

Prace rolnicze przy kibucu, 1938 r.

Budowa nowych domów, 1 lutego 1946 r.

Budowa nowych domów, 1 lutego 1946 r.

Historyczna wieża ciśnieniowa w kibucu Allonim

Panorama okolicy - w centralnej części widoczny kibuc Allonim

Członkowie kibucu od samego początku angażowali się w patrolowanie i ochronę całej okolicy, prowadząc równocześnie normalne prace przy swojej osadzie. W tym pierwszym okresie istnienia kibucu, mieszkańcy utrzymywali się z dorywczych prac wykonywanych często w odległych miejscach. Z biegiem czasu i wzrostem liczebności kibucu, zaczął pojawiać się problem z brakiem gruntów rolnych. Z tego powodu, w styczniu 1938 roku przeprowadzono wspólną operację kilku społeczności z północy – zebrano dziesiątki par zwierząt pociągowych oraz kilkanaście ciągników rolniczych, oczyszczając wspólnie nowy teren z kamieni. Sześć miesięcy później, w dniu 20 czerwca 1938 roku w miejsce to przeniesiono kibuc. Tym razem obronną palisadę wzniesiono z kamieni, a nie jak wcześniej z desek, pomiędzy które wsypywano żwir. Jadalnię i pierwsze domy również wzniesiono z kamieni. W ten sposób, członkowie kibucu przez dwa lata mieszkali w dwóch miejscach – w starym i nowym obozie. Wszystkimi wstrząsnęło zabójstwo Alexandra Zaïda, którego beduińscy bandyci zabili 11 lipca 1938 roku w pobliżu kibucu Allonim. Kilka miesięcy później, w październiku 1938 roku rozpoczęto budowę pozycji obronnych w Allonim. Wzniesiono wówczas wieżę ciśnieniową, która stała się symbolem kibucu. Aby przeciwdziałać kolejnym napaściom, w Allonim zaczął stacjonować oddział Policji Żydowskich Osiedli, a następnie Specjalna Jednostka Nocna. Wielu członków kibucu przystąpiło do żydowskiej organizacji samoobrony Hagana. Po wybuchu II wojny światowej niektórzy z nich zgłosili się na ochotnika do British Army, natomiast w Allonim utworzono jedną z baz kompanii szturmowych Palmach. W latach 1943–1946 okoliczne tereny były wykorzystywane do szkolenia żołnierzy Palmach. Równocześnie kibuc przyjmował nowych imigrantów i rozwijał się. We wrześniu 1942 roku otworzono przedszkole, powstała niewielka strefa przemysłowa, posadzono nowe drzewa, obsiano nowe pola i rozszerzono stado owiec oraz bydła mlecznego. Tymczasem w poszukiwaniu skutecznego rozwiązania narastającego konfliktu izraelsko-arabskiego w dniu 29 listopada 1947 roku została przyjęta Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 181. Zakładała ona między innymi, że kibuc Allonim miał znaleźć się w granicach nowo utworzonego państwa żydowskiego. Arabowie odrzucili tę Rezolucję i dzień później doprowadzili do wybuchu wojny domowej w Mandacie Palestyny. W trakcie jej trwania rejon kibucu zajęły siły Arabskiej Armii Wyzwoleńczej, które sparaliżowały żydowską komunikację w całej okolicy. W wyniku I wojny izraelsko-arabskiej w 1948 roku siły izraelskie wysiedliły i zniszczyły wiele okolicznych wiosek arabskich. Nastąpiła wówczas poprawa sytuacji bezpieczeństwa, co umożliwiło dalszy rozwój kibucu.

Na przestrzeni kolejnych lat w kibucu rozpoczęło działalność kilka firm wykorzystujących okoliczne lasy do produkcji narzędzi i zabawek z drewna. W 1960 roku działalność rozpoczęła fabryka okuć wykonywanych z aluminium, a w 1976 roku kolejna fabryka wykonująca powłoki ochronne z aluminium. W latach 90. XX wieku kibuc przeszedł przez proces prywatyzacji, zachowując kolektywną organizację instytucji kultury, edukacji i ochrony zdrowia. W 1995 roku przy kibucu powstało duże centrum handlowe, będące pierwszym tego typu centrum prowadzonym przez społeczność kibucową.

Nazwa

Nazwa kibucu oznacza „dąb”, i odnosi się do licznych dębów porastających okoliczne wzgórza.

Demografia

Większość mieszkańców kibucu jest Żydami, jednak nie wszyscy identyfikują się z judaizmem. Tutejsza populacja jest świecka:

Gospodarka i infrastruktura

Gospodarka kibucu opiera się na intensywnym rolnictwie, sadownictwie, hodowli drobiu oraz bydła mlecznego. Od 1976 roku w kibucu działa firma Algat, produkująca zaawansowane technologicznie wyroby ze stopów aluminium, magnezu i stali nierdzewnej dla potrzeb przemysłu lotniczego i zbrojeniowego. Firma Odem-Architecture specjalizuje się w projektowaniu wystroju wnętrz domów, biur i budynków publicznych. Na zewnątrz kibucu znajduje się duże centrum handlowe Alonim, które zajmuje powierzchnię około 20 hektarów. Kibuc posiada przychodnię zdrowia, sklep wielobranżowy i warsztat mechaniczny.

Transport

Z kibucu wyjeżdża się na południe na drogę nr 7513, którą jadąc na północny wschód dojeżdża się do moszawu Allone Abba, lub jadąc na południe dojeżdża się do skrzyżowania z drogą nr 75. Jadąc nią na zachód dojeżdża się do miasteczka Kirjat Tiwon, a jadąc na wschód dojeżdża się do miasteczka Ramat Jiszaj.

Edukacja i sport

Kibuc utrzymuje przedszkole. Starsze dzieci są dowożone do szkoły podstawowej w pobliskim moszawie Kefar Jehoszua lub do szkoły średniej w kibucu Jifat. Jest tu także Allon Center specjalizujące się w różnorodnych szkoleniach i programach doskonalenia nauczania. Centrum pracuje także z młodzieżą mającą trudności w nauczaniu i przechodzącą różne trudności emocjonalne lub frustracje, które uniemożliwiają im kontynuowanie nauki w normalnym systemie szkolnym. W kibucu jest ośrodek kultury z biblioteką, basen pływacki, sala sportowa z siłownią, oraz boisko do piłki nożnej.

Turystyka

Tutejszą atrakcją turystyczną jest stadnina koni i szkółka jeździecka. Okoliczne wzgórza porośnięte naturalnym lasem dębowym są dogodnym terenem do przejażdżek konnych lub pieszych wędrówek. Tutejsze lasy przechodzą w kierunku północno-wschodnim w Rezerwat przyrody Allone Abba.

Bibliografia

• Mordecai Naor: The 20th Century in Eretz Israel. Kolín n.Rýnem: Könemann, 1998. ISBN 3-89508-595-2.

Linki zewnętrzne

• Zdjęcie satelitarne Allonim. [w:] Google Maps [on-line]. [dostęp 2012-12-11]. (ang.).
• Mapa Allonim. [w:] Amudanan [on-line]. [dostęp 2012-12-11]. (hebr.).