Dialektologia
Dialektologia (gr. dialektos „gwara” i logos „słowo, nauka”), także gwaroznawstwo[1] – dział językoznawstwa zajmujący się badaniem, genezą i systematyką dialektów w obrębie jakiegoś języka lub języków. Dyscyplina ta bada odmiany poszczególnych języków oparte głównie na uwarunkowaniach geograficznych (w przeciwieństwie do odmian o podłożu społecznym – socjolektów, które są przedmiotem zainteresowań socjolingwistyki, czy też form historycznych, których klasyfikacji i opisu dokonuje językoznawstwo diachroniczne). Choć socjolekty bywają włączane w ramy terminu „dialekt”, to dialektologia jako dyscyplina koncentruje się przeważnie na odmianach terytorialnych[2].
Jako odrębna dyscyplina językoznawcza dialektologia uformowała się w drugiej połowie XIX wieku[3]. Bezpośrednimi impulsami były teoria falowa innowacji językowych oraz próby weryfikacji lub falsyfikacji zasady bezwyjątkowości praw głosowych głoszonej przez młodogramatyków[4].
Trzon dialektologii tworzy geografia językowa, zajmująca się badaniem rozmieszczenia geograficznego różnych faktów (elementów) językowych[3]. Pierwszą fazą badania dialektologicznego jest gromadzenie materiału w terenie, wśród użytkowników różnych gwar[3]. Na podstawie zebranych danych można opublikować opis monograficzny danego dialektu, opis zróżnicowania języka etnicznego na pewnym terytorium czy też słownik gwarowy, omawiający różnice między językiem standardowym a daną mową ludową[4].
Termin ten z biegiem czasu zyskiwał nowe człony określające w miarę rozwoju samej dyscypliny naukowej. Uwzględniając nowe zakresy badawcze dialektologii i osiągnięcia językoznawstwa współczesnego, wprowadzono m.in. takie innowacje terminologiczne jak: dialektologia społeczna, dialektologia miejska, dialektologia socjolingwistyczna, dialektologia socjalna, dialektologia środowiskowa, dialektologia geograficzna, dialektologia ludowa, dialektologia historyczna, dialektologia opisowa, dialektologia synchroniczna (współczesna)[5]. W kontekście historycznej polszczyzny można mówić o dialektologii staropolskej (filologicznej)[5].
Polscy dialektolodzy
edytujWybrani polscy dialektolodzy:
- Jerzy Bartmiński (ur. 1939)
- Jan Basara (ur. 1929)
- Karol Dejna (1911–2004)
- Józef Kąś[6]
- Kazimierz Nitsch (1874–1958)
- Jerzy Sierociuk[7]
- Kazimierz Sikora[8]
- Błażej Osowski[9]
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ gwaroznawstwo [online], sjp.pwn.pl [dostęp 2020-06-18] .
- ↑ Ladislav Dvonč , K otázke sociálnych „nárečí“, „Slovo a slovesnost”, 18 (3), 1957, s. 180–183 (słow.).
- ↑ a b c Mistrík 1993 ↓, s. 114.
- ↑ a b Polański 1999 ↓, s. 119.
- ↑ a b Józef Kość , Aspekty historyczne dialektologii opisowej a dialektologia historyczna [w:] Język polski. Współczesność–historia, 2000 .
- ↑ Józef Kąś, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2013-05-26] .
- ↑ Jerzy Sierociuk, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2013-05-26] .
- ↑ Kazimierz Sikora, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2013-05-26] .
- ↑ http://dialektologia.amu.edu.pl/bos.htm
Bibliografia
edytuj- Kość J., Aspekty historyczne dialektologii opisowej a dialektologia historyczna [w:] W. Książek–Bryłowa, H. Duda, Język polski. Współczesność–historia, Lublin, 2000.
- Jozef Mistrík, Encyklopédia jazykovedy, wyd. 1, Bratislava: Obzor, 1993, ISBN 80-215-0250-9, OCLC 29200758 (słow.).
- Kazimierz Polański (red.), Encyklopedia językoznawstwa ogólnego, wyd. 2, Wrocław: Ossolineum, 1999, ISBN 83-04-04445-5, OCLC 835934897 .