Edward Komar
Edward Komar (ur. 18 stycznia 1872 w Koprzywnicy, zm. 29 września 1943 w Tarnowie) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor teologii i filozofii, biskup pomocniczy tarnowski w latach 1921–1940, rektor seminarium duchownego w Tarnowie w latach 1921–1936, administrator apostolski diecezji tarnowskiej w latach 1940–1943.
| Biskup tytularny Alindy | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
18 stycznia 1872 |
| Data i miejsce śmierci |
29 września 1943 |
| Miejsce pochówku | |
| Administrator apostolski diecezji tarnowskiej | |
| Okres sprawowania |
1940–1943 |
| Biskup pomocniczy tarnowski | |
| Okres sprawowania |
1921–1940 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
9 sierpnia 1897 |
| Nominacja biskupia |
16 czerwca 1921 |
| Sakra biskupia |
11 września 1921 |
| Data konsekracji |
11 września 1921 | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość |
Tarnów | ||||||||
| Miejsce | |||||||||
| Konsekrator | |||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||
| |||||||||
Życiorys
edytujUrodził się 18 stycznia 1872 w Koprzywnicy w rodzinie Józefa, rolnika, i Anny z Węglewskich. Ukończył Gimnazjum św. Jacka w Krakowie, po czym rozpoczął studia filozoficzno-teologiczne w seminarium duchownym na Stradomiu, które od trzeciego roku kontynuował w Rzymie[1]. Święceń prezbiteratu udzielił mu 9 sierpnia 1897 w Krakowie[1] miejscowy biskup diecezjalny Jan Puzyna[2]. Dalsze studia odbył na Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie, gdzie uzyskał doktorat z teologii i filozofii[3].
Po powrocie ze studiów został w 1900 wikariuszem w Morawicy. W latach 1901–1915 piastował stanowisko ojca duchownego w krakowskim seminarium duchownym. W 1915 objął probostwo w Osielcu, a w 1920 w Suchej. W 1921 został ustanowiony dziekanem dekanatu suskiego[1].
W tym czasie Leon Wałęga, biskup diecezjalny tarnowski, wybrał go na biskupa pomocniczego[1]. Przeciwko jego nominacji oponował minister wyznań religijnych i oświecenia publicznego Maciej Rataj z partii „Piast”, będącej w konflikcie z biskupem Wałęgą[3], mimo to 16 czerwca 1921 papież Benedykt XV[1] mianował go biskupem pomocniczym diecezji tarnowskiej ze stolicą tytularną Alinda[2]. Święcenia biskupie otrzymał 11 września 1921 w katedrze tarnowskiej[1]. Konsekrował go Leon Wałęga w asyście biskupów krakowskich: diecezjalnego Adama Stefana Sapiehy i pomocniczego Anatola Nowaka[2]. We wrześniu 1921 objął stanowiska wikariusza generalnego i oficjała sądu biskupiego w Tarnowie. Od 1921 do 1936 sprawowanie obowiązków biskupich łączył z urzędem rektora seminarium duchownego w Tarnowie. W tym czasie w związku z wydłużeniem o rok okresu studiów teologicznych rozbudowano gmach seminarium o środkowe skrzydło, poza tym na okres wakacyjnego wypoczynku klerycy otrzymali do dyspozycji willę seminaryjną w Błoniu nad Dunajcem oraz zakupioną przez niego willę Pod krzyżem w Kościelisku[1]. W 1936 objął funkcję prepozyta kapituły tarnowskiej[3]. Odtąd więcej czasu przeznaczał na sprawy ogólnodiecezjalne: wizytacje parafii oraz nadzorowanie działalności instytucji i organizacji kościelnych, w szczególności Akcji Katolickiej i Caritas[1].
Po śmierci biskupa Franciszka Lisowskiego 5 czerwca 1939 został wybrany na wikariusza kapitulnego[3], natomiast 24 czerwca 1940 papież Pius XII mianował go administratorem apostolskim diecezji[1]. Pomimo utrudnień ze strony okupanta podtrzymał funkcjonowanie seminarium duchownego, wyświęcając na kapłanów studentów kilku roczników. Zatrudniał księży wysiedlonych z Wielkopolski i Pomorza, a także przybyłych ze wschodu. Podejmował starania o zorganizowanie duszpasterstwa osadzonych w więzieniu w Nowym Wiśniczu i obozie w Pustkowie. Mimo gróźb funkcjonariuszy gestapo nie uległ żądaniom zwołania księży w celu zalecenia im ostrożności przed przystępowaniem do akcji niepodległościowych[1].
Nie należał do komisji stałych Konferencji Episkopatu Polski. W 1931 był członkiem zespołu opracowującego uchwały synodu plenarnego w Częstochowie w sprawie miejsc świętych i kultu bożego[3].
Był współkonsekratorem podczas sakr biskupów pomocniczych lwowskich: Franciszka Lisowskiego (1928) i Eugeniusza Baziaka (1933) oraz biskupa pomocniczego przemyskiego Franciszka Bardy (1931)[2].
Zmarł 29 września 1943 w Tarnowie[3]. Został pochowany w podziemiach kaplicy św. Józefa na Starym Cmentarzu w Tarnowie[1].
Przypisy
edytuj- ↑ a b c d e f g h i j k Nota biograficzna Edwarda Komara na stronie diecezji tarnowskiej. diecezja.tarnow.pl. [dostęp 2015-07-27].
- ↑ a b c d Edward Komar. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2015-07-27]. (ang.).
- ↑ a b c d e f K. Krasowski: Biskupi katoliccy II Rzeczypospolitej. Słownik biograficzny. Poznań: Bene Nati, 1996, s. 125–126. ISBN 83-86675-03-9.
Linki zewnętrzne
edytuj- Nota biograficzna Edwarda Komara na stronie diecezji tarnowskiej. [dostęp 2015-07-27].
- Edward Komar [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2010-10-21] (ang.).