Ewa Pilatowa

Ewa Pilatowa, z domu Spława-Neyman (ur. 5 lipca 1909 we Lwowie, zm. 21 listopada 1945 we Wrocławiu) – polska chemik, wykładowca Politechniki Lwowskiej, Politechniki Śląskiej i Politechniki Wrocławskiej.

Ewa Pilatowa

Data i miejsce urodzenia	5 lipca 1909 Lwów
Data i miejsce śmierci	21 listopada 1945 Wrocław
doktor nauk chemicznych
Alma Mater	Politechnika Lwowska
Doktorat	1938 Uniwersytet Lwowski
Habilitacja	1945 Politechnika Śląska
Uczelnia	Politechnika Lwowska Politechnika Wrocławska

Grób prof. Ewy Pilatowej na cmentarzu św. Wawrzyńca we Wrocławiu

Życiorys

Była córką Kazimierza Neymana (inżyniera górniczego) i Stefanii również z Neymanów. Ukończyła gimnazjum im. Królowej Jadwigi we Lwowie oraz Polskie Konserwatorium Muzyczne we Lwowie (klasę fortepianu). W latach 1927–1932 studiowała chemię na Politechnice Lwowskiej, uzyskując w 1932 stopień inżyniera. W latach 1931–1933 była asystentką w Katedrze Chemii Ogólnej na Wydziale Rolniczo-Leśnym, 1933–1934 w Katedrze Chemii Nieorganicznej na Wydziale Chemii Politechniki Lwowskiej. Od 1934 pracowała w Katedrze Technologii Nafty i Gazów Ziemnych na Wydziale Chemicznym tej uczelni; w 1935 została żoną kierownika tej katedry Stanisława Pilata. Jej małżeństwo było bezdzietne. W 1938 na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie obroniła pracę doktorską Niektóre właściwości roztworów gazu ziemnego w lekkich węglowodorach.

Przyczyniła się do osiągnięć naukowych i rozwoju Katedry Technologii Nafty i Gazów Ziemnych Politechniki (od okupacji w 1939 – Lwowskiego Instytutu Politechnicznego), będącej czołową jednostką naukową w Europie w swojej specjalności. W latach 1941–1944 pracowała jako chemik w fabryce farmaceutycznej „Laokoon” we Lwowie (jej mąż został zamordowany przez Niemców w lipcu 1941 wraz z innymi uczonymi lwowskimi). Nie przyjęła kierownictwa katedry we Lwowskim Instytucie Politechnicznym.

W 1945 została pracownikiem Instytutu Paliw Płynnych na Wydziale Politechnicznym Akademii Górniczej w Krakowie, a w maju 1945 habilitowała się na wydziale chemicznym Politechniki Śląskiej w Gliwicach i w tym samym roku została kierownikiem Katedry Technologii Nafty i Paliw Płynnych na Wydziale Chemicznym Politechniki Wrocławskiej. W listopadzie 1945 zmarła we Wrocławiu śmiercią tragiczną. Została pochowana przy głównej alei na cmentarzu św. Wawrzyńca we Wrocławiu.

Była autorką wielu prac naukowych, poświęconych chemii farmaceutycznej, badaniom nad gazami i węglowodorami oraz chemii i technologii nafty, m.in.:

• O pochodnych arsenowych indarolu (1932)
• O leczniczym stosowaniu sulfokwasów naftowych i ich pochodnych (1933)
• Ciepło rozpuszczania gazów ziemnych w węglowodorach ciekłych (1935)
• Zur Klassifikation der Schmieroele (1935)
• O zdolności zwilżania olejów smarowych (1936)
• Oleje syntetyczne otrzymane z węglowodorów nienasyconych (1938)
• Problem paliw płynnych (1945)
• Kraking katalityczny (1945)
• Płynne paliwa silnikowe (1950, podręcznik wydany pośmiertnie)

Bibliografia

• Włodzimierz Kisielow, Ewa Pilatowa [w:] Polski Słownik Biograficzny tom XXVI wyd. 1981 s. 240.
• Marian Brzezicki. Profesor Ewa Pilatowai. „Biuletyn”. Nr 49, s. 37-38, Czerwiec 1985. Koło Lwowian w Londynie. 

Linki zewnętrzne

• Publikacje Ewy Pilatowej w bibliotece Polona