Kalendarz słoneczny

Kalendarz słoneczny, kalendarz solarny – kalendarz oparty na cyklu zmian pór roku związanym z ruchem obiegowym Ziemi wokół Słońca. Rok ma 365 dni, średnia długość roku zwrotnikowego (słonecznego) wynosi 365 dni 5 godzin 48 minut i 45 sekund, co wymusza wyrównanie roku kalendarzowego co pewien czas (zob. rok przestępny).

System roku słonecznego stosowali starożytni Egipcjanie. Rok liczył 365 dni i był kontrolowany ruchem Sotis (Syriusza), co umożliwiało regulować niedoskonałości wynikające z niedostatecznej liczby obserwacji nieba. W czasach panowania Ptolemeuszu Egipcjanie opracowali system roku księżycowo-słonecznego.

Kalendarzami słonecznymi były m.in.: kalendarz Majów, aztecki, irański (od 1911 roku), juliański, gregoriański i francuski kalendarz republikański.

Zobacz też

• kalendarz księżycowy
• kalendarz księżycowo-słoneczny

Bibliografia

• Steven R. Gullberg, Christopher Layser. Archaeoastronomy of Teotihuacan and Tenochtitlan. „Astronomische Nachrichten”. 342, 2021. (ang.). 
• Krzysztof Kościelniak: Czas i historia w islamie. Kalendarz i podstawy chronologii muzułmańskiej. Kraków: Księgarnia Akademicka, 2013. ISBN 978-83-7638-362-0.
• Paulina Niechciał. Zaratusztriański Nowy Rok (Nouruz) w kontekście badań rożsamości. „UD. Organ Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego i Komitetu Nauk Etnologicznych PAN”. 103, 2019. 
• Alfred Skorupka. Czego możemy się nauczyć z historii cywilizacji Majów?. „Transformacje”. 2 (109), 2021. 
• Tomasz Stempa. Historia chrześcijańskiej rachuby lat. „Elpis. Rocznik XV (XXVI)”. 27 (40), 2013. 
• Józef Szymański: Nauki pomocnicze historii. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012. ISBN 978-83-01-16171-2.