Krztusiec
Krztusiec (dawna i potoczna nazwa koklusz) – ostra, bakteryjna choroba zakaźna układu oddechowego, charakteryzująca się nawracającymi napadami uporczywego kaszlu, niekiedy z bezdechem i zaburzeniami oddechowymi. Jest wywoływana przez Gram-ujemną pałeczkę krztuśca (Bordetella pertussis). Przechorowanie krztuśca pozostawia długotrwałą odporność organizmu, ale powtórne zachorowanie jest możliwe[1].
| Pertussis | |
 Kaszel dziecka chorego na krztusiec | |
| Klasyfikacje | |
| ICD-10 | |
|---|---|
Objawy
edytujOkres wylęgania choroby wynosi zwykle 7-14, czasem do 20 dni. Objawy choroby:
- I faza choroby (faza kataralna – trwa ok. 2 tygodni): nieżyt dróg oddechowych, osłabienie, ból gardła, katar, suchy kaszel, zapalenie spojówek, stany podgorączkowe.
- II faza choroby (faza napadowego kaszlu – trwa ok. 10 tygodni): typowy, napadowy kaszel z bezdechami i krztuścowym „pianiem”, na koniec wymioty.
- III faza choroby (faza zdrowienia – trwa ok. 2 tygodni lub dłużej). Kaszel stopniowo słabnie, ale z okresowym nasileniem przy dodatkowych infekcjach[2].
Epidemiologia
edytujDawniej choroba była dość częsta, niejednokrotnie powodując nawet śmierć, obecnie występuje rzadko. Raport Światowej Organizacji Zdrowia wskazuje, że największa liczba zachorowań występuje w Australii, Indiach i Stanach Zjednoczonych (odpowiednio: 38 040, 35 217, 18 610 zachorowań w 2011 roku)[3]. Według oficjalnych raportów Zakładu Epidemiologii NIZP-PZH, w okresie od 1 stycznia do 15 lipca 2012 roku w Polsce zarejestrowano 2 743 zachorowania na krztusiec[4]. Według danych Narodowego Instytutu Zdrowia liczba zachorowań na krztusiec utrzymuje się na poziomie kilku tysięcy rocznie, przykładowo w roku 1998 liczba zachorowań wynosiła 2871[5], w 2004 zachorowało 2954 osób[6], w 2011 roku było to jedynie 1669 osób[7], rok później aż 4683 osoby[8]. W latach kolejnych znów liczba ta oscylowała w okolicach 2 tys. – i liczyła 2182 chorych w 2013 i 2102 chorych w 2014 roku[9].
Patomechanizm
edytujZakażenie pałeczkami krztuśca zapoczątkowuje inhalacja zakaźnego aerozolu. W przebiegu choroby dochodzi – podobnie jak w przypadku cholery – do modyfikacji białka G, a ściślej podjednostki α białka Gi. W efekcie zaburzone jest oddziaływanie receptora metabotropowego z białkiem G, odpowiedzialne za przekazywanie sygnałów komórkowych (toksyna cholery działa nieco inaczej – poprzez hamowanie hydrolizy GTP nie dopuszcza do obniżenia aktywności cyklazy adenylowej)[10].
Leczenie
edytujPonieważ przy ciężkim przebiegu choroby może okazać się konieczna wentylacja mechaniczna, dzieci do 6 miesiąca życia oraz dzieci powyżej 6 miesiąca, ale z chorobami przewlekłymi powinny być leczone w szpitalu posiadającym oddział intensywnej terapii[11].
Leczenie objawowe
edytujLeczenie objawowe obejmuje stosowanie:
- leki rozrzedzające i ułatwiające odkrztuszanie wydzieliny z dróg oddechowych
- nawadnianie
- właściwa pielęgnacja i odżywianie
Leczenie farmakologiczne
edytujDecydujące znaczenie ma leczenie farmakologiczne (leczenie przyczynowe). Stosowane są antybiotyki makrolidowe: azytromycyna, klarytromycyna. W przypadku ich nietolerancji można zastosować kotrimoksazol[11]. Powrót do zdrowia jest ściśle zależny od szybkości i stopnia regeneracji nabłonka migawkowego dróg oddechowych.
Profilaktyka
edytujOsobom pozostającym w bezpośrednim kontakcie z chorym powinno się profilaktycznie zastosować antybiotyk makrolidowy[11].
Szczepienia ochronne
edytujW Polsce stosowane są szczepienia przeciw krztuścowi z zastosowaniem szczepionki skojarzonej Di-Per-Te, wraz z anatoksyną tężcową (tężec) i toksoidem błoniczym (błonica). Dzięki wprowadzonym w 1960 roku masowym szczepieniom zapadalność na krztusiec zmalała ponad 100-krotnie[12][13].
Są dwa rodzaje szczepionek:
- szczepionka, gdzie składnik krztuścowy jest pełnokomórkowy (skrót: DTwP) – czas uodpornienia 10-12 lat
- szczepionka, gdzie składnik krztuścowy jest bezkomórkowy (skrót: DTaP) – czas uodpornienia ok. 5 lat
Ze względu na zmniejszanie się z biegiem czasu poziomu odporności na krztusiec, po zakończonym pełnym uodpornieniu konieczne jest stosowania następnych dawek przypominających szczepionki (w 19 roku życia, a następnie co 10 lat).
Po podaniu szczepionki mogą wystąpić:
- lekkie i miejscowe odczyny poszczepienne (np. ból, obrzęk i zaczerwienienie w miejscu wkłucia)
- oraz ciężkie, niepożądane odczyny poszczepienne (NOP) – częstość występowania 1:10.000 szczepień
- zespół hipotoniczno-reaktywny
- drgawki gorączkowe
- ciężkie reakcje alergiczne
Ciężkie, niepożądane odczyny poszczepienne mijają bez pozostawienia trwałych następstw. Ocenia się, że są 2-krotnie częstsze po szczepionkach pełnokomórkowych niż bezkomórkowych[12].
Klasyfikacja ICD10
edytuj| kod ICD10 | nazwa choroby |
|---|---|
| ICD-10: A37 | Krztusiec |
| ICD-10: A37.0 | Krztusiec wywołany przez pałeczkę krztuśca [Bordetella pertussis] |
| ICD-10: A37.1 | Krztusiec wywołany przez pałeczkę krztuśca rzekomego [Bordetella parapertussis] |
| ICD-10: A37.8 | Krztusiec wywołany przez inne gatunki pałeczki krztuśca [Bordetella] |
| ICD-10: A37.9 | Krztusiec, nieokreślony |
Przypisy
edytuj- ↑ Małgorzata Wojdowska: Krztusiec. Departament Zapobiegania oraz Zwalczania Zakażeń i Chorób Zakaźnych u Ludzi, Główny Inspektorat Sanitarny, 2012. [dostęp 2014-08-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-24)].
- ↑ Zbigniew Rudkowski: Choroby zakaźne i pasożytnicze u dzieci. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2013. ISBN 978-83-200-4643-4. OCLC 863100945. (pol.).
- ↑ Pertussis reported cases. www.who.int, 2012. [dostęp 2014-08-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-26)]. (ang.).
- ↑ Krztusiec ponownie w natarciu. www.mp.pl, 2012-08-06. [dostęp 2012-08-20]. (pol.).
- ↑ http://wwwold.pzh.gov.pl/oldpage/epimeld/1999/Ch_1999.pdf
- ↑ [http://wwwold.pzh.gov.pl/oldpage/epimeld/2004/Ch_2004.pdf þÿ�C�H�O�R�O�B�Y� �Z�A�K�A�y�N�E� �I� �Z�A�T�R�U�C�I�A� �W� �P�O�L�S�C�E� �W� �2�0�0�4� �R�O�K�U] [online], pzh.gov.pl [dostęp 2024-04-23].
- ↑ http://wwwold.pzh.gov.pl/oldpage/epimeld/2011/Ch_2011.pdf
- ↑ http://wwwold.pzh.gov.pl/oldpage/epimeld/2012/Ch_2012.pdf
- ↑ http://wwwold.pzh.gov.pl/oldpage/epimeld/2014/Ch_2014.pdf
- ↑ Jolanta Barańska; Irena Nalepa: Przekazywanie sygnałów w komórce. [w:] Polskie i światowe osiągnięcia nauki. Nauki biologiczne [on-line]. Fundacja im. Wojciecha Świętosławskiego na rzecz wspierania nauki i rozwoju potencjału naukowego w Polsce. s. 185-230. [dostęp 2014-05-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-09)]. ISBN 978-83-87576-52-3
- ↑ a b c Wanda Kawalec: Pediatria. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2013. ISBN 978-83-200-4309-9. OCLC 852990305. (pol.).
- ↑ a b Szczepionka przeciw krztuścowi [online], Szczepienia.Info [dostęp 2019-06-09] (pol.).
- ↑ Anna Bednarek: Szczepienia ochronne w profilaktyce chorób zakaźnych u dzieci. PZWL Wydawnictwo Lekarskie, 2018, s. 120. ISBN 978-83-200-5412-5. OCLC 1030562796. (pol.).
Bibliografia
edytuj- "Krztusiec" pod red. Jana Bogdanowicza, Warszawa, 1954, PZWL
- Encyklopedia PWN
- Versteegh, FGA, Schellekens, JFP, Fleer, A, Roord, JJ. Pertussis: a concise historical review including diagnosis, incidence, clinical manifestations and the role of treatment and vaccination in management. „Rev Med Microbiol”. 16 (3), s. 79-89, 2005.
Linki zewnętrzne
edytuj
