Muzykant

Muzykant, czasem muzykus, grajek, grajcyk, dawniej także gądek – termin używany na wsiach i w małych miasteczkach (a kiedyś także w miastach) większości regionów Polski na określenie ludowego muzyka, samouka.

Muzykant uczył się ze słuchu u mistrza, starszego i wprawnego już w muzykowaniu sąsiada lub członka rodziny. Płacił za naukę w naturze (np. zbożem) albo odpracowywał w gospodarstwie lub grając z mistrzem na zabawach lub weselach. Jako że muzyka stanowiła nieodzowny element kultury duchowej wsi, obecność muzykanta była pożądana w trakcie wszystkich ważniejszych wydarzeń, związanych z rokiem obrzędowym (kolędowanie, dożynki – okrężne) czy ze zwyczajami rodzinnymi (chrzciny, wesele).

Dojrzały muzykant miał w repertuarze (opanowanym pamięciowo) co najmniej 100 melodii, granych w różnych wariantach i ozdabianych w wypracowanym przez siebie indywidualnym stylu i manierze. Akompaniował śpiewom, ale przede wszystkim jego zadaniem było sprawnie i wytrwale grać do tańca w czasie wielogodzinnych potańcówek. Byli muzykanci – profesjonaliści, którzy z grania czerpali większe dochody niż z gospodarki, a także muzykanci okazjonalni oraz tacy, którzy realizowali się poza głównym nurtem życia społeczności wiejskiej, artyści – samotnicy. Karierę zaczynali jako chłopcy 10–12 letni, a kończyli często po ożenku, wybitniejsi i bardziej utalentowani kontynuowali grę w tworzonych przez siebie kapelach jako zawodowcy aż do starości. Kobiety muzykanctwem parały się niezwykle rzadko (Bronisława Konieczna-Dziadońka z Bukowiny Tatrzańskiej).

Mianem muzykanta określano instrumentalistę, grającego na wiodącym w kapeli, melodycznym, instrumencie, najczęściej skrzypcach, a także dudach wielkopolskich, koźle lubuskim, gajdach żywieckich, harmonii trzyrzędowej (zwłaszcza po I wojnie światowej) czy niektórych instrumentach dętych.

Najbardziej znani muzykanci to: góral podhalański z Kościeliska – Jan Krzeptowski zwany Sabałą i inny podhalańczyk Bartłomiej Obrochta zwany Bartusiem.

Muzykanci w swym pierwotnym znaczeniu nie istnieją już prawie nigdzie, wyjątkiem od reguły jest Podhale, gdzie w każdej wsi mieszka nawet kilkudziesięciu muzykantów. Niektórzy z nich, zwłaszcza młodzi, nawiązują współpracę z nieludowymi muzykami i tworzą projekty na użytek sceny ogólnopolskiej, wychodząc poza ramy lokalnego stylu – np. Sebastian Karpiel-Bułecka z kapelą (Zakopower), Piotr Majerczyk (Siwy Dym), Bartłomiej Koszarek (Rzoz) itd.

Dyskografia

„Songs and music from Rzeszów region. The Sowa Family Band” (Polskie Nagrania 1990)
seria płyt „Muzyka źródeł” (Polskie Radio, Radiowe Centrum Kultury Ludowej, 1998-2005)
seria płyt In Crudo wydawana przez Dom Tańca

Bibliografia

Franciszek Kotula: Muzykanty. Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1979, s. 394.
Tadeusz Nowak: W puchu alleluja. Warszawa: 1965.
Andrzej Bieńkowski: Ostatni Wiejscy Muzykanci. Warszawa: Prószyński i S-ka, 2001, s. 303. ISBN 83-7255-795-0.
Adam Czech: Sprzedawcy wiatru. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe SCHOLAR, 2008, s. 155. ISBN 978-83-7383-278-7.