NAMC YS-11

NAMC YS-11
	Dane podstawowe
Państwo	Japonia
Producent	Nihon Aircraft Manufacturing Corporation
Typ	samolot pasażerski
Konstrukcja	metalowa
Załoga	2
	Historia
Data oblotu	30 sierpnia 1962
Lata produkcji	1962 - 1974
Liczba egz.	182
	Dane techniczne
Napęd	2 x Silnik turbośmigłowy Rolls-Royce Dart Mk.542-10K
Moc	2 280 kW każdy
	Wymiary
Rozpiętość	32,0 m
Długość	26,3 m
Wysokość	8,99 m
Powierzchnia nośna	94,83 m²
	Masa
Własna	15 396 kg
Startowa	24 500 kg
Paliwa	7 270 dm³
	Osiągi
Prędkość maks.	469 km/h
Prędkość wznoszenia	6,2 m/s
Pułap	6 980 m
Zasięg	2 110 km
	Dane operacyjne
	Liczba miejsc
	64
	Użytkownicy
	Siły powietrzne: Gabon Grecja Japonia Filipiny
	Multimedia w Wikimedia Commons

NAMC YS-11 – japoński samolot pasażerski średniego zasięgu, przeznaczony do lotów na liniach lokalnych.

Historia

W 1954 roku japońskie Ministerstwa Międzynarodowego Handlu i Przemysłu (ang. Ministry of International Trade and Industry) zainicjowało program budowy samolotu pasażerskiego o średnim zasięgu. Wykonawcą projektu zostało konsorcjum Nihon Aircraft Manufacturing Corporation, koordynujące pracę firm-podwykonawców. W skład konsorcjum weszły, m.in.: Mitsubishi Heavy Industries, które zajmowało się budową kadłuba i końcowym montażem samolotu, Fuji Heavy Industries – odpowiedzialne za budowę ogona maszyny, Shinmeiwa Manufacturing – tylna część kadłuba, Grupa Sumitomo, Showa Corporation, Kawasaki Heavy Industries i Japan Aircraft. W 1957 roku rozpoczęto prace projektowe, a w marcu 1961 roku rozpoczęto budowę dwóch latających prototypów, z których pierwszy wzleciał w powietrze 30 sierpnia 1962 roku. Zbudowano również dwa prototypy do prób naziemnych. Ogółem zbudowano 182 egzemplarzy samolotu. W planach wytwórni była dalsza modyfikacja samolotu. Planowano zbudować wersję napędzaną silnikami turboodrzutowymi oznaczoną jako NAMC YS-11J (J-jet/odrzutowy). Silniki samolotu miały zostać umieszczone na wysięgnikach nad płatem oraz wersję z czterema silnikami turbośmigłowymi YS-11S. W kolejnych latach Nihon Aircraft Manufacturing Corporation planowało budowę 92–149 miejscowego samolotu pasażerskiego oznaczonego jako YS-33 napędzanego trzema silnikami turbowentylatorowymi (dwoma umieszczonymi pod skrzydłami i jednym w podstawie statecznika pionowego). Kryzys paliwowy z początku lat 70. XX w. położył kres tym zamierzeniom.

Kilka maszyn weszło w skład Japońskich Powietrznych Sił Samoobrony. Trzy w wersji YS-11P, które wykorzystywane są do przewozu osób, jeden z samolotów wycofany został w 2014 roku. Maszyna YS-11NT była maszyną treningową wykorzystywaną do szkolenia nawigatorów, jedyny egzemplarz wycofano z użycia w październiku 2015 roku. Cztery samoloty w wersji YS-11EB wypełniają misję zwiadu elektronicznego. Maszyny wyposażone są w system rozpoznania elektronicznego J/ALR-2. Na co dzień stacjonują w bazie Iruma zlokalizowanej niedaleko Tokio^[1]. Dwa YS-11EA służą do szkolenia personelu w walce elektronicznej. Kolejne trzy maszyny, w wersji YS-11FC, służą do kalibracji i kontroli systemów używanych w nadzorze ruchu lotniczego^[2].

Konstrukcja

Samolot jest całkowicie metalowym dolnopłatem napędzanym dwoma silnikiami turbośmiglowymi z czterołpatowymi śmigłami o średnicy 4,42 m z hermetyzowaną kabinią.

Użytkownicy

Przypisy

↑ Marek Dąbrowski, Samoloty rozpoznania radiotechnicznego. Mało znani bohaterowie współczesnego pola walki, "Nowa Technika Wojskowa", nr 2 (2019), s. 62-68, ISSN 1230-1655
↑ Leszek A. Wieliczko,Kōkū Jieitai - Japońskie Lotnicze Siły Samoobrony, „Lotnictwo”, nr 1 (2016), s. 30-41, ISSN 1732-5323

Bibliografia

NAMC YS-11, "Lotnictwo", nr 12 (1992), s. 46, ISSN 0867-6763.

[1] Marek Dąbrowski, Samoloty rozpoznania radiotechnicznego. Mało znani bohaterowie współczesnego pola walki, "Nowa Technika Wojskowa", nr 2 (2019), s. 62-68, ISSN 1230-1655

[2] Leszek A. Wieliczko,Kōkū Jieitai - Japońskie Lotnicze Siły Samoobrony, „Lotnictwo”, nr 1 (2016), s. 30-41, ISSN 1732-5323

[1]

[2]