Powstań Francjo
Powstań Francjo (fr. Debout la France, DLF) – francuska eurosceptyczna, gaullistowska i narodowo-konserwatywna partia polityczna. Do 2014 funkcjonowała pod nazwą Powstań Republiko (fr. Debout la République, DLR).
| Państwo | |
|---|---|
| Skrót |
DLF |
| Lider | |
| Data założenia |
23 listopada 2008 |
| Ideologia polityczna | |
| Młodzieżówka |
Debout les Jeunes |
| Barwy | |
| Strona internetowa | |
Historia
edytujUgrupowanie powstało w 1999 jako frakcja w ramach gaullistowskiego Zgromadzenia na rzecz Republiki. Przystąpiło do niego m.in. 11 posłów do Zgromadzenia Narodowego, dla których kluczowym postulatem była suwerenność Francji[1]. Ugrupowanie krótko współpracowało z frakcją suwerenistyczną ze Zgromadzenia na rzecz Francji. W 2002 wsparło Unię na rzecz Ruchu Ludowego. Z listy UMP uzyskało w tym samym roku 5 mandatów poselskich.
Lider DLR, Nicolas Dupont-Aignan, dwukrotnie bez powodzenia kandydował na stanowisko przewodniczącego ludowców. W 2007 ugrupowanie to zdecydowało się na samodzielną działalność polityczną, gdy Nicolas Dupont-Aignan zadeklarował swój start w wyborach prezydenckich. Większość posłów pozostała jednak w UMP, a przewodniczący DLR nie zebrał wymaganej liczby podpisów pod swoją kandydaturę. Do Zgromadzenia Narodowego w tym samym roku weszło dwóch przedstawicieli konserwatystów, w tym jeden z ramienia UMP. Nicolas Dupont-Aignan kandydował w 2012 na urząd prezydenta. W tym samym roku obaj przedstawiciele partii (jej lider i ponownie wystawiony przez ludowców François-Xavier Villain) uzyskali poselską reelekcję.
W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2014 partia uzyskała 3,8% głosów i nie przekroczyła progu wyborczego. W tym samym roku ugrupowanie dokonało zmiany swojej nazwy[2]. W 2017 przewodniczący partii ponownie bez powodzenia ubiegał się o prezydenturę Francji[3], utrzymał natomiast mandat poselski jako jedyny przedstawiciel partii[4]. W 2018 eurodeputowany Bernard Monot wystąpił z Frontu Narodowego i przeszedł do DLF[5]. W lutym 2019 partia zadeklarowała zamiar dołączenia do frakcji Europejskich Konserwatystów i Reformatorów[6]. W tym samym roku w wyborach europejskich koalicja wyborcza z jej udziałem nie przekroczyła jednak wyborczego progu (otrzymała 3,5% głosów)[7].
W 2022 Nicolas Dupont-Aignan kandydował bezskutecznie w kolejnych wyborach prezydenckich[8], a także utrzymał mandat poselski na kolejną kadencję[9].
Przypisy
edytuj- ↑ René Rémond: Francuska prawica dzisiaj. Warszawa: Iskry, 2008, s. 277. ISBN 978-83-244-0080-5.
- ↑ Dupont-Aignan rebaptise son parti «Debout la France». leparisien.fr, 12 października 2014. [dostęp 2015-08-15]. (fr.).
- ↑ Election présidentielle 2017: Résultats au 1er tour. interieur.gouv.fr. [dostęp 2017-04-26]. (fr.).
- ↑ Elections législatives 2017: Résultats 2d tour. interieur.gouv.fr. [dostęp 2017-06-18]. (fr.).
- ↑ L'eurodéputé et économiste du FN Bernard Monot rejoint Debout la France. lepoint.fr, 31 maja 2018. [dostęp 2019-03-01]. (fr.).
- ↑ Debout la France and Forum for Democracy commit to joining the ECR Group. ecrgroup.eu, 28 lutego 2019. [dostęp 2019-03-01]. (ang.).
- ↑ Élections européennes 2019. france-politique.fr. [dostęp 2022-04-11]. (fr.).
- ↑ Michaël Bloch: Voici les résultats officiels et définitifs du premier tour de la présidentielle. lejdd.fr, 11 kwietnia 2022. [dostęp 2022-04-11]. (fr.).
- ↑ Brice Laemle: Nicolas Dupont-Aignan réélu dans l’Essonne lors du second tour des législatives. lemonde.fr, 19 czerwca 2022. [dostęp 2022-06-19]. (fr.).
Bibliografia
edytuj- Powstań Francjo na stronie france-politique.fr. [dostęp 2015-08-15]. (fr.).