Location via proxy:   [ UP ]  
[Report a bug]   [Manage cookies]                

Sega Mega Drive16-bitowa konsola gier wideo wydana przez Segę w październiku 1988 roku w Japonii[1] i 1992 w Polsce[2]. W Ameryce Północnej konsola była sprzedawana jako Sega Genesis, ponieważ Sega nie mogła uzyskać pełni praw do nazwy Mega Drive[1]. Produkcja konsoli została zakończona w 1997 roku. Konsola była następcą 8-bitowych Sega Master System/Sega SG-1000 Mark III.

SEGA Mega Drive / SEGA Genesis
Ilustracja
Europejski model konsoli
Typ

konsola gier wideo

Producent

SEGA

Generacja

czwarta generacja

Premiera

Japonia: październik 1988[1]
Ameryka Północna: sierpień 1989[1]
Europa: wrzesień 1990[1]
Polska: 1992[2]

Nośniki danych

kartridż, płyta kompaktowa

Kontrolery

gamepad

Sprzedanych
jednostek

ok. 30 milionów[3]

Najlepiej
sprzedawana gra

Sonic the Hedgehog 2 – 6 mln[4]

Poprzednik

Sega Master System/Sega SG-1000 Mark III

Następca

Sega Saturn

4 października 2019 została wydana zminiaturyzowana wersja konsoli – Sega Mega Drive Mini[5]. W październiku 2022, Sega wydała drugi model tejże konsoli.[6]

Dane techniczne

edytuj

Procesor

edytuj

Główny procesor: 32-bitowy Motorola 68000 (lub jego odpowiednik).

  • Taktowanie procesora w konsolach PAL 7,61 MHz, w konsolach NTSC 7,67 MHz.
  • Niektóre systemy zawierały „klony” tegoż procesora wyprodukowane przez Hitachi i Signetics.
  • Signetics 68K był używany tylko we wczesnych wersjach tejże konsoli, gdyż nie był wystarczająco efektywny.
 
Mega Drive II – późniejszy model konsoli po redesignie
 
Procesor Zilog Z80

Pomocniczy procesor: 8-bitowy Zilog Z80 (lub jego odpowiednik).

  • Taktowanie procesora w konsolach PAL 3,55 MHz, w konsolach NTSC 3,58 MHz.
  • Zilog 80 używany był jako główny procesor w trybie emulacji konsoli Sega Master System.
  • Używany także jako sterownik dźwięku.

Pamięć

edytuj
  • Boot ROM: 2 KB.
  • Główny RAM: 64 KB.
  • Video RAM: 64 KB; procesor nie ma bezpośredniego dostępu, pamięć musi być odczytywana i zapisywana przez VDP (Video Display Processor).
  • Pomocniczy RAM: 8 KB; używany jako główny RAM w trybie emulacji konsoli Sega Master System.
  • Obszar pamięci kartridża: do 4 MB (32 Mb).

Mega Drive zawiera VDP (Video Display Processor) dla kontroli płaszczyzn i sprite’ów. Jest to ulepszona wersja VDP używanego w konsoli Sega Master System.

  • Płaszczyzny: 4 (2 scrollowane, 1 dla sprite’ów, 1 dla systemu okien).
  • Sprite’y: do 80 jednocześnie, w zależności od używanego trybu.
  • Paleta kolorów: 512 – z czego jednocześnie mogły być używane 64.
  • Rozdzielczość: do 320x224 w konsolach NTSC, podniesiona do 320x240 w konsolach PAL przez dodanie czarnych pasków na górze i na dole obrazu.

Dźwięk

edytuj

Akcesoria

edytuj
  • W Japonii i Brazylii do konsoli można było dokupić Sega Meganet, modem oferujący funkcje online dla gier na konsolę
  • Do konsoli wydano też dwa sprzętowe dodatki – napęd odtwarzający płyty CD o nazwie Sega Mega-CD oraz przystawkę, która zmieniała konsolę 16-bitową w 32-bitowy sprzęt, o nazwie Sega 32X. Niektóre gry potrzebowały obu tych akcesoriów
  • W 1992 roku, na rynku pojawił się również pistolet świetlny Menacer, który w niektórych grach służył do strzelania (wskazywania celu)[7].
  • Power Base Converter pozwalał na granie w gry przeznaczone dla Master System[8]
  • Konami wyprodukowało pistolet Justifier, sprzedawany wraz z grą Lethal Enforcers[9]
  • W 1995 roku, przedsiębiorstwo MATT wydało na polski rynek gamepad Boomerang, przeznaczony dla m.in konsol Mega Drive oraz Master System[10][11]

Kompatybilność wsteczna

edytuj

Mega Drive jest kompatybilny wstecznie z Sega Mark III oraz Master System dzięki wbudowanym w konsole podzespołom, jednak, jako że poprzednie konsole producenta posiadały inne kartridże, wymagany jest adapter Power Base / Master System Converter w przypadku gier z Master System lub Mega Adaptor w przypadku gier z Mark III.

Power Pegasus

edytuj

Od początku 1992 roku, konsole Segi do Polski oficjalnie dostarczało przedsiębiorstwo Nissho Iwai Corporation Warszawa, rozpoczynając od 8-bitowego Master System i 16-bitowego Mega Drive'a a w kolejnych latach wprowadzając następne systemy tego producenta[2]. Strategią przedsiębiorstwa była sprzedaż produktów przez paru innych poddystrybutorów[12]. Początkowo konsole rozprowadzały przedsiębiorstwa specjalizujące się w sprzętach audio-video jak ITI Neovision czy Brabork. W 1994 roku, dostawca zmienił dotychczasowych partnerów i zaczął stawiać na sprzedawców związanych z grami wideo i jednym z partnerów stał się w połowie tego roku Bobmark International. Mega Drive miała jednak niezadowalające wyniki sprzedaży z powodu pojawienia się w 1993 roku, jego pirackich kopii, sprzedawanych w białych pudełkach na wzór japońskiej wersji z dwoma kontrolerami, pod tą samą nazwą lub zmienioną na np. Super Drive, High Quality, Macro Drive, Hunt 16 bit czy MEGA+Plus2 Neon. Problem stanowiły także tańsze podróbki gier. Ponadto, popularnym wśród detalistów stał się import używanych gier z Niemiec lub Austrii w celu odsprzedaży[1][13]. Sprzęt oryginalny jak i podrobiony można było kupić na raty a konsole oraz gry wypożyczać za opłatą a według dziennikarzy, ich największym przeciwnikiem były popularne komputery Amiga, mające te same możliwości graficzne oraz podobną cenę[14][15]. Te działania spowodowały, że 16-bitowe imitacje stały się obok "klonów" Pegasusa głównym źródłem utrzymania wielu sklepów i stoisk na giełdzie[1][16]. Aby walczyć z fałszywkami oraz wypromować nową generację wśród posiadaczy 8-bitowej podróbki Famicoma, Bobmark postanowił wydać klona o nazwie Power Pegasus, którego pierwsze zapowiedzi pojawiły się na przełomie marca i kwietnia 1995 roku podczas targów Play-Box ’95[1][17]. Pod koniec tego samego roku wydano sprzęt w niewielkim nakładzie[18] a w skład zestawu wchodził kontroler i jedna oryginalna gra, przez co jego cena była między klonem a oryginałem[19].

W tym czasie Nissho Iwai nie dostał przedłużenia kontraktu dla Europy Środkowo-Wschodniej, z powodu nieefektywności swojej strategii, która spowodowała brak zainteresowania poddystrybutorów w reklamowanie konsol Segi z obawy przed podziałem zysków z równoległymi partnerami[12]. Wraz z przebudową sieci sprzedaży, Sega Europe zdecydowała się współpracować dalej tylko z najbardziej doświadczonymi i efektywnymi poddystrybutorami, z czego w Polsce był to tylko Bobmark[12]. Zamiast Power Pegasusa, skupiono się na nowo wydanej Sega Saturn oraz oryginalnym Mega Drive, co było spowodowane polityką Segi związaną ze wspieraniem sprzedaży 16-bitowej konsoli w Portugalii, Grecji i krajach postkomunistycznych[20]. Działania japońskiego producenta były związane z przewidywaniami analityków rynkowych, którzy dowodzili iż do przynajmniej 1998 roku, 8-bitowe i 16-bitowe systemy będą w tych regionach nadal najpopularniejszym wyborem wśród nabywców[12]. Marek Jutkiewicz przekonywał, że w Polsce istnieje już znacząca baza użytkowników 16-bitowego sprzętu, czego zasługi dopatrywał się m.in w importerach, dlatego też jednym z głównych planów działania oprócz dystrybucji konsol tego typu, było wsparcie dla sprzedaży oprogramowania i walka z piractwem, pokazując klientowi techniczne zalety kupna oryginałów[9]. Ustalono nową, korzystniejszą cenę Mega Drive'a, dzięki czemu w zestawie znajdował się 1 kontroler i 3 klasyczne gry[21], co było bardziej opłacalne od m.in konkurencyjnego Super Nintendo[22]. Ponadto, w ramach specjalnej promocji, do tanich 8-bitowych gier Master System, dodawano Power Base Converter za darmo[23]. Od stycznia 1996 roku, prawa do dystrybucji usługi Sega Channel w Polsce posiadało przedsiębiorstwo Tele-Communications Inc[24], choć plany jej uruchomienia nie są znane.

Pod koniec swojego cyklu życia, grupa posiadaczy Mega Drive'a oraz kompatybilnych do niego urządzeń, była określana przez polską prasę jako "niemała"[25] a sam sprzęt znalazł się na 3 miejscu w ankiecie pisma Secret Service z końca 1997 roku, w kategorii najczęściej posiadanych przez czytelników konsol, wyprzedzając Saturna ale ustępując Game Boy'owi i PlayStation[26]. Na przełomie lat 1996 i 1997, działalność rozpoczął Klub Sega, zrzeszający posiadaczy Mega Drive, Master System, Game Gear, Mega-CD, 32X i Saturna, którego członkowie mogli kupować gry wraz z 20% zniżką oraz wymieniać się pocztowo tytułami[27][28].

Sega Channel

edytuj

W 1994 roku uruchomiono usługę Sega Channel. Po uiszczeniu opłaty, właściciele konsoli Mega Drive dostawali specjalny adapter, pozwalający na podłączenie konsoli do sieci, z której można było ściągać gry. Największą popularnością usługa cieszyła się w Stanach Zjednoczonych, gdzie została uruchomiona w grudniu 1994 roku[29][30]. Sega wraz ze współpracującymi przedsiębiorstwami próbowała wprowadzać tę usługę w różnych częściach Azji, Ameryki, Europy i Australii[31][32].

Z tym tematem związana jest kategoria: Gry na platformę Sega Mega Drive/Sega Genesis.

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e f g h Łukasz Kujawa. 16-bitowy władca Europy i... Polski. „PSX Extreme”. 323, s. 30-35, sierpień 2024. Perez. 
  2. a b c Sega już w Polsce. „Video Club”. 20, s. 22-23. Hit Press. 
  3. Platform Totals. VGChartz. [dostęp 2014-05-22].
  4. Daniel Boutros: A Detailed Cross-Examination of Yesterday and Today’s Best-Selling Platform Games. Gamasutra, 2006-08-04. [dostęp 2017-11-29]. (ang.).
  5. Cenega.pl [online], cenega.pl [dostęp 2024-04-25] (pol.).
  6. SEGA Mega Drive Mini 2 - Kolekcjonerki [online], kolekcjonerki.com [dostęp 2024-04-25] (pol.).
  7. Dave Beuscher, Sega Genesis – Overview [online], Allgame [dostęp 2022-11-09] [zarchiwizowane z adresu 2010-01-02] (ang.).
  8. Mega Drive Mini is getting a Master System adapter in Japan, but it doesn’t play games [online], 2 października 2021.
  9. a b Witamy Segę !. „Videoman”. 43, s. 30. Roko. 
  10. Boomerang. „Top Secret”, s. 39, grudzień 1995. Bajtek. 
  11. Joysticki MATT — produkt z tradycją [online], 26 lipca 2020.
  12. a b c d The Eastern Front. „Computer Trade Weekly Europe”. 53, s. 4, Maj 1996. Opportunity Publishing. 
  13. Łukasz Kujawa. Od CD32 do PlayStation. Jak w Polsce rodziły się konsole. „PSX Extreme”. 247, s. 80–83, marzec 2018. Advertigo S.A.. 
  14. Komputery kontra konsole. „Gry Komputerowe”. 04/1994, s. 12–14. CGS Computer Studio. 
  15. Nowa Elektroniczna Rewolucja. „Gambler”. 12/94, s. 52-58, Grudzień 1994. Lupus. 
  16. dżujo. Pierwsza prawdziwa wojna konsol – Sega Mega Drive kontra Super Nintendo. „PSX Extreme”. 106, s. 72, czerwiec 2006. Grupa 69. 
  17. Maciej Pietraś. Targi Play-Box ’95. „Top Secret”. 38, s. 58, maj 1995. Wydawnictwo Bajtek. 
  18. Polski biały kruk – niepublikowane wcześniej zdjęcia 16-bitowego Pegasusa! – Aktualności – PPE.pl [online], www.ppe.pl [dostęp 2017-02-11] (pol.).
  19. Odpowiedź - Pegasus!. „Videoman”. 42, s. 29. Roko. 
  20. DESPITE RUNAWAY SUCCESS OF SONY PLAYSTATION, SEGA STILL SEES MILEAGE IN THE 16BIT GAMES MACHINE - Tech Monitor [online], techmonitor.ai [dostęp 2024-04-25] (ang.).
  21. Witamy Segę. „Videoman”. 4/96, s. 32. Roko. 
  22. Super Nintendo. „Gambler”, s. 32-34. Lupus. 
  23. Witamy Segę. „Videoman”. 5/96, s. 25. Roko. 
  24. Sega preps for major overseas expansion. (Sega Channel), „Multichannel News”, 29 stycznia 1996 (ang.).
  25. Gambleriada Jesień '96 (cz.2). „Świat Gier Komputerowych”. 49, s. 56-57, Styczeń 1997. Imago. 
  26. Bezkarność Gwarantowana 5. Wyniki ankiety. „Secret Service”. 56, s. 97, Kwiecień 1998. ProScript Sp.z.o.o. 
  27. Klub Sega. „Secret Service”. 43, s. 89. ProScript Sp.z.o.o. 
  28. Klub Sega. „Gry Komputerowe”. 05/98, s. 19. CGS Computer Studip. 
  29. Nicholas Scibetta, The Sad Death of Sega Channel [online], GameCrate, 18 lutego 2015 [dostęp 2020-07-11] (ang.).
  30. Ernie Smith, Sega Channel History: Before There Were Cable Modems... [online], Tedium, 19 lipca 2017 [dostęp 2020-07-11] (ang.).
  31. Tele Communications International Inc 1996 10-K405 Annual report [online], United States Securities and Exchange Commission, 19 marca 1997 [dostęp 2020-07-12] (ang.).
  32. Dean Amond, Looking Back on Sega Channel [online], Find Your Inner Geek, 20 maja 2017 [dostęp 2020-07-11] (ang.).

Linki zewnętrzne

edytuj