Sojuz T-1
Sojuz T-1 (ros. Союз Т-1) – bezzałogowy lot radzieckiego Sojuza, pierwszy lot Sojuza-T do stacji kosmicznej[a]. Był to 35. statek z serii „Sojuz”. Celem pojazdu była stacja kosmiczna Salut 6. Po trzech dniach samodzielnego lotu Sojuz połączył się ze stacją[1].
| Dane misji | |
| Indeks COSPAR |
1979-103A |
|---|---|
| Zaangażowani | |
| Pojazd | |
| Statek kosmiczny | |
| Masa pojazdu |
6450 kg |
| Rakieta nośna | |
| Start | |
| Miejsce startu | |
| Początek misji |
16 grudnia 1979; 12:30:00 UTC |
| Orbita okołoziemska | |
| Apogeum |
232 km |
| Perygeum |
201 km |
| Okres orbitalny |
88,6 min |
| Inklinacja orbity |
51,6° |
| Lądowanie | |
| Lądowanie | |
| Program Sojuz | |
Budowa pojazdu
edytujSojuz T odznaczał się szeregiem zmian konstrukcyjnych w porównaniu ze swymi poprzednikami. Wyposażono go w baterie słoneczne, które po osiągnięciu orbity automatycznie się rozpostarły. Pozwala to doładować pokładowe baterie akumulatorów jeszcze w czasie lotu do stacji kosmicznej. Nowy statek zaopatrzono w udoskonalony zespół silników zasilanych tym samym materiałem pędnym ze wspólnych zbiorników. Dotychczas „Sojuzy” miały dwa zespoły silnikowe. Nowe rozwiązanie umożliwia bardziej racjonalne wykorzystanie zapasów materiału pędnego i zwiększa możliwość manewrowania statkiem. Unowocześniono pokładowy kompleks obliczeniowy. Służył on nie tylko do przekazywania podstawowych informacji, ale również do analizowania informacji w czasie lotu. Poprzednio takie dane uzyskiwane w czasie operacji zbliżenia i łączenia ze stacją kosmiczną były przekazywane do ośrodka naziemnego, a dopiero stamtąd, po przetworzeniu, przesyłane z powrotem do Sojuza. Dzięki nowemu rozwiązaniu Sojuz uzyskał znaczną autonomię.[1]
Przebieg lotu
edytujUwagi
edytuj- ↑ Wcześniej odbyły się dwa testy statków Sojuz-T o oznaczeniach Kosmos 1001 (nieudany) i Kosmos 1074.
Przypisy
edytuj- ↑ a b N. Krajewski. Sojuz T - nowa wersja statku kosmicznego. „Astronautyka”. 107 (1), s. 1, 1980. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich. ISSN 0004-623X.
- ↑ Sojuz T 3 - nowy wkład astronautyki radzieckiej w rozwój lotów załogowych. „Astronautyka”. 113 (1), s. 1, 1981. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich. ISSN 0004-623X.
- ↑ Andrzej Marks: Baza satelitarna Alfa. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1997, s. 39. ISBN 83-204-2203-5.
Linki zewnętrzne
edytuj- Mark Wade: Soyuz T. [w:] Encyclopedia Astronautica [on-line]. [dostęp 2017-09-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-25)]. (ang.).