U-219

U-219
	Historia
Stocznia	Germania
Położenie stępki	31 maja 1941
Wodowanie	6 października 1942
	Kriegsmarine
Nazwa	U-219
Wejście do służby	12 grudnia 1942
	Dai-Nippon Teikoku Kaigun
Nazwa	I-505
Wejście do służby	15 lipca 1945
Wycofanie ze służby	sierpień 1945
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	1763 t (nawodna); 2177 t (podwodna)
Długość	89,80 m
Szerokość	9,20 m
Zanurzenie	4,71 m
	Napęd
	2 silniki wysokoprężne o mocy maksymalnej po 2400 KM; 2 silniki elektryczne o mocy po 550 KM
Prędkość	17 węzłów (nawodna); 7 węzłów (podwodna)
Zasięg	18 450 Mm przy 10 w. (nawodny); 93 Mm przy 4 w. (podwodny)
	Uzbrojenie
	1 działo kal. 105 mm; 1 działko plot. kal. 37 mm; 1 działko plot. kal. 20 mm; 2 wyrzutnie torped kal. 533 mm (13 torped zapasowych); 66 min morskich
Załoga	52-60 oficerów i marynarzy

U-219 – niemiecki okręt podwodny (U-Boot) z okresu II wojny światowej.

Historia

U-219 był dużym podwodnym stawiaczem min typu X B. Jak wszystkie osiem jednostek typu został zbudowany w stoczni Krupp Germaniawerft w Kilonii. Zamówienie na okręt złożono 6 sierpnia 1940 roku. U-219 został zwodowany 6 października 1942 roku, a do służby w Kriegsmarine wszedł 12 grudnia tegoż roku.

Na czas szkolenia okręt został przydzielony do 4. U-Flotille bazującej w Stettin. Od lipca 1943 roku U-219 wchodził w skład 12. U-Flotille w Bordeaux. Przez cały okres służby w Kriegsmarine dowódcą okrętu był Korvkpt. Walter Burghagen.

U-219 odbył na Atlantyku jeden patrol bojowy, trwający od 22 października 1943 roku do 1 stycznia 1944 roku (77 dni w morzu)^[1], w trakcie którego zaopatrywał w uzbrojenie, paliwo i żywność inne niemieckie U-Booty: U-91, U-103, U-170, U-172, U-510(inne języki)^[2].

Po powrocie do Bordeaux U-219 został poddany przebudowie na podwodny transportowiec, mający przewozić materiały strategiczne pomiędzy III Rzeszą a portami Azji. W trakcie przebudowy wzmocniono uzbrojenie przeciwlotnicze okrętu kosztem zdemontowanej armaty kal. 105 mm, zainstalowano chrapy oraz przystosowano szachty minowe do przewozu ładunku. U-219 wypłynął z Bordeaux 23 sierpnia 1944 roku, płynąc dookoła Przylądka Dobrej Nadziei na Ocean Indyjski.

W trakcie tego rejsu okręt został 28 września w rejonie Wysp Zielonego Przylądka zaatakowany przez amerykańskie samoloty Grumman Avenger z lotniskowca eskortowego USS „Tripoli”. Jeden z atakujących samolotów, pilotowany przez porucznika Williama R. Gillespie, został zestrzelony przez artylerię przeciwlotniczą U-219^[3]. 12 grudnia 1944 roku U-219 wpłynął do portu w Batawii.

Po kapitulacji III Rzeszy U-219 został przejęty przez japońską marynarkę wojenną i od 15 lipca 1945 roku służył pod oznaczeniem I-505. W sierpniu 1945 roku okręt skapitulował przed Aliantami w Batawii.

Przebieg służby

Dowódcy

12.12.1942. – 6.05.1945. Korvkpt. Walter Burghagen

Przydział do flotylli

12.12.1942 – 30.06.1943: 4 U-Flottille Stettin
1.07.1943 – 30.09.1944: 12 U-Flottille Bordeaux
1.12.1944 – 6.05.1945: 33 U-Flottille Batawia

Odbyte patrole bojowe

Liczba patroli bojowych – 2
Liczba zaopatrywanych okrętów – 5

Przypisy

↑ uboat.net [dostęp 3 grudnia 2009].
↑ Waldemar Trojca, U-Bootwaffe 1939-1945. Cz.3, s. 79.
↑ Dictionary of American Naval Fighting Ships [dostęp 3 grudnia 2009].

Bibliografia

Waldemar Trojca, U-Bootwaffe 1939-1945. Cz. 3, Warszawa 1999, ISBN 83-86208-88-0.
uboat.net [dostęp 3 grudnia 2009]

[1] uboat.net [dostęp 3 grudnia 2009].

[2] Waldemar Trojca, U-Bootwaffe 1939-1945. Cz.3, s. 79.

[3] Dictionary of American Naval Fighting Ships [dostęp 3 grudnia 2009].

[1]

[2]

[3]