Władysław Kohutnicki
Władysław Kohutnicki (ur. 2 listopada[a] 1893 w Kijowie, zm. 6 listopada 1982 w Gdańsku) – oficer armii rosyjskiej, Wojska Polskiego na Wschodzie, Armii Polskiej we Francji i Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.
| |
 kapitan
| |
| Data i miejsce urodzenia |
2 listopada 1893 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
6 listopada 1982 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne |
|
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys
edytujUrodził się w rodzinie Jana i Aleksandry z Bradkowskich. Absolwent szkoły realnej. Wcielony do armii rosyjskiej, na krótko zwolniony i w 1914 powtórnie zmobilizowany. W 1917 w stopniu kapitana przeszedł do I Korpusu Polskiego i objął stanowisko dowódcy batalionu, a potem komendanta Kwatery Sztabu Korpusu[4]. Po rozwiązaniu Korpusu wyjechał na Daleki Wschód i tam formował ochotniczy oddział wojsk polskich. Na jego czele dotarł do Francji i wstąpił do Błękitnej Armii gen. Józefa Hallera.
W 1919 wrócił do Polski na czele 2 kompanii 1 pułku czołgów i w jego składzie walczył na froncie polsko-bolszewickim[4]. W lipcu 1920 kompania osłaniała tabory atakowane między Kuźnicą i Sokółką przez bolszewicką piechotę i kawalerię. Kompania wsparta tylko dwoma plutonami słuckiego pułku piechoty, rozbiła 157 pułk piechoty Armii Czerwonej, co umożliwiło planowy odwrót oddziałów polskich na Sokółkę[4]. Za czyn ten został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[5].
Przypisuje mu się wymyślenie w 1919 r. nazwy „czołg”, po tym gdy widok poruszających się powoli francuskich Renault FT skojarzył mu się z „czołgającym smokiem”[6].
Po wojnie pozostał w zawodowej służbie wojskowej. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 232. lokatą w korpusie oficerów artylerii[3]. Początkowo był kierownikiem warsztatów czołgowych, a następnie pełnił obowiązki dowódcy II batalionu 1 pułku czołgów, pozostając oficerem nadetatowym 4 pułku artylerii polowej w Inowrocławiu[7]. W 1924 został przeniesiony do korpusu oficerów piechoty i wcielony do 79 pułku piechoty w Słonimiu z pozostawieniem w 1 pułku czołgów[8]. W 1925 odszedł do rezerwy. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Słonim. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr IX. Był wówczas „w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr IX”[1].
Po zakończeniu służby wojskowej prowadził gospodarstwo rolne w osadzie Jarniewo, w powiecie słoninskim.
W 1939 został zmobilizowany i wyznaczony na stanowisko dowódcy kolumny samochodowej. Po kampanii wrześniowej przebywał w niewoli sowieckiej[4].
Zmarł w Gdańsku i tam został pochowany na cmentarzu św. Wojciecha.
Żonaty z Walerią z Koweckich. Miał dzieci: Danutę, Jolantę i Ryszarda[4].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 3381 – 26 stycznia 1922[9]
- Odznaka „Znak Pancerny” nr 22 – 19 marca 1933[10]
Uwagi
edytuj- ↑ W 1934, w ewidencji Wojska Polskiego podawano, że urodził się 2 listopada[1], a wcześniej 20 października[2][3]. Zobacz daty nowego i starego porządku. Bogusław Polak, jako datę urodzenia podał 20 grudnia.
Przypisy
edytuj- ↑ a b Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 328, 1027.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 283, 696.
- ↑ a b Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 196.
- ↑ a b c d e Polak (red.) 1991 ↓, s. 69.
- ↑ Żebrowski 1971 ↓, s. 46.
- ↑ Czołgi z Łodzi [online], Urząd Miasta Łodzi [dostęp 2021-07-13] (pol.).
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 393, 721, 818.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 307, 356.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26 stycznia 1922 roku, s. 10.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 19 marca 1933 roku, s. 73.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
- Marian Żebrowski: Zarys historii polskiej broni pancernej 1918 - 1947. Londyn: Zarząd Zrzeszenia Kół Oddziałowych Broni Pancernych, 1971.