Walery Eljasz-Radzikowski
Jan Kanty Walery Eljasz-Radzikowski, używał imienia Walery (ur. 13 września 1840[1] w Krakowie, zm. 23 marca 1905 tamże) – polski malarz i fotograf, popularyzator Tatr i Zakopanego, współzałożyciel Towarzystwa Tatrzańskiego, autor przewodników tatrzańskich, członek korespondent Towarzystwa Muzeum Narodowego Polskiego w Rapperswilu od 1897 roku[2], członek Wydziału Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Krakowie w 1895 roku[3].
 Walery Eljasz Radzikowski | |
| Imię i nazwisko |
Jan Kanty Walery Eljasz-Radzikowski |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Narodowość |
polska |
| Dziedzina sztuki |
malarstwo |
| Epoka |
realizm |
| Ważne dzieła | |
| |
Rodzina
edytujBył synem Wojciecha Eljasza (1814–1904), malarza, autora prac o tematyce religijnej i Tekli z Krzyżanowskich, starszym bratem Władysława Eljasza (rzeźbiarza) i Marii Eljaszówny (malarki i hafciarki). Syn Walerego (z małżeństwa z Natalią z Nyczów) Stanisław Eljasz-Radzikowski był lekarzem, malarzem, badaczem Tatr i Podhala. Rodzina używała zamiast nazwiska Radzikowski przydomku „Eljasz”, który przyjął pradziad Walerego oraz konfederat barski Wojciech Radzikowski, aby uniknąć prześladowań politycznych po upadku powstania[4]. Walery powrócił do nazwiska Radzikowski dopiero po dwóch pokoleniach, jednak używał go wraz z przydomkiem Eljasz, podobnie jak jego syn.
Walery Eljasz-Radzikowski posługiwał się herbem Ogończyk, pochodził jednak z rodziny mieszczańskiej, która do tego herbu nie miała prawa[5].
Życiorys
edytujNauki początkowe Walery Eljasz pobierał w Szkole Wydziałowej św. Barbary, a później w Gimnazjum św. Anny. W 1856 roku ukończył Wyższą Szkołę Realną działającą przy Instytucie Technicznym. W latach 1856–1862 studiował malarstwo w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Władysława Łuszczkiewicza. Jego rysunki zostały wyróżnione na drugiej Wystawie Publicznej w roku 1856. W roku 1858 na Wystawie Szkoły Sztuk Pięknych rysunki artysty wyróżnił jako „najpierwsze” recenzent oraz profesor Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie – Jan Nepomucen Bizański. Naukę kontynuował w latach 1863–1865, w monachijskiej Akademii Sztuk Pięknych (w grudniu 1863 r. zgłosił się do Techn. Malklasse)[6], a po jej zakończeniu odbył podróż po Europie. W okresie powstania styczniowego pełnił w Monachium specjalną misję zleconą przez powstańczy Rząd Narodowy.
W 1865 r. powrócił do Krakowa. Oprócz twórczości artystycznej zajmował się nauczaniem rysunku w Gimnazjum św. Anny (1872-1891). Ponadto badał dzieje i tradycje Krakowa oraz historię ubiorów, publikując opracowania poświęcone tym tematom.
Jeszcze w trakcie studiów, w 1861 r., po raz pierwszy pojechał w Tatry. Odtąd wielokrotnie je odwiedzał, poświęcając im znaczną część swojej działalności artystycznej. Wydał również Ilustrowany przewodnik do Tatr, Pienin i Szczawnic (1870), brał udział w wytyczaniu szlaków i organizowaniu przewodnictwa tatrzańskiego. Działał w Towarzystwie Tatrzańskim od początku istnienia tej organizacji (1873). W 1887 wytyczył szlak z Jaszczurówki, przez Waksmundzką Polanę, Wodogrzmoty Mickiewicza, do schroniska w Roztoce, który był pierwszą znakowaną ścieżką Tatr Polskich[7]. W 1876 r. w Zakopanem na Krupówkach wybudował dom, a w latach 1881–1882 kolejny, zwany „Eljaszówką” (ul. Stara Polana), przy którym dziesięć lat później wzniósł jeszcze jeden, zaprojektowany przez jego brata Stanisława (obecnie przy ul. Nowotarskiej, dom zw. później „Siemianówką”)[8].
Twórczość artystyczna
edytujMalował głównie obrazy o tematyce historycznej, krajobrazy Tatr, także widoki zabytków Krakowa, portrety, obrazy i malowidła ścienne o tematyce religijnej. W czasie studiów wraz z kolegami (m.in. z Aleksandrem Kotsisem) podejmował wycieczki plenerowe, podczas których malował szkice, pejzaże oraz krajobrazy. Tworzył nie tylko na płótnie, ale również na naturalnym podłożu, np. obraz Matki Boskiej Skalskiej na wapiennej ścianie w Dolinie Mnikowskiej. W trakcie wypraw w Tatry w rysunkach i obrazach utrwalał górskie widoki i zwyczaje górali.
W 1890 r. zaczął fotografować Tatry, lokalne budownictwo, tradycje mieszkańców i ich stroje. Służyły mu one jako pomoc do obrazów i rysunków, były także publikowane w czasopismach, albumach i w formie pocztówek. Nie był pionierem fotografii tatrzańskiej (pierwsze zdjęcia wykonywali pod koniec lat 50. XIX w. Walery Rzewuski i Melecjusz Dutkiewicz), ale przyczynił się do jej spopularyzowania[9].
W 1858 roku Radzikowski rozpoczął realizację projektu odtworzenia historii ubiorów w Polsce oraz krajach sąsiednich. Materiały zebrane przez niego w latach 1858–1904 pt. Ubiory w Polsce, materiały do dziejów ubiorów X–XVIII w. znajdują się w Muzeum Narodowym w Krakowie[10]. Na ich podstawie opracowywał swoje rysunki, obrazy historyczne, a także książki dotyczące ubiorów oraz umundurowania wojsk polskich. Jego rysunki opublikowano w wielu książkach dotyczących historii oraz etnografii. W latach 1899–1905 wydrukowane zostały m.in. w serii Ubiory w Polsce i u sąsiadów czy Wojsko polskie Kościuszki. Był również badaczem historii sztuki, a zwłaszcza specjalistą w zakresie kostiumologii. W 1862 r. wydał w Krakowie książkę pod tytułem Ubiory ludu w dawnej Polsce.
26 września 1892 roku przebywał w Radziszowie, gdzie namalował akwarelę przedstawiającą izbę w chałupie chłopskiej[11].
Dzieła
edytuj
Rysunki i obrazy
edytuj- Bitwa pod Racławicami – 1862,
- Matka Boska Skalska – 1863,
- Zdobycie Wolmaru na Szwedach – 1865,
- Hetman Czarniecki zachęca Polaków – 1866,
- Mikołaj Kopernik na łożu śmierci – 1869,
- Polichromia w kościele parafialnym w Chochołowie – 1871,
- Jan Sabała Krzeptowski portret – 1889
- Śmierć Stanisława Żółkiewskiego.
- Koleba księdza Stolaczyka w Tatrach – 1876
- Przy Morskim Oku – 1893
Książki
edytuj- Ubiory ludu w dawnej Polsce, Kraków 1862,
- Illustrowany przewodnik do Tatr, Pienin i Szczawnic, Kraków 1870.
- Kraków dawny i dzisiejszy, Kraków 1902[12]
Książki ilustrowane przez Radzikowskiego
edytuj- Illustrowany przewodnik do Tatr, Pienin i Szczawnic, 1870,
- Szkice z podróży w Tatry, 1874,
- Ubiory w Polsce i u sąsiadów, 1879–1899, cz.1-2, cz.3
- O nazwie Morskiego Oka w Tatrach, 1884,
- Królowie polscy w obrazach i pieśniach, 1893,
- Konik Zwierzyniecki, 1898,
- Wspomnienie o schroniskach nad Morskim Okiem, 1903.
- Dzieje Polski Augusta Sokołowskiego i Adolfa Inlendera, 5 tomów, 1898
- Święty Franciszek Seraficki w pieśni, 1901
Upamiętnienie
edytujJego imieniem nazwano ulicę w północno-zachodniej części Krakowa[13]. Na elewacji kamienicy, w której mieszkał, przy ulicy Karmelickiej 23, znajduje się tablica pamiątkowa.
-
Cmentarz Rakowicki.
Grób Walerego Eljasza-Radzikowskiego. -
Tablica upamiętniająca malarza przy ul. Karmelickiej 23 w Krakowie.
,_Rakowice_Cemetery,_26_Rakowicka_street,_Krak=25C3=25B3w,_Poland.jpg)
,_23_Karmelicka_street,_Krak=25C3=25B3w,_Poland.jpg)
Przypisy
edytuj- ↑ Wiesław A. Wójcik. Kiedy naprawdę urodził się Walery Eljasz?. „Tatry. TPN”. 1(15), s. 102–103, zima 2006. Zakopane: Tatrzański Park Narodowy. ISSN 0867-4531.
- ↑ Sprawozdanie z Zarządu Muzeum Narodowego Polskiego w Rapperswylu za Rok ...., 1899, s. 8.
- ↑ Pamiętnik Sokoła Krakowskiego 1885-1896, Kraków 1896, s. 39.
- ↑ Maciej Pinkwart: Zakopiańskim szlakiem Walerego i Stanisława Eljaszów. Warszawa-Kraków: Wydawnictwo PTTK „Kraj”, 1988, s. 9–10. ISBN 83-7005-167-7.
- ↑ Jan Reychman, Peleryna, ciupaga i znak tajemny, Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1976.
- ↑ I. Królewska Akademia Sztuk Pięknych..., [w:] H. Stępień, M. Liczbińska, Artyści polscy w środowisku monachijskim w latach 1828–1914 (materiały źródłowe), wyd. II, Kraków: Agencja Wydawniczo-Reklamowa Chors, 1994, s. 8, ISBN 83-903086-1-4.
- ↑ Władysław Midowicz, Z historii znakowania szlaków w Tatrach Polskich, PTTK Kraj, Warszawa-Kraków, 1986, s. 4, ISBN 83-7005-106-5.
- ↑ Marek Grabski, Walery Eljasz Radzikowski – fotograf Tatr i Podhala, „Dagerotyp” 14/2005, s. 18.
- ↑ Marek Grabski, Walery Eljasz Radzikowski – fotograf Tatr i Podhala, „Dagerotyp” 14/2005, s. 24.
- ↑ Andrzej Szpakowski, Walery Eliasz Radzikowski, Kraków: Muzeum Historyczne miasta Krakowa, 1960, s. 66.
- ↑ Eljasz-Radzikowski, Walery. Das Innere Einer Bauernhütte in Radziszów Bei Krakau 1892, https://data.onb.ac.at/rep/BAG_12956580
- ↑ Walery Eljasz Radzikowski: Kraków dawny i dzisiejszy. Kraków, 1902. [dostęp 2014-04-02]. (pol.).
- ↑ ALFABETYCZNY WYKAZ ULIC MIASTA KRAKOWA. Izba Administracji Skarbowej w Krakowie. [dostęp 2022-05-22]. (pol.).
Bibliografia
edytuj- Marek Grabski, Walery Eljasz Radzikowski – fotograf Tatr i Podhala, „Dagerotyp” 14/2005, s. 14–29.
- Jan Reychman, Przewodniki do Tatr, Pienin i Szczawnic Walerego Eljasza, cz. II, „Ziemia. Ilustrowany Miesięcznik Krajoznawczy”, tom XXVI, numer 9–10, 1947, s. 192–199 (dostępne także on-line).
- Andrzej Szpakowski, Walery Eljasz Radzikowski, Kraków: Muzeum Historyczne Miasta Krakowa, 1960.
Linki zewnętrzne
edytuj- Prace Walerego Eljasza-Radzikowskiego w bibliotece Polona