Little Boy: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja przejrzana] |
m drobne redakcyjne |
m drobne redakcyjne |
||
| Linia 28: | Linia 28: | ||
== Konstrukcja == |
== Konstrukcja == |
||
Bomba ''Little Boy'' miała długość 3 metrów, średnicę w najgrubszym miejscu 71 cm i ważyła 4035 kg, choć ładunek uranu ważył zaledwie 64,1 kg (z czego jedynie około 0,8 kg U-235 uległo rozszczepieniu w trakcie wybuchu). Bombę tę nazwano ''Little Boy'' (mały chłopiec) lub ''Thin Man'' (chudy człowiek), gdyż pod takim kryptonimem kryły się też duże bomby zapalające, które masowo zrzucano już wcześniej na [[Japonia|Japonię]]. Bomba ''Little Boy'' odziedziczyła po tych bombach zewnętrzny pancerz, co łudząco upodabniało |
Bomba ''Little Boy'' miała długość 3 metrów, średnicę w najgrubszym miejscu 71 cm i ważyła 4035 kg, choć ładunek uranu ważył zaledwie 64,1 kg (z czego jedynie około 0,8 kg U-235 uległo rozszczepieniu w trakcie wybuchu). Bombę tę nazwano ''Little Boy'' (mały chłopiec) lub ''Thin Man'' (chudy człowiek), gdyż pod takim kryptonimem kryły się też duże bomby zapalające, które masowo zrzucano już wcześniej na [[Japonia|Japonię]]. Bomba ''Little Boy'' odziedziczyła po tych bombach zewnętrzny pancerz, co łudząco upodabniało ją do tych bomb. |
||
Układ zapalnika zapewniał odpalenie bomby na odpowiedniej wysokości oraz zabezpieczał przed wcześniejszym niezamierzonym odpaleniem bomby. Bomba ''Little Boy'' posiadała zapalnik ciśnieniowy (połączony z układem zegarowym i urządzeniem radiolokacyjnym). W momencie odłączenia bomby od samolotu uruchamiał się układ czasowy mający zapewnić odpowiedni czas by samolot oddalił się. Po 15 sekundach układ czasowy podłączał napięcie do układu radarowego i ciśnieniowego, które uruchamiały eksplozję automatycznie na żądanej wysokości. Wybuch bomby nastąpił po czterdziestu pięciu sekundach od odłączenia bomby od samolotu transportowego. |
Układ zapalnika zapewniał odpalenie bomby na odpowiedniej wysokości oraz zabezpieczał przed wcześniejszym niezamierzonym odpaleniem bomby. Bomba ''Little Boy'' posiadała zapalnik ciśnieniowy (połączony z układem zegarowym i urządzeniem radiolokacyjnym). W momencie odłączenia bomby od samolotu uruchamiał się układ czasowy mający zapewnić odpowiedni czas by samolot oddalił się. Po 15 sekundach układ czasowy podłączał napięcie do układu radarowego i ciśnieniowego, które uruchamiały eksplozję automatycznie na żądanej wysokości. Wybuch bomby nastąpił po czterdziestu pięciu sekundach od odłączenia bomby od samolotu transportowego. |
||
Wersja z 11:13, 13 cze 2013
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Typ |
swobodnie opadająca |
| Przeznaczenie | |
| Historia | |
| Data konstrukcji | |
| Dane techniczne | |
| Długość |
3000 mm |
| Średnica |
710 mm |
| Masa |
4035 kg |
| Równoważnik trotylowy |
15 kt |
| Dane operacyjne. Użytkownicy | |
| USA | |
Little Boy – kryptonim bomby jądrowej zrzuconej 6 sierpnia 1945 na Hiroszimę. Bomba Little Boy została zrzucona z wysokości około 9500 m przez bombowiec B-29 o nazwie Enola Gay, pilotowany przez płk. Paula Tibbetsa. Bomba wybuchła o 8:16:02 (rano) czasu lokalnego, na wysokości około 580 metrów nad centrum miasta.
Konstrukcja
Bomba Little Boy miała długość 3 metrów, średnicę w najgrubszym miejscu 71 cm i ważyła 4035 kg, choć ładunek uranu ważył zaledwie 64,1 kg (z czego jedynie około 0,8 kg U-235 uległo rozszczepieniu w trakcie wybuchu). Bombę tę nazwano Little Boy (mały chłopiec) lub Thin Man (chudy człowiek), gdyż pod takim kryptonimem kryły się też duże bomby zapalające, które masowo zrzucano już wcześniej na Japonię. Bomba Little Boy odziedziczyła po tych bombach zewnętrzny pancerz, co łudząco upodabniało ją do tych bomb.
Układ zapalnika zapewniał odpalenie bomby na odpowiedniej wysokości oraz zabezpieczał przed wcześniejszym niezamierzonym odpaleniem bomby. Bomba Little Boy posiadała zapalnik ciśnieniowy (połączony z układem zegarowym i urządzeniem radiolokacyjnym). W momencie odłączenia bomby od samolotu uruchamiał się układ czasowy mający zapewnić odpowiedni czas by samolot oddalił się. Po 15 sekundach układ czasowy podłączał napięcie do układu radarowego i ciśnieniowego, które uruchamiały eksplozję automatycznie na żądanej wysokości. Wybuch bomby nastąpił po czterdziestu pięciu sekundach od odłączenia bomby od samolotu transportowego.
Bomba Little Boy miała moc wybuchu równoważną 15-16 kilotonom trotylu. Była zaprojektowane jako "działo" wstrzeliwujące z jednego końca "lufy" rdzeń (pocisk) wykonany z wzbogaconego do około 80% uranu do pierścieni uranowych znajdujących się w drugim końcu tego "działa". W wyniku połączenia wszystkich części uranu powstawała masa nadkrytyczna (masa krytyczna dla Uranu 235 wynosi ok. 45-50 kg), która pod wpływem inicjatora polonowo-berylowego (generującego pierwsze neutrony) ulegała spontanicznej, łańcuchowej reakcji rozszczepienia z wydzieleniem olbrzymiej ilości energii. Wystrzelenie rdzenia uranowego dokonywano przy użyciu kordytu - popularnego wówczas prochu nitrocelulozowego. Bomba ta nie zawierała żadnych kruszących materiałów wybuchowych (typu np. TNT, kompozycja B itp.) w porównaniu do implozyjnej bomby plutonowej Fat Man, ładunek rozszczepialny po pełnym złożeniu przyjmował kształt walca a nie kuli.
Wydajność tej bomby była bardzo niska, oceniono, że jedynie około 700-800 g uranu-235 uległo rozszczepieniu (to jest około 1,5%), gdyby zastosowaną ilość czystego U-235 (ponad 51 kg) użyto do budowy bomby implozyjnej (takiej jak Fat Man) siła jej wybuchu przekroczyłaby równowartość 200 kiloton trotylu. Dlatego tego typu bomby nie znalazły dalszego praktycznego zastosowania w amerykańskiej armii.
Dnia 6 sierpnia 1945 roku zrzucona na Hiroszimę zabiła w ciągu jednego dnia ponad 100 tysięcy Japończyków, na chorobę popromienną i inne powikłania będące bezpośrednim skutkiem wybuchu zmarło w ciągu kilku kolejnych lat dodatkowo około 65 tysięcy ludzi. Wyliczono po latach, że bomba uranowa uśmierciła 54% populacji Hiroszimy, nie licząc osób poranionych zarówno fizycznie jak i psychicznie, którzy mimo wszystko przeżyli (wielu Japończyków straciło wzrok, kończyny, straciło najbliższych), nie licząc również wielu przypadków śmierci zmutowanych płodów ludzkich i noworodków, jako późniejszych, daleko idących następstw wybuchu, które są widoczne do dnia dzisiejszego.
Little Boy był pierwszą na świecie bombą atomową. Nigdy więcej nie użyto bojowo bomby uranowej. Na Nagasaki użyto bomby implozyjnej Fat Man z ładunkiem plutonowym (Pu-239). Jednym z mniej znaczących celów bombardowania Japonii było porównanie skutków niszczących obu typów broni.
Głównym celem zrzucenia bomb atomowych na Japonię było jak najszybsze zakończenie wojny, jak najszybsza kapitulacja Japonii, złamanie ducha walki w przeciwniku, tym samym zminimalizowanie strat własnych żołnierzy oraz zabicie jak największej liczby Japończyków (w tym głównie ludności cywilnej), których Amerykanie nazywali żargonowo "zwierzętami", gdyż ci woleli dać się zabić, niż się poddać. [styl do poprawy]
Naukowcy z Los Alamos kierujący bezpośrednio pracami w projekcie 'Manhattan' oczekiwali, iż bomba uranowa będzie miała większą energię wybuchu od bomby Fat Man, która zawierała zaledwie 6 kg sztucznie otrzymanego plutonu-239, szczególnie po udanej próbie 'Trinity' 16 lipca 1945 roku (wydajność Fat Man wyniosła wówczas 17%, energia wybuchu była równoważna około 20 kilotonom trotylu). Szacuje się, że w wyniku błędów w konstrukcji 'Little Boy', ograniczeń czasowych przewidzianych dla tego projektu oraz ograniczeń testowych, śmierci mogło uniknąć około 100 tysięcy ludzi.
Koszt wyprodukowania prototypowej bomby 'Little Boy' oceniano na około 120 milionów dolarów amerykańskich w 1945 roku, co w przeliczeniu na czasy obecne (rok 2011-2012) daje sumę ponad 2 miliardów dolarów, około 90% tej kwoty wynosił koszt wyprodukowania wzbogacanego uranu-235.
W prace prowadzące do powstania obu amerykańskich bomb atomowych było zaangażowanych ponad 130 tysięcy ludzi, w ciągu niespełna dwóch lat wybudowano i uruchomiono dwa przemysłowe reaktory do pozyskiwania czystego plutonu, wybudowano olbrzymie budynki do jego oczyszczania - zdalnie sterowane, wybudowano elektrownie zasilające, oczyszczalnie i pompownie wody, wybudowano dwie fabryki wzbogacania uranu z całą infrastrukturą, stworzono również poligon doświadczalny dla wybudowanego wcześniej zamkniętego, tajnego kompleksu naukowego 'Los Alamos', stworzono specjalną grupę bombowców B-29, przebudowano kilka tych maszyn, aby mogły przenosić broń atomową, nawiązano współprace z wieloma firmami obecnymi na rynku, które produkowały dodatkowe komponenty dla tworzonych prototypów, wreszcie wybudowano dziesiątki kilometrów utwardzonych dróg dojazdowych, ogrodzeń i mostów, itd. Do końca 1945 roku cały projekt 'Manhattan' pochłonął ponad 2 miliardy dolarów, co w ówczesnych czasach było porównywane do wartości całego przemysłu samochodowego w Stanach Zjednoczonych (podano w oparciu o biografie nr 1 tj. książka z oryginału: "The Making of the Atomic Bomb" - podaje rozsądną wartość kosztów wszystkich działań związanych z pozyskaniem pierwszych bomb atomowych, Amerykanie wielokrotnie próbowali zawyżać te poniesione koszty w celu zniechęcenia wielu państw, które były zainteresowane budową własnego arsenału atomowego).
| Schemat bomby Little Boy | |
 |
|
Bibliografia
- Richard Rhodes, Jak powstała bomba atomowa, Warszawa 2000, ISBN 83-7255-131-6 ;
- "Atom bombs: The Top Sectret Inside Story of Little Boy and Fat Man", 2003, by John Coster-Mullen ;
- "Los Alamos Primer", opis wstępnych możliwości budowy bomb atomowych (1943), http://en.wikipedia.org/wiki/Los_Alamos_Primer ;
- Anglojęzyczna strona Wikipedii traktująca o bombie "Little Boy": http://en.wikipedia.org/wiki/Little_Boy ;
- The Committee for the Compilation of Materials on Damage Caused by the Atomic Bombs in Hiroshima and Nagasaki (1977, 1981):Hiroshima nad Nagasaki, Basic Books ; cvvtds