Argiszti II
 Urartu w latach 713–680 p.n.e. | |
| król Urartu | |
| Okres |
od 714 roku p.n.e. |
|---|---|
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Dane biograficzne | |
| Data urodzenia |
II połowa VIII wieku |
| Data śmierci |
685 rok p.n.e. |
| Ojciec |
Rusa I |
| Dzieci |
Rusa II |
Argiszti II – król Urartu w latach 714–685 p.n.e., syn Rusy I.
Argiszti II objął panowanie w Urartu w 714 roku p.n.e. – po samobójstwie Rusy I wskutek zburzenia przez Sargona II miasta Musasir, ośrodka kultu naczelnego bóstwa Urartu – Chaldiego. Wojna asyryjsko-urartyjska zakończyła się pokojem, którego warunkiem był swobodny dostęp Asyryjczyków do kopalni żelaza, lasów i szlaków handlowych na obszarach, które dotychczas znajdowały się pod ścisłą kontrolą Urartu. Prawdopodobnie Urartu płaciło też Asyrii daninę. Niektórzy historycy uważają, że państwo Argisztiego II znajdowało się w gospodarczej zależności od Asyrii[1].
Z upływem czasu stosunki między dwoma państwami pogarszały się: wywiad asyryjski, którego doniesienia zachowały się w postaci tabliczek glinianych w archiwach asyryjskich, informował króla asyryjskiego o starciach na obszarach przygranicznych. Argiszti II nie decydował się na okazywanie otwartej wrogości wobec Asyrii i skupił swoją działalność na umocnieniu obszarów centralnych i Zakaukazia. Zachowały się tabliczki z informacją o budowie kanału i założeniu winnicy w centrum państwa oraz wyprawie wojennej na wschód. Część badaczy uważa, że Argiszti II dotarł do Morza Kaspijskiego[2], inni, że poprzestał na terenach na wschód od Urmii[3]. Wykopaliska archeologiczne z początku XXI wieku nie wykazały śladów obecności Urartyjczyków w prowincji Azerbejdżan Wschodni w Iranie[4].
Po śmierci Sargona II w 705 roku p.n.e. na tronie Asyrii zasiadł jego syn – Sennacheryb, który przez długi okres dowodził wywiadem asyryjskim w Urartu. Stosunki między dwoma państwami stały się mniej napięte, jednak Urartu nie podejmowało prób przywrócenia swojej potęgi na Bliskim Wschodzie.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ А.А. Мартиросян, Город Тейшебаини, Ереван 1961.
- ↑ Н.В. Арутюнян, Биайнили (Урарту), Ереван 1970.
- ↑ W.C. Benedict, Two urartian inscriptions from Azerbaijan, „Journal of Cuneiform Studies” 19 (1965) nr 2.
- ↑ M. Tabeshian, Latest Findings Reject Urartu King's Direct Presence in Iran, Payvand.com.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Zimansky P.E., Ecology and Empire. The Structure of the Urartian State, Chicago 1985. ISBN 0-918986-41-9.
- Арутюнян Н.В., Биайнили – Урарту. Военно-политическая история и вопросы топонимики, Санкт-Петербург 2006. ISBN 5-8465-0133-8.
- Меликишвили Г.А., Урартские клинообразные надписи, Москва 1960.
- Пиотровский Б.Б., Ванское царство (Урарту), Москва 1959.