Przejdź do zawartości

Sztylet tarczkowy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Sztylet tarczkowy z ok. 1490-1500 r.

Sztylet tarczkowy – średniowieczny rodzaj sztyletu, posiadającego jelec i głowicę o formie kolistych tarczek, stanowiących oparcie i osłonę dla dłoni. Szczególnie popularny w XIV-XV wieku wśród rycerstwa^[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

↑ Kwaśniewicz 1981 ↓, s. 195-196.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Włodzimierz Kwaśniewicz: 1000 słów o broni białej i uzbrojeniu ochronnym. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1981. ISBN 83-11-06559-4.

p
d
e

obuchowo-sieczna

obuchowa miażdząca

historyczna

zachodnia	berło buława buzdygan cep bojowy kiścień maczuga młot bojowy młot rycerski morgensztern obuch palica piernacz wekiera
azjatycka	bō chigiriki hachiwari jitte jō nunczako sansetsukon wachlarz bojowy

współczesna

Broń drzewcowa

prymitywna	włócznia kosa bojowa oszczep szydło widły bojowe włócznia skrzydełkowa quarterstaff
armii starożytnych	angon dziryt hasta pilum sarisa trójząb
armii średniowiecznych i nowożytnych	gizarma glewia halabarda kontarion kopia korseka lanca młot lucereński partyzana pika rohatyna runka spisa friulska sulica szponton
azjatycka	guan dao nagamaki naginata yari

krótka

noże	finka kaiken kard kerambit kindżał kozuka motylkowy myśliwski navaja saks sprężynowy srbosjek szturmowy tantō umabari
puginały	baselard cinquedea katar kordelas
sztylety	akinakes daga dirk handżar kindżał kirpan kōgai kordzik mizerykordia sai lewak parazonium pugio sprężynowy tarczkowy
inne	bagnet bhudż bichwa kris

długa

daitō	katana tachi
shōtō	ko-dachi wakizashi
inne	kogarasu-maru no-dachi ō-dachi tsurugi

inne

Broń sieczno-kolna

chwyt jednoręczny	akinakes gladius herulski jian katzbalger khanda karoliński spatha tsurugi xiphos
chwyt dwuręczny	bastardowy claymore długi dwuręczny espadon flamberg katowski

inne

Inne

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Sztylet_tarczkowy&oldid=73530469”

Sztylety