fara
fara (język polski)
[edytuj]- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- (1.1) przest. kośc. adm. główny kościół parafialny w mieście; zob. też fara w Wikipedii
- (1.2) gw. (Górny Śląsk) parafia
- (1.3) gw. (Górny Śląsk)[1] plebania, probostwo
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik fara fary dopełniacz fary far celownik farze farom biernik farę fary narzędnik farą farami miejscownik farze farach wołacz faro fary
- przykłady:
- (1.1) Poszliśmy najpierw do fary, a stamtąd ze śpiewem i chorągwiami do Franciszkanów, gdzie pielgrzymi ze wszystkich kaliskich parafii się zebrali na uroczyste pobłogosławienie pielgrzymki i pożegnanie[2].
- (1.3) Byłżech dzisiej na farze zamówić mszo za fatra. → Byłem dziś na plebanii zamówić mszę za ojca.
- składnia:
- synonimy:
- (1.1) kościół farny
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- tłumaczenia:
- (1.2) zobacz listę tłumaczeń w haśle: parafia
- (1.3) zobacz listę tłumaczeń w haśle: plebania
- esperanto: (1.1) paroĥokirko, paroĥopreĝejo, rzad. paroĥejo
- niemiecki: (1.1) Pfarrkirche ż, Parochialkirche ż
- włoski: (1.1) pieve ż
- źródła:
- ↑ 1,0 1,1 Barbara i Adam Podgórscy, Słownik gwar śląskich, Wydawnictwo KOS, Katowice 2008, ISBN 978-83-60528-54-9, s. 82.
- ↑ Henryk Grynberg, Życie ideologiczne, osobiste, codzienne i artystyczne, 1998, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
fara (język czeski)
[edytuj]- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik fara fary dopełniacz fary far celownik faře farám biernik faru fary wołacz faro fary miejscownik faře farách narzędnik farou farami
- przykłady:
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- źródła:
fara (język słowacki)
[edytuj]- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- przykłady:
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- źródła:
- ↑ 1,0 1,1 Zofia Jurczak-Trojan, Halina Mieczkowska, Elżbieta Orwińska, Maryla Papierz, Słownik słowacko-polski, t. I, A-Ô, TAiWPN Universitas, Kraków 2005, ISBN 83-242-0569-1, s. 177.
fara (język szwedzki)
[edytuj]- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj wspólny
- (1.1) niebezpieczeństwo, zagrożenie
czasownik nieprzechodni
- (2.1) jechać, jeździć, podróżować
- odmiana:
- (1.1) lp en fara, faran; lm faror, farorna
- (2.1) att fara, far, for, farit, far! ; pres. part. farande, perf. part. faren (w czasownikach frazowych)
- przykłady:
- składnia:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- złożenie rzeczownikowe farhåga, farkost, farsot, fartyg, farozon, livsfara
- fraza rzeczownikowa ingen fara på taket • fara och fläng • fara å färde
- złożenie czasownikowe vederfaras, villfara
- czasownik frazowy fara av • fara bort • fara fram • fara förbi • fara hem • fara i • fara igen • fara igenom • fara in • fara i väg • fara omkring • fara upp • fara ur • fara ut • fara vilse
- fraza czasownikowa blåsa faran över • fara illa • fara och flacka • fara och flänga
- złożenie przymiotnikowe farofylld
- etymologia:
- uwagi:
- (1.1) zobacz też: czasowniki nieregularne w języku szwedzkim
- źródła: