obtempero

Латинский

Морфологические и синтаксические свойства

Основа инфекта: obtemperā-

		Praesens
		Indicatīvus		Coniunctīvus		Imperatīvus
		Act.	Pass.	Act.	Pass.	Act.	Pass.
Sing.	1 p.	obtemperō	obtemperor	obtemperem	obtemperer	—	—
	2 p.	obtemperas	obtemperāris	obtemperes	obtemperēris	obtemperā	obtemperare
	3 p.	obtemperat	obtemperātur	obtemperet	obtemperētur	—	—
Plur.	1 p.	obtemperāmus	obtemperāmur	obtemperēmus	obtemperēmur	—	—
	2 p.	obtemperātis	obtemperāmini	obtemperētis	obtemperēmini	obtemperāte	obtemperamini
	3 p.	obtemperant	obtemperantur	obtemperent	obtemperentur	—	—

		Imperfectum
		Indicatīvus		Coniunctīvus
		Act.	Pass.	Act.	Pass.
Sing.	1 p.	obtemperābam	obtemperābar	obtemperārem	obtemperārer
	2 p.	obtemperābas	obtemperabāris	obtemperāres	obtemperarēris
	3 p.	obtemperābat	obtemperabātur	obtemperāret	obtemperarētur
Plur.	1 p.	obtemperabāmus	obtemperabāmur	obtemperarēmus	obtemperarēmur
	2 p.	obtemperabātis	obtemperabamini	obtemperarētis	obtemperarēmini
	3 p.	obtemperābant	obtemperabantur	obtemperarent	obtemperarentur

		Futūrum I
		Indicatīvus		Imperatīvus
		Act.	Pass.	Act.
Sing.	1 p.	obtemperābo	obtemperabor	—
	2 p.	obtemperābis	obtemperaberis	obtemperāto
	3 p.	obtemperābit	obtemperabitur	obtemperāto
Plur.	1 p.	obtemperabimus	obtemperabimur	—
	2 p.	obtemperabitis	obtemperabimini	obtemperatōte
	3 p.	obtemperabuntur	obtemperanto

Infīnitivus praesentis actīvi	obtemperāre
Infīnitivus praesentis passīvi	obtemperāri
Participium praesentis actīvi	obtemperāns
Gerundium	obtemperandī
Gerundivum	obtemperandus, -a, -um

Основа перфекта: obtemperāv-

		Perfectum		Plusquamperfectum		Futūrum II
		Indicatīvus	Coniunctīvus	Indicatīvus	Coniunctīvus	Indicatīvus
		Act.	Act.	Act.	Act.	Act.
Sg.	1 p.	obtemperāvī	obtemperāverim	obtemperāveram	obtemperāvissem	obtemperāverō
	2 p.	obtemperāvisti	obtemperāveris	obtemperāveras	obtemperāvisses	obtemperāveris
	3 p.	obtemperāvit	obtemperāverit	obtemperāverat	obtemperāvisset	obtemperāverit
Pl.	1 p.	obtemperāvimus	obtemperāverimus	obtemperāverāmus	obtemperāvissēmus	obtemperāverimus
	2 p.	obtemperāvistis	obtemperāveritis	obtemperāverātis	obtemperāvissētis	obtemperāveritis
	3 p.	obtemperāvērunt	obtemperāverint	obtemperāverant	obtemperāvissent	obtemperāverint

Infīnitivus perfecti actīvi	obtemperāvisse

Основа супина: obtemperāt-

Participium perfecti passivi	obtemperātus, -a, -um
Participium futuri activi	obtemperātūrus, -a, -um
Supinum I	obtemperātum
Supinum II	obtemperātū

obtempero

Глагол, первое спряжение.

Приставка: ob-; корень: --.

Семантические свойства

Значение

1. повиноваться, подчиняться (legibus Nep; alicui Ter, C etc.); приноровляться, угождать (cupiditati alicuius C). ◆ Puellae Syrae obtemperant, in villam properant. ; ◆ Quae quidem actio eo unice pertineat necesse est, ut divini Mariae Filii mandatis penitus obtemperemus. — Необходимо, чтобы это действие способствовало единственно тому, что мы будем повиноваться от всего сердца заветам божественного Сына Марии. Пий X, «Ad diem illum laetissimum», 1904 г. [источник — [1]]

Родственные слова

Ближайшее родство
существительные: obtemperatio глаголы: tempero наречия: obtemperanter

Этимология

От ??