Sveti Vid (lat. Sanctus Vitus, u prevodu sa latinskog sveti Vitus) je jedan od najznačajnijih ranohrišćanskih svetitelja. Rođen je na Siciliji, a pogubljen u Rimu303. godine u vreme progona hrišćana pod carevima Dioklecijanom i Maksimijanom. Rimokatolička crkva ga proslavlja 15. juna.
Prema delu „Mučeništvo sv. Vida“ napisanom krajem 6. veka, sv. Vid se rodio krajem 3. veka u bogatoj mnogobožačkoj porodici na jugozapadu Sicilije. Hrišćanstvo je kao dete primio od svog tutora Modesta i njegove žene Kreščentije, koja je bila Vidova dadilja. Bežeći od svog oca koji je na silu želeo da ga odvrati od hrišćanstva, Vid sa svojim tutorom i dadiljom beži u Lukaniju, gde su sve troje kasnije uhapšeni kao hrišćani i sprovedeni u Rim. Prema legendi, u Rimu je mladi Vid učinio mnogo čuda, među kojima se navodi i isceljenje Dioklecijanovog sina. Uprkos svemu, sa svojim pratiocima je osuđen na smrt i pogubljen 303. godine bacanjem u kotao sa vrelim uljem. Prema legendi, iz tog kotla ga je još živog izveo anđeo koji ga je vratio u Lukaniju, gde je konačno umro.
Godine 756, mošti sv. Vida su prenete u Pariz, odakle su 836. predate benediktanskom manastiru Korvej u Nemačkoj, koji postaje središte poštovanja ovog svetitelja. Katedrala svetog Vida u Pragu, jedna od najvelelepnijih katedrala izgrađenih u gotskom stilu, najveća i najznačajnija crkva u današnjoj Češkoj i sedište Češke nadbiskupije, izgrađena je u slavu sv. Vida nakon što je sv. Vaclav, češki knez, preneo deo njegovih moštiju iz Korveja u Prag 925. godine.
Kult sv. Vida počinje da se širi u 6. veku iz italijanske pokrajine Lukanije (današnja Bazilikata), odakle se širi po celoj Italiji, Siciliji i Sardiniji, a odatle i u ostalim zemljama i narodima pod jurisdikcijom Rimske patrijaršije, uključujući i Germane i Zapadne i Južne Slovene. O njegovoj popularnosti svedoče mnogobrojni hramovi koji nose njegovo ime i imena pod kojima je poznat u različitim narodima: Vitus (Vitus) na latinskom, Gvido i Vito (Guido, Vito) na italijanskom, Gaj (Guy) na francuskom, Vajt u germanskim jezicima (Weit, Veit), Vit kod Zapadnih Slovena (Vith, Vit, Wit) i Vid kod Južnih Slovena. Tokom srednjeg veka bilo je oko 1.300 crkvi i manastira gde se poštovao sv. Vid kao zaštitnik, a čak 150 je tvrdilo da poseduje deo njegovih moštiju. Pominje se i u vizantijskim izvorima, što svedoči da je njegov kult bio poznat i u oblastima pod Carigradskom patrijaršijom.
Tokom kasnog srednjeg veka, u Nemačkoj se raširio tzv. ples sv. Vida, običaj proslavljanja ovog svetitelja kolektivnim plesom do iscrpljenja koji se odvijao u masovnim svetkovinama pred njegovim kipom. Ovaj ples se proširio na češke i poljske krajeve i za njega se verovalo da leči od duševnih bolesti, opsednusti i epilepsije. To je dovelo do toga da se sv. Vid smatra patronom igrača i zabavljača i isceliteljem epilepsije i zaštitnikom duševno obolelih i opsednutih.
U južnoslovenskim krajevima, zbog asocijacije njegovog imena sa čulom vida, sv. Vid se smatra zaštitnikom očiju i isceliteljem bolesti i slabosti vida. U narodnoj medicini poznata je i Vidova trava, koja se koristi za jačanje vida i kod očnih infekcija.
Tradicionalno se predstavlja kao mladić sa palmom, ponekad sa gavranom i lavom. Najučestalija ikonografska predstava sv. Vida je predstava lepog i bogato odevenog mladića u kotlu, sa palmom u ruci.
Rimska patrijaršija i kasnija Rimokatolička crkva dan sv. Vida tradicionalno obeležava 15. juna. Ovaj dan je i gradska slava hrvatskog grada Rijeke, čiji se sv. Vid smatra zaštitnikom.
U Pravoslavnoj crkvi se sv. Vid priznaje kao svetitelj iz vremena nepodeljene crkve, ali njegov kult nije jak. Upadljivo je da u narodnom običajnom kalendaru pravoslavnih Srba sve do bugarskih granica postoji dan Vidovdan koji se obeležava takođe 15. juna (u 20. i 21. veku, 28. jun po gregorijanskom kalendaru) i pamti kao dan na koji se odigrala Kosovska bitka1389. S obzirom na to da je u zapadnim krajevima srednjovekovne Srbije prisutan uticaj Rima, da su u Srbiju doseljavani rimokatolički Sasi, moguće je da je ovaj praznik relikt prošlosti i vremena kada je bio obeležavan kao crkveni praznik na celokupnom srpskom etničkom prostoru. Međutim, ne treba sv. Vida isključivo dovoditi u vezu sa rimokatoličanstvom, jer je on ranohrišćanski svetac, koji se poštovao još pre raskola hrišćana na pravoslavce i katolike. Treba reći da je ovaj praznik poznat i kod Bugara iako Bugarska nikada nije bila pod uticajem Rimokatoličke crkve. Ovaj datum je u Srpskoj pravoslavnoj crkvi posvećen sv. Amosu, a tek 1892. godine postaje liturgijski praznik posvećen sv. knezu Lazaru i sv. mučenicima srpskim, kad mu se i prvi put zvanično dodeljuje narodno ime Vidovdan. U poslednje vreme popularna je i teorija da Vidovdan nije direktno povezan sa sv. Vidom, već sa slovenskim bogom Svetovitom (Svetovid, Svantevit) sa Arkone. Sve prethodno navedeno upućuje na zaključak da je kult poštovanja staroslovenskog paganskog božanstva Svetovida zamenjen kultom sv. Vitusa (t. j. kod južnih Slovena kultom sv. Vida, a kod zapadnih Slovena kultom sv. Vita). Kod Srba i Bugara koji iako priznaju sv. Vida, kao ranohrišćanskog sveca, ovaj dan se poštuje više kao narodni praznik Vidovdan.
Za ostala značenja, vidi Sveti Vid (razvrstavanje).
