Location via proxy:   [ UP ]  
[Report a bug]   [Manage cookies]                
Prijeđi na sadržaj

Matera

Izvor: Wikipedija
Verzija za štampanje više nije podržana i može davati greške. Podnovite oznake i koristite ugrađenu mogućnost štampanja preglednika.
Matera
Comune di Matera
Panorama grada
Panorama grada
Panorama grada
Koordinate: 40°40′N 16°36′E / 40.667°N 16.600°E / 40.667; 16.600
Država  Italija
regija Basilicata
provincija Matera (MT)
frazioni La Martella, Venusio, Picciano A, Picciano B
Vlast
 - gradonačelnik Pasquale Cascella
Površina
 - Ukupna 387 km²
Visina 401
Stanovništvo (2012.)
 - Grad 60 009 [1]
Vremenska zona UTC+1 (UTC+2)
Poštanski broj 75100
Pozivni broj 0835
Službena stranica www.comune.matera
Karta
Matera na mapi Italije
Matera
Matera
Matera na karti Italije

Matera je glavni grad istoimene talijanske provincije Matera u regiji Basilicata od 60 009 stanovnika.[1]

Matera je zbog lokaliteta Sassi, uvrštena 1993. na UNESCO - vu Listu mjesta svjetske baštine u Evropi[2]

Geografske karakteristike

Matera leži na jugu Apeninskog poluotoka, u brdovitoj unutrašnjosti pored Tarantskog zaljeva, udaljena 60 km jugozapadno od regionalnog centra Barija i oko 50 km sjeverno od zaljeva. Grad leži s obje strane uskog kanjona potoka Gravina.

Historija

Matera je grad vrlo nejasne historije,[3] po nekim predpostavkama nju su osnovali Rimljani oko 3. vijek pne. i nazvali - Matheola po konzulu Luciju Ceciliju Metellu. Ono što je sigurno je da su Materu zauzeli Langobardi, kao i svu Južnu Italiju - 664. nakon tog je bila u sastavu Vojvodstva Benevento, a nakon tog Kneževine Salerno.[3] Nakon tog Materu zauzimaju Normani, pa je postala dijelom Napuljskog kraljevstva kojim su vladali španjolski Aragonci. Oni su je dali kao feud porodici Tramontano, ali su se početkom 16. vijeka Materani pobunili protiv njih i ubili grofa Giovannia Carla Tramontana. Napuljski kraljevi dodjelili su Materu kao feud rimskoj porodici Orsini,[3] koja je vladala gradom od 17. vijeka do ukidanja feudalizma, početkom 19. vijeka.

Za vrijeme Drugog svjetskog rata - 21. septembra 1943., građani Matere su poveli ustanak protiv njemačkih okupacionih vlasti, i tako postali prvi talijanski grad u borbi protiv Wehrmachta.

Katedrala Madonna della Bruna e di Sant'Eustachio

Znamenitosti

Sassi i park crkava u stijenama Matere
Svjetska baštinaUNESCO
 Italija
Registriran:1993. (17. zasjedanje)
Vrsta:Kulturno dobro
Mjerilo:ii, iv, v
Ugroženost:no
Referenca:UNESCO
Crkva San Giovanni Battista

Matera je stekla svjetsku slavu zbog lokaliteta Sassi di Matera (Stijene Matere), čiji najstariji dijelovi potječu još iz prahistorije, pa se smatra najstarijim ljudskim staništem u Italiji. U tom dijelu grada, koji se stere na stijenovitoj padini kanjona, postoji od prahistorije običaj da su njegovi stanovnici - dubili svoje stanove u mekim sadrenim stijenama, ostavljajući samo jedan otvor za vrata.[3]

Sassa je skup više kvartova; Sasso Barisano, Sasso Caveoso, Civita i Murgia Matera, ona su neobično pitoreskna i kaotična, brojne kuće su zapravo samo spilje, a kalete po nekim dijelovima idu po ravnim krovovima susjednih kuća.

Pored lokaliteta Sassi di Matera, najznačajniji spomenici Matere su katedrala Madonna della Bruna e di Sant'Eustachio, izgrađena između 1268.- 1270. u stilu apulijske romanike, i crkve San Francesco (temeljno restaurirana 1670.), San Giovanni Battista (13. vijek) i San Pietro Caveoso izdubljena u sadrenoj stijeni.[3]

Privreda i transport

Pored poljoprivrede koja je osnovna privredna aktivnost Matere, stanovnici se bave i kopanjem sadre, izradom predmeta od terakote i keramike.[3]

Novi dio Matere izgrađen je kao i svi ostali moderni gradovi na svijetu, sa potpuno ordinarnim građevinama.[3]

Slike iz Matere

Gradovi prijatelji

Panorama Sassi Matere
Panorama Sassi Matere

Izvori

  1. 1,0 1,1 Italy: Basilicata (engleski). Citypopulationde. Pristupljeno 04. 07. 2013. 
  2. The Sassi and the Park of the Rupestrian Churches of Matera (engleski). UNESCO. Pristupljeno 04. 07. 2013. 
  3. 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 3,6 Matera (engleski). Encyclopædia Britannica. Pristupljeno 04. 07. 2013. 

Vanjske veze