Location via proxy:   [ UP ]  
[Report a bug]   [Manage cookies]                
Prijeđi na sadržaj

Mon oncle

Izvor: Wikipedija
(Preusmjereno sa stranice Mon Oncle)
Mon Oncle
suvremena replika Ville Arpel koja se pojavljuje u filmu
RežijaJacques Tati
ProducentJacques Tati
ScenarioJacques Lagrange
Jean L'Hôte
Jacques Tati
UlogeJacques Tati
Jean-Pierre Zola
Adrienne Servantie
Alain Bécourt
MuzikaFranck Barcellini
Alain Romans
FotografijaJean Bourgoin
MontažaSuzanne Baron
DistribucijaGaumont
Datum(i) premijere
10. 5. 1958 (1958-05-10)
Trajanje120 min. (francuska verzija)
111 mim. (engleska verzija)
Zemlja Francuska
 Italija
Jezikfrancuski
Budžet250.000 FRF (proc.)

Mon oncle (sh. Moj ujak) je francusko-italijanska filmska komedija snimljena 1958. u režiji Jacquesa Tatija, koja se smatra najboljim filmom u Tatijevoj filmografiji, te jednim od najuspješnijih i najuticajnijih ostvarenja francuske i svjetske kinematografije 1950-ih.

U njoj Tati ponavlja ulogu gospodina Hulota, staromodnog sredovječnog muškarca koji se teško prilagođava modernom svijetu. Radnja prikazuje kako dolazi u posjet svojim rođacima, porodici Arpel, koji su se uselili u novosagrađeno naselje u predgrađu Pariza, odnosno modernu "geometrijsku" kuću zvanu Villa Arpel, gdje će Hulotovo nesnalaženje sa modernom tehnologijom i ultramaterijalističkim svjetonazorom novih generacija izazvati niz komičnih nesporazuma, ali i simpatije od strane 9-godišnjeg nećaka (koga glumi Alain Bécourt).

Kao i kod ostalin Tatijevih komedija, humor u Mon oncle je prije svega vizualnog karaktera, pa u njemu gotovo uopće nema dijaloga, svedenih tek na "šum" u pozadini. Usprkos toga, Tati je u filmu izuzetno vješto stvorio niz komičnih situacija, ali i dao satirički prikaz tadašnjeg francuskog društva, odnosno načina na koji se blagostanje stvoreno u poratnom ekonomskom bumu odrazilo kroz konzumerizam, otuđenje te inzistiranje na "modernoj" arhitekturi nauštrb tradicionalnih vrijednosti, ali i humanosti.

Mon oncle je doživio veliki uspjeh kod publike, ali i kod kritke. Na Kanskom festivalu je osvojio nagradu kritike, a poslije i Oscar za najbolji strani film. Dio kritičara, prije svega vođenih tadašnjom ljevičarskom ideologijom, je napao film optužujući ga zbog toga što, napadajući modernost, navodno promovira reakcionarne i pužadističke stavove.

Uloge

[uredi | uredi kod]
  • Jacques Tati ... Monsieur Hulot
  • Jean-Pierre Zola ... Monsieur Arpel
  • Adrienne Servantie ... Madame Arpel
  • Alain Bécourt ... Gérard Arpel
  • Lucien Frégis ... Monsieur Pichard
  • Betty Schneider ... Betty (stanodavčeva kćer)
  • Jean-François Martial ... Walter
  • Dominique Marie ... Susjed
  • Yvonne Arnaud ... Georgette (sobarica)
  • Adelaide Danieli ... Madame Pichard
  • Régis Fontenay ... Trgovac nakitom
  • Claude Badolle ... Trgovac na buvljaku
  • Max Martel ... Pijanica
  • Nicolas Bataille ... Radnik

Vanjske veze

[uredi | uredi kod]