Zuzanna Wiśnicka-Tomalak
SWPS University of Social Sciences and Humanities, Center for Online Learning, e-learning specialist
E-learning specialist at the University SWPS Warsaw
Former Lecturer at "Artes Liberales" faculty, Warsaw University.
I led courses on:
1. Transmedial Research
2. World Literature and Close Reading
3. Artistic Writing
4. Public Speaking
Additional University Work:
1. Member of Leadership Laboratory at Faculty of Artes Liberales (primary duties: courses and research on leadership in ecology and fantastic, mentoring programme for new students, alumni facilitation).
2. Publishing Assistant in the project: "Chasing Mythical Beasts… The Reception of Creatures from Graeco-Roman Mythology in Children’s & Young Adults’ Culture as a Transformation Marker"
(supervisor: Prof. Katarzyna Marciniak)
3. E-learning support and creation at American Studies Centre
Previous Education:
1. MA, Liberal Arts: ‘The Image of The Script According to Wassily Kandinsky’s and Paul Klee’s Theories.’
(supervisors: Prof. Marek Troszyński, Prof. Krzysztof Rutkowski)
2. BA, Ethnology: "Stereotypes on Disabilities - Anthropological Perspective"
Other:
Fairytale and Art Therapist, Workshops Creator and Kamishibai Storyteller.
Main scientific interests:
1. The phenomenon of Escape Rooms (interdisciplinary perspectives);
2. Narratology - the significance and features of narratives in multi-medial phenomenons, unique relations between digital games and narratives, storytelling practices worldwide – traditional and postdigital, narrative practices in response to global and local crises, cognitive aspects of narrations creation;
3. Fictional worlds creation, research and manifestations in different media – from literature to Virtual Reality. Comparative studies of fictional worlds;
4. Literature and poetry as means of community creation and cross-cultural understanding;
5. History of the book and script.
6. Modern education and e-learning
*** Informacje w języku polskim na stronie:
https://www.linkedin.com/in/zuzannawt/
Supervisors: Prof. Katarzyna Marciniak, Prof. Paweł Frelik, and Dr Piotr Kubiński
Former Lecturer at "Artes Liberales" faculty, Warsaw University.
I led courses on:
1. Transmedial Research
2. World Literature and Close Reading
3. Artistic Writing
4. Public Speaking
Additional University Work:
1. Member of Leadership Laboratory at Faculty of Artes Liberales (primary duties: courses and research on leadership in ecology and fantastic, mentoring programme for new students, alumni facilitation).
2. Publishing Assistant in the project: "Chasing Mythical Beasts… The Reception of Creatures from Graeco-Roman Mythology in Children’s & Young Adults’ Culture as a Transformation Marker"
(supervisor: Prof. Katarzyna Marciniak)
3. E-learning support and creation at American Studies Centre
Previous Education:
1. MA, Liberal Arts: ‘The Image of The Script According to Wassily Kandinsky’s and Paul Klee’s Theories.’
(supervisors: Prof. Marek Troszyński, Prof. Krzysztof Rutkowski)
2. BA, Ethnology: "Stereotypes on Disabilities - Anthropological Perspective"
Other:
Fairytale and Art Therapist, Workshops Creator and Kamishibai Storyteller.
Main scientific interests:
1. The phenomenon of Escape Rooms (interdisciplinary perspectives);
2. Narratology - the significance and features of narratives in multi-medial phenomenons, unique relations between digital games and narratives, storytelling practices worldwide – traditional and postdigital, narrative practices in response to global and local crises, cognitive aspects of narrations creation;
3. Fictional worlds creation, research and manifestations in different media – from literature to Virtual Reality. Comparative studies of fictional worlds;
4. Literature and poetry as means of community creation and cross-cultural understanding;
5. History of the book and script.
6. Modern education and e-learning
*** Informacje w języku polskim na stronie:
https://www.linkedin.com/in/zuzannawt/
Supervisors: Prof. Katarzyna Marciniak, Prof. Paweł Frelik, and Dr Piotr Kubiński
less
InterestsView All (32)
Uploads
Game Studies and Escape Rooms by Zuzanna Wiśnicka-Tomalak
Ethnology and Cultural Anthropology by Zuzanna Wiśnicka-Tomalak
Przedmiotem moich zainteresowań stały się rozmowy ludzi w drodze na cmentarz, w „przedsionku cmentarza” – przy zakupie zniczy i kwiatów, rozmowy wędrujących główną aleją i alejkami pobocznymi, szukających grobów. Dialogi prowadzone przy grobach i przy krzyżu. W toku prowadzonych badań zainteresowała mnie również opinia ludzi na temat sposobu obchodzenia świąt 1 i 2 listopada wyrażana w prywatnych rozmowach i mailowo.
Pragnę zweryfikować tezę głoszącą, że na cmentarzu w dzień Wszystkich Świętych oraz Dzień Zaduszny wspomina się zmarłych, chcę odpowiedzieć na pytania: „czym dla Polaków są te święta?”, „z czym się one kojarzą?”, „w jaki sposób są obecnie przeżywane?”.
Middle Ages and in Modern Times“ in this article we would like to present the issue
which in some way connects both the Middle Ages and the present times. As long as
the Holy Mary Cult, part of widely discussed in ethnography concept of Polish popular
piety, is undeniably important element of the everyday life of lots of Poles, our me-
dia and culture, it is impossible to understand Polish culture without this element. Of
course, we consider culture as a complex and variable concept, and the Holy Mary Cult
as only a small part of it, although we find it interesting and important to describe this
one part. To understand the Holy Mary Cult and the specific position of Mary, the
Holy Mother in Polish religious life we would search through its roots and first dis-
plays which can be found in the Middle Ages (some of the theories explaining the spe-
cific position of Mary refer to arguments and proofs dating back even to pre-Christian
times in Poland – the before 10 th century), then we will try to show how they influence
modern times. Of course, the Holy Mother is an important person for all Catholics all
over the world, but as Paweł Wiatrak, a priest, a Siedlce diocese minister of the Holy
Mary Cult says: „(...) lots of foreigners tell us about our specific honour for Mary. We
surely stand out above other European catholic countries.“"
Education by Zuzanna Wiśnicka-Tomalak
Przez ostatnie dwa tygodnie ponad 170 osób związanych
z Wydziałem „Artes Liberales” wyraziło w ankietach i prywatnych
rozmowach z nami wrażenia, idee i pomysły dotyczące
nauczania w tych... ciekawych czasach. Wiele
dyskutowaliśmy o uczeniu (się) w sieci – wchodzącym
często w sferę prywatną tak wykładowców jak studentów,
a jednocześnie pozbawionym bezpośredniego kontaktu.
Opinie niekiedy znacznie się różniły, szalały emocje
(czasem bardzo silne), zarówno pozytywne jak i negatywne;
nierzadko porady i proponowane rozwiązania były ze
sobą sprzeczne.
Niemal wszystkie wypowiedzi łączyło poczucie lęku
i chaosu, frustracji i przepracowania, lekka domieszka
głębokiej adaptacji i pogody ducha, ale przede wszystkim
– wielka potrzeba kontaktu, komunikacji, wzajemnej
troski, empatii, życzliwości, bycia razem tak, jak się da.
Wykładowcy są najczęściej chwaleni za zaangażowanie
i empatię, Studenci – za troskę i aktywność.
Stworzyliśmy zatem ten poradnik, wykorzystując Wasze
wypowiedzi i nasze poszukiwania tak, by – mamy nadzieję
– choć trochę ukoił poczucie lęku, pomógł w porządkowaniu
chaosu i wzajemnym porozumieniu. Staraliśmy się
zestawić odmienne opinie dotyczące niektórych rozwiązań
i podać tyle konkretów, ile w tak krótkim czasie zdołaliśmy
zebrać, by każdy mógł znaleźć coś inspirującego
i odpowiadającego Jego lub Jej potrzebom.
Próba wykorzystania narzędzi lingwistyki kognitywnej do analizy wywiadów
dotyczących zakładania alternatywnych placówek edukacyjnych.
Writing Practices-history, anthropology, editing by Zuzanna Wiśnicka-Tomalak
1. analizy i klasyfikacji możliwych związków bloga i terapii (wraz z omówieniem konkretnych przykładów do 6 wyszczególnionych kategorii
2. projektu warsztatu o charakterze terapii przy użyciu bloga jako narzędzia
3. tłumaczenia tekstu dotyczącego tworzenia terapii w oparciu o bloga (J. Lentha).
(1866-1944) i Paule Klee (1879-1940) do badań nad rękopisami literackimi. Traktując rękopis jako z jednej
strony zapis procesu twórczego artysty, z drugiej zaś – artefakt będący przedstawieniem graficznym, mającym
swoiste znaczenia, przedstawia w jaki sposób pismo wygląda, co może jego forma oznaczać i proponuje metodę
wykorzystującą wybrane elementy teorii sztuki oraz psychologii widzenia w kontekście edytorsko-
tekstologicznym. Analizuje ponadto podobieństwa i różnice charakteryzujące koncepcje dwojga tytułowych
artystów sugerując, że choć przez wiele lat przyjaźnili się i nierzadko razem pracowali, ich teorie nie są tożsame,
można jednak opisać w jaki sposób „harmonijnie współbrzmią”.
Philosophy by Zuzanna Wiśnicka-Tomalak
Rozważania na temat piękna są powszechne w filozofii i refleksji kulturowej. Można napisać „Historię piękna” i jak Eco – zbierać jego przejawy oraz ideologie wiążące się z pojmowaniem tego pojęcia, można też zająć się samym rozważaniem czym jest piękno, jaką rolę odgrywa oraz, pozwolę sobie na kolokwializm, co z nim zrobić, a czego nie. Pytania postawione powyżej zdają się eliminować z rozważań kwestię definiowania samego piękna, jednakże skupię się na moment i na niej. Idea piękna w filozofii i kulturze zachodu zmieniała się wędrując od utożsamiania go z czymś najwyższym i najistotniejszym, do po - Plotynowskiej dyskredytacji jako dzieła diabelskiego, powiązanego jedynie z cielesnością i przyjemnością , czy rozważań nad ulotnością i nieuchwytnością. Zależnie od czasów i prądów myślowych piękno wartościowano pozytywnie (w przeważającej części, co wynika z samej sfery znaczeniowej słowa) lub negatywnie. Wydaje się, że wspólną cechą wielu rozważań, z których czerpie znająca swych poprzedników filozoficznych Weil, jest odniesienie piękna do czegoś nadrzędnego, absolutnego, wiecznego, Boga, przez co dopiero piękno staje się „celem samym w sobie”, a nawet jest sui generis. Równie szeroko określa się podmiot piękna – gdy piękno rozpatrujemy w kontekście atrybutu. Opierając się na znajomości prac Simone Weil i własnej niewielkiej znajomości innych prac rozważam czy piękno powinno być jedynie przedmiotem kontemplacji.
Talks by Zuzanna Wiśnicka-Tomalak
Odręczne pisanie i kaligrafowanie – wymagające skoordynowania postawy ciała, wzroku, ruchu ręki oraz woli – rozwija ciało i umysł – dowodziła w Kawiarni Naukowej 1a Zuzanna Wiśnicka-Tomalak, doktorantka na Wydziale „Artes Liberales” UW, która naukowo zajmuje się między innymi kognitywistycznymi aspektami praktyk piśmienniczych.
Prelegentka w pierwszej części swojego wykładu mówiła o różnicach pomiędzy pisaniem odręcznym, kaligrafowaniem i pisaniem na komputerze. Słuchacze mieli również okazję prześledzić historię rozwoju sztuki pisania – od kapitały rzymskiej, przez minuskułę karolińską i humanistyczną po formy kancelaryjne i sekretarskie. Wiśnicka-Tomalak opowiedziała również o dziejach nauki tej czynności – od pierwszych powstałych w średniowieczu w Polsce szkół w Gnieźnie i Krakowie kształcących w tym zakresie po przełomowe wydanie elementarza Mariana Falskiego z 1910 roku.
Druga część wystąpienia była poświęcona związkom pomiędzy czynnościom pisania i kaligrafowania z rozwojem mózgu. Prelegentka dowodziła, że wykonywanie ich dostarcza najważniejszemu ludzkiemu organowi danych sensorycznych, które pozwalają mu lepiej „poznać ciało”, którym steruje. Przekłada się to m.in. na skuteczniejsze przewidywanie efektów podejmowanych czynności (np. ocenę toru lotu uderzonej piłki). Wiśnicka-Tomalak opowiedziała o wynikach istotnych badań naukowych prowadzonym w tym zakresie. Na koniec wystąpienia autorka wykładu pochwaliła się swoimi pracami kaligraficznymi (jest członkinią Polskiego Towarzystwa Kaligraficznego).
PW
źródło opisu: http://wszechnica.org.pl/wyklad/kiedy-pismo-staje-sie-cialem-wplyw-kaligrafii-na-budowe-i-prace-mozgu/
„To kim ty teraz właściwie jesteś?” – zapytał na początku wywiadu jeden z moich rozmówców, przyjaciel, mężczyzna z niepełnosprawnością, który jest członkiem prowadzonego przeze mnie stowarzyszenia. „Z kim ja teraz rozmawiam?”, „To w takim razie co właściwie powinienem mówić?” – te i podobne pytania zadawało mi wiele osób, z którymi prowadziłam wywiady w ramach badań na temat stereotypów dotyczących osób z niepełnosprawnościami. Pytania te są według mnie dobrą podstawą do refleksji nad tożsamością antropologa prowadzącego badania w grupie, do której przynależy. Specyficzny status badacza uwikłanego we wcześniejsze relacje z członkami środowiska, (relacje zarówno przyjacielskie, jak i zawodowe) sprawia, że wybrany teren badawczy może stać się źródłem jego rozterek natury etycznej. Potrzeba ciągłej mediacji między rolą przyjaciela, naukowca oraz członka organizacji pozarządowej, działającej w obszarze związanym z badaniami, w znacznym stopniu wpływa na ich całokształt – od początkowych założeń aż po prezentację wyników. Taka sytuacja zawsze rodzi napięcia między oczekiwaniami i założeniami grupy badanej oraz potrzebą zaprojektowania i przeprowadzenia możliwie najbardziej rzetelnych badań. W swoim wystąpieniu pragnę, w oparciu o własne doświadczenie, omówić trzy najtrudniejsze, w moim odczuciu, aspekty badań prowadzonych w grupie własnej: (1) zaangażowanie antropologii i etyczny wymiar badań antropologicznych, (2) napięcia związane z tożsamością zarówno antropologa, jak i osób podlegających badaniu oraz (3) wyjątkowy status „terenu” w tego typu badaniach.
Przedmiotem moich zainteresowań stały się rozmowy ludzi w drodze na cmentarz, w „przedsionku cmentarza” – przy zakupie zniczy i kwiatów, rozmowy wędrujących główną aleją i alejkami pobocznymi, szukających grobów. Dialogi prowadzone przy grobach i przy krzyżu. W toku prowadzonych badań zainteresowała mnie również opinia ludzi na temat sposobu obchodzenia świąt 1 i 2 listopada wyrażana w prywatnych rozmowach i mailowo.
Pragnę zweryfikować tezę głoszącą, że na cmentarzu w dzień Wszystkich Świętych oraz Dzień Zaduszny wspomina się zmarłych, chcę odpowiedzieć na pytania: „czym dla Polaków są te święta?”, „z czym się one kojarzą?”, „w jaki sposób są obecnie przeżywane?”.
Middle Ages and in Modern Times“ in this article we would like to present the issue
which in some way connects both the Middle Ages and the present times. As long as
the Holy Mary Cult, part of widely discussed in ethnography concept of Polish popular
piety, is undeniably important element of the everyday life of lots of Poles, our me-
dia and culture, it is impossible to understand Polish culture without this element. Of
course, we consider culture as a complex and variable concept, and the Holy Mary Cult
as only a small part of it, although we find it interesting and important to describe this
one part. To understand the Holy Mary Cult and the specific position of Mary, the
Holy Mother in Polish religious life we would search through its roots and first dis-
plays which can be found in the Middle Ages (some of the theories explaining the spe-
cific position of Mary refer to arguments and proofs dating back even to pre-Christian
times in Poland – the before 10 th century), then we will try to show how they influence
modern times. Of course, the Holy Mother is an important person for all Catholics all
over the world, but as Paweł Wiatrak, a priest, a Siedlce diocese minister of the Holy
Mary Cult says: „(...) lots of foreigners tell us about our specific honour for Mary. We
surely stand out above other European catholic countries.“"
Przez ostatnie dwa tygodnie ponad 170 osób związanych
z Wydziałem „Artes Liberales” wyraziło w ankietach i prywatnych
rozmowach z nami wrażenia, idee i pomysły dotyczące
nauczania w tych... ciekawych czasach. Wiele
dyskutowaliśmy o uczeniu (się) w sieci – wchodzącym
często w sferę prywatną tak wykładowców jak studentów,
a jednocześnie pozbawionym bezpośredniego kontaktu.
Opinie niekiedy znacznie się różniły, szalały emocje
(czasem bardzo silne), zarówno pozytywne jak i negatywne;
nierzadko porady i proponowane rozwiązania były ze
sobą sprzeczne.
Niemal wszystkie wypowiedzi łączyło poczucie lęku
i chaosu, frustracji i przepracowania, lekka domieszka
głębokiej adaptacji i pogody ducha, ale przede wszystkim
– wielka potrzeba kontaktu, komunikacji, wzajemnej
troski, empatii, życzliwości, bycia razem tak, jak się da.
Wykładowcy są najczęściej chwaleni za zaangażowanie
i empatię, Studenci – za troskę i aktywność.
Stworzyliśmy zatem ten poradnik, wykorzystując Wasze
wypowiedzi i nasze poszukiwania tak, by – mamy nadzieję
– choć trochę ukoił poczucie lęku, pomógł w porządkowaniu
chaosu i wzajemnym porozumieniu. Staraliśmy się
zestawić odmienne opinie dotyczące niektórych rozwiązań
i podać tyle konkretów, ile w tak krótkim czasie zdołaliśmy
zebrać, by każdy mógł znaleźć coś inspirującego
i odpowiadającego Jego lub Jej potrzebom.
Próba wykorzystania narzędzi lingwistyki kognitywnej do analizy wywiadów
dotyczących zakładania alternatywnych placówek edukacyjnych.
1. analizy i klasyfikacji możliwych związków bloga i terapii (wraz z omówieniem konkretnych przykładów do 6 wyszczególnionych kategorii
2. projektu warsztatu o charakterze terapii przy użyciu bloga jako narzędzia
3. tłumaczenia tekstu dotyczącego tworzenia terapii w oparciu o bloga (J. Lentha).
(1866-1944) i Paule Klee (1879-1940) do badań nad rękopisami literackimi. Traktując rękopis jako z jednej
strony zapis procesu twórczego artysty, z drugiej zaś – artefakt będący przedstawieniem graficznym, mającym
swoiste znaczenia, przedstawia w jaki sposób pismo wygląda, co może jego forma oznaczać i proponuje metodę
wykorzystującą wybrane elementy teorii sztuki oraz psychologii widzenia w kontekście edytorsko-
tekstologicznym. Analizuje ponadto podobieństwa i różnice charakteryzujące koncepcje dwojga tytułowych
artystów sugerując, że choć przez wiele lat przyjaźnili się i nierzadko razem pracowali, ich teorie nie są tożsame,
można jednak opisać w jaki sposób „harmonijnie współbrzmią”.
Rozważania na temat piękna są powszechne w filozofii i refleksji kulturowej. Można napisać „Historię piękna” i jak Eco – zbierać jego przejawy oraz ideologie wiążące się z pojmowaniem tego pojęcia, można też zająć się samym rozważaniem czym jest piękno, jaką rolę odgrywa oraz, pozwolę sobie na kolokwializm, co z nim zrobić, a czego nie. Pytania postawione powyżej zdają się eliminować z rozważań kwestię definiowania samego piękna, jednakże skupię się na moment i na niej. Idea piękna w filozofii i kulturze zachodu zmieniała się wędrując od utożsamiania go z czymś najwyższym i najistotniejszym, do po - Plotynowskiej dyskredytacji jako dzieła diabelskiego, powiązanego jedynie z cielesnością i przyjemnością , czy rozważań nad ulotnością i nieuchwytnością. Zależnie od czasów i prądów myślowych piękno wartościowano pozytywnie (w przeważającej części, co wynika z samej sfery znaczeniowej słowa) lub negatywnie. Wydaje się, że wspólną cechą wielu rozważań, z których czerpie znająca swych poprzedników filozoficznych Weil, jest odniesienie piękna do czegoś nadrzędnego, absolutnego, wiecznego, Boga, przez co dopiero piękno staje się „celem samym w sobie”, a nawet jest sui generis. Równie szeroko określa się podmiot piękna – gdy piękno rozpatrujemy w kontekście atrybutu. Opierając się na znajomości prac Simone Weil i własnej niewielkiej znajomości innych prac rozważam czy piękno powinno być jedynie przedmiotem kontemplacji.
Odręczne pisanie i kaligrafowanie – wymagające skoordynowania postawy ciała, wzroku, ruchu ręki oraz woli – rozwija ciało i umysł – dowodziła w Kawiarni Naukowej 1a Zuzanna Wiśnicka-Tomalak, doktorantka na Wydziale „Artes Liberales” UW, która naukowo zajmuje się między innymi kognitywistycznymi aspektami praktyk piśmienniczych.
Prelegentka w pierwszej części swojego wykładu mówiła o różnicach pomiędzy pisaniem odręcznym, kaligrafowaniem i pisaniem na komputerze. Słuchacze mieli również okazję prześledzić historię rozwoju sztuki pisania – od kapitały rzymskiej, przez minuskułę karolińską i humanistyczną po formy kancelaryjne i sekretarskie. Wiśnicka-Tomalak opowiedziała również o dziejach nauki tej czynności – od pierwszych powstałych w średniowieczu w Polsce szkół w Gnieźnie i Krakowie kształcących w tym zakresie po przełomowe wydanie elementarza Mariana Falskiego z 1910 roku.
Druga część wystąpienia była poświęcona związkom pomiędzy czynnościom pisania i kaligrafowania z rozwojem mózgu. Prelegentka dowodziła, że wykonywanie ich dostarcza najważniejszemu ludzkiemu organowi danych sensorycznych, które pozwalają mu lepiej „poznać ciało”, którym steruje. Przekłada się to m.in. na skuteczniejsze przewidywanie efektów podejmowanych czynności (np. ocenę toru lotu uderzonej piłki). Wiśnicka-Tomalak opowiedziała o wynikach istotnych badań naukowych prowadzonym w tym zakresie. Na koniec wystąpienia autorka wykładu pochwaliła się swoimi pracami kaligraficznymi (jest członkinią Polskiego Towarzystwa Kaligraficznego).
PW
źródło opisu: http://wszechnica.org.pl/wyklad/kiedy-pismo-staje-sie-cialem-wplyw-kaligrafii-na-budowe-i-prace-mozgu/
„To kim ty teraz właściwie jesteś?” – zapytał na początku wywiadu jeden z moich rozmówców, przyjaciel, mężczyzna z niepełnosprawnością, który jest członkiem prowadzonego przeze mnie stowarzyszenia. „Z kim ja teraz rozmawiam?”, „To w takim razie co właściwie powinienem mówić?” – te i podobne pytania zadawało mi wiele osób, z którymi prowadziłam wywiady w ramach badań na temat stereotypów dotyczących osób z niepełnosprawnościami. Pytania te są według mnie dobrą podstawą do refleksji nad tożsamością antropologa prowadzącego badania w grupie, do której przynależy. Specyficzny status badacza uwikłanego we wcześniejsze relacje z członkami środowiska, (relacje zarówno przyjacielskie, jak i zawodowe) sprawia, że wybrany teren badawczy może stać się źródłem jego rozterek natury etycznej. Potrzeba ciągłej mediacji między rolą przyjaciela, naukowca oraz członka organizacji pozarządowej, działającej w obszarze związanym z badaniami, w znacznym stopniu wpływa na ich całokształt – od początkowych założeń aż po prezentację wyników. Taka sytuacja zawsze rodzi napięcia między oczekiwaniami i założeniami grupy badanej oraz potrzebą zaprojektowania i przeprowadzenia możliwie najbardziej rzetelnych badań. W swoim wystąpieniu pragnę, w oparciu o własne doświadczenie, omówić trzy najtrudniejsze, w moim odczuciu, aspekty badań prowadzonych w grupie własnej: (1) zaangażowanie antropologii i etyczny wymiar badań antropologicznych, (2) napięcia związane z tożsamością zarówno antropologa, jak i osób podlegających badaniu oraz (3) wyjątkowy status „terenu” w tego typu badaniach.
Czy powinniśmy „pozwolić pisaniu kursywnemu zginąć”? Czy dysgrafik może zostać kaligrafem? Czy pisanie odręczne to niepotrzebny wysiłek? Czy i jak uczyć (się) pisać skutecznie i z przyjemnością? Na te pytania odpowiedziała w „Horyzontach” Zuzanna Wiśnicka-Tomalak – członkini Polskiego Towarzystwa Kaligraficznego i wykładowca na wydziale Artes Liberales UW