Location via proxy:   [ UP ]  
[Report a bug]   [Manage cookies]                
Vikipedi

III. András

1290 ile 1301 arasında Macaristan ve Hırvatistan Kralı

Venedikli III. András (Macarca: III. Velencei András, Hırvatça: Andrija III. Mlečanin, Slovakça: Ondrej III.; y. 1265 - 14 Ocak 1301), 1290 ile 1301 yılları arasında Macaristan ve Hırvatistan Kralıydı. Babası, István, Macaristan Kralı II. András'ın] ölümünden sonra doğan oğluydu, ancak István'ın ağabeyleri onu bir piç olarak görüyordu. András Venedik'te büyüdü ve Macaristan'a ilk kez 1278'de asi baron Ivan Kőszegi'nin daveti üzerine geldi. Kőszegi, András'ı IV. Ladislaus'a karşı oynamaya çalıştı, ancak komplo çöktü ve András Venedik'e döndü.

III. András
András tasviri, Chronica Hungarorum, 1488
Macaristan ve Hırvatistan kralı
Hüküm süresi10 Temmuz 1290 – 14 Ocak 1301
Taç giymesi23 Temmuz 1290, Székesfehérvár
Önce gelenIV. Ladislaus
Sonra gelenWenceslaus
Doğumy. 1265
Venedik, Venedik Cumhuriyeti
Ölüm14 Ocak 1301
Budin, Macaristan Krallığı
DefinGreyfriar Kilisesi, Budin
Eş(ler)i
  • Fenenna
  • Agnes
Çocuk(lar)ıElizabeth
HanedanÁrpád
BabasıIstván
AnnesiTomasina Morosini
DiniKatolik Kilisesi

Árpád Hanedanı'nın son erkek üyesi olan András, 1290'da Kral IV. Ladislaus'un ölümünden sonra kral seçildi. Soyluların ve din adamlarının ayrıcalıklarını onaylayan bir taç giyme töreni diploması veren ilk Macar hükümdarıydı. Başta Avusturyalı Albrecht, Macaristanlı Mary ve bir maceracı taht iddiasında bulundu. András, maceracıyı Macaristan'dan kovdu ve Avusturyalı Albrecht'i bir yıl içinde barış yapmaya zorladı, ancak Macaristanlı Mary ve onun soyundan gelenler iddialarından vazgeçmediler. Macar piskoposları ve András'ın Venedikli anne ailesi onun başlıca destekçileriydi, ancak önde gelen Hırvat ve Slavonya lordları onun yönetimine karşı çıkıyorlardı.

Macaristan, András'ın hükümdarlığı sırasında sürekli bir anarşi halindeydi. Kőszegiler, Csáks ve diğer güçlü aileler kendi topraklarını özerk bir şekilde yönettiler ve neredeyse her yıl András'a karşı açık bir isyanla ayaklandılar. András'ın ölümüyle Árpád Hanesi'nin nesli tükendi. Yirmi yıldan fazla süren ve Macaristanlı Mary'nin torunu I. Károly'in zaferiyle sonuçlanan bir iç savaş başladı.

Çocukluk (y. 1265-1278)

değiştir

András, Slavonya Dükü olan István ve ikinci eşi Tomasina Morosini'nin oğluydu.[1][2] András'ın babası, kralın ölümünden sonra Macaristan Kralı II. András'ın üçüncü eşi Beatrice D'Este'nin çocuğu olarak dünyaya geldi.[3] Ancak II. András'ın iki büyük oğlu, IV. Béla ve Halych'li Coloman, Beatrice D'Este'yi zinayla suçladılar ve István'ı meşru kardeşleri olarak kabul etmeyi reddettiler.[4] András'ın annesi Tomasina Morosini, zengin Venedikli asilzade Michele Morosini'nin kızıydı.[5]

András'un doğumunun kesin tarihi bilinmiyor.[6] Tarihçiler Tibor Almási, Gyula Kristó ve Attila Zsoldos'a göre 1265 civarında doğmuştur.[6][7][8] István, 1272'deki ölümünden önce karısının iki akrabasını, erkek kardeşi Albertino Morosini de dahil olmak üzere, András'ın koruyucuları olarak aday gösterdi.[9]

Tahta talip olması (1278-1290)

değiştir
 
András Kral IV. Ladislaus'a karşı savaşmak için Venedik'ten Macaristan'a getirildi, (Chronicon Pictum)

András, güçlü bir lord olan Ivan Kőszegi'nin daveti üzerine ilk kez 1278'de Macaristan'a geldi.[8][10] Kőszegi, András'ı IV. Ladislaus'a karşı oynamak istedi.[8] Kraliyet ailesinin kral dışında tek erkek üyesi olan András, " Slavonya, Dalmaçya ve Hırvatistan Dükü" unvanını alarak Balaton Gölü'ne kadar yürüdü.[3] Ancak András hiçbir şey başaramadı ve sonbaharda Venedik'e geri döndü.[3][10]

András 1290'ın başında Macaristan'a döndü.[3] Bu vesileyle, Estergon Başpiskoposu Lodomer de onu gelmeye çağırdı çünkü başpiskopos, aforoz edilen IV. Ladislaus'u Ivan Kőszegi'nin yardımıyla tahttan indirmek istiyordu..[10] András başarılı olmadan önce, Kőszegis'in düşmanı Arnold Hahót onu Štrigova kalesine davet etti ve esir aldı.[10][11] Hahót, András'ı, Avusturya Dükü I. Albrecht'ın onu esaret altında tuttuğu Viyana'ya gönderdi.[7][10]

10 Temmuz 1290'da üç Kuman suikastçı IV. Ladislaus'u öldürdü[12][13] ve Başpiskopos Lodomer daha sonra András'a kralın ölümünü bildirmek için iki keşişi Viyana'ya gönderdi.[14] András, keşişlerin yardımıyla kılık değiştirerek hapishaneden ayrıldı ve aceleyle Macaristan'a gitti.[14]

Hükümdarlığı

değiştir

Taç giyme töreni ve tahta talip olanlar (1290-1293)

değiştir

András'ın gelişi üzerine rakipleri, Székesfehérvár Chapter Vekili Theodore Tengerdi'ye Kutsal Macaristan Tacı'nı yakında kral olacak kişiye teslim etmemesi için rüşvet vermeye çalıştı, ancak başrahip onları reddetti.[14] Başpiskopos Lodomer, 23 Temmuz'da Székesfehérvár'da András'ı kral ilan etti.[15][16] Lordlar ve piskoposlar, András'a ancak iç barışın yeniden tesis edileceğini ve soyluların ve din adamlarının ayrıcalıklarına saygı duyulacağını vaat eden bir tüzük yayınladıktan sonra sadakat yemini ettiler.[17][13][18] Daha sonra, yıllarca kendi topraklarını hükümdardan bağımsız olarak yöneten en güçlü soyluları en yüksek makamlara atadı.[19] Krallığın kuzeydoğu bölgelerine hakim olan Amadeus Aba palatin yapıldı, Transtuna'nın batı bölgelerinin lordu Ivan Kőszegi hazinenin ustası oldu ve Roland Borsa Erdel voyvodası olarak kaldı.[18][20] András 1 Eylül'den önce diyet yaptı.[13] Anarşiye son vermek için "piskoposlar, baronlar ve soylular", kraliyet izni olmadan inşa edilen kalelerin yıkılmasını ve hukuka aykırı olarak el konulan mülklerin gerçek sahiplerine iade edilmesini emretti.[15] András, hükümdarlığı boyunca her yıl diyet yapacağına söz verdi.[15]

 
András'ın kraliyet mührü

András'ın taht iddiasına karşı çıkan birkaç kişi daha vardı. Almanya Kralı I. Rudolf, çocuksuz ölen IV. Ladislaus'tan sonra Macaristan'ın kendisine intikal ettiğini iddia ediyordu, çünkü IV. Ladislaus'un büyükbabası IV. Béla, Macaristan'ın Moğol istilası sırasında Kutsal Roma İmparatoru II. Friedrich'e sadakat yemini etmişti.[21] Her ne kadar Papa IV. Innocentius yıllar önce Béla'nın yeminini serbest bırakmış olsa da Almanya Kralı I. Rudolf, 31 Ağustos'ta Macaristan'ı kendi oğlu Avusturyalı Albrecht'e bağışlamaya çalıştı.[21][13] Kendini "Slavonya Dükü András" ilan eden, IV. Ladislaus'un ölen küçük erkek kardeşi ile aynı kişi olduğunu iddia eden bir maceracı de Kral András'ın taç hakkına meydan okudu ve Polonya'dan Macaristan'a hücum etti.[13][22] Kısa bir süre sonra öldürüldüğü Polonya'ya geri dönmek zorunda kaldı.[13][21]

András, 1290'ın sonundan önce Kuyavia'lı Ziemomysł'nin kızı Fenenna ile evlendi.[23][24] András daha sonra 1291'in başlarında Nagyvárad'da (Oradea) Tisa nehrinin doğusundaki beş kontluğunun (Bihar, Kraszna, Szabolcs, Szatmár ve Szolnok baronları ve soyluları için bir genel kurul düzenledi.[23] Meclis, öldürülmüş IV. Ladislaus'un sadık bir destekçisi olan Stephen Balogsemjén'i büyük arazi tecavüzleri için yasadışı ilan etti.[23][25] András toplantıdan sonra Gyulafehérvár'a (Alba Iulia) gitti.[25] Burada, Şubat veya Mart aylarında yerel soylular Saksonlar, Sekeller ve Rumenlerin toplantısında 1290 diyetinin kararlarını yayınladı.[23][26] Aynı sıralarda András, Amadeus Aba'yı görevden aldı ve Ivan Kőszegi'yi palatin yaptı.[23][27]

 
III. András

IV. Ladislaus'un kız kardeşi ve Napoli Kralı II. Carlo'nun karısı olan Mary, Nisan 1291'de taht iddiasını açıkladı.[23][28] Babonići, Frankopan, Šubići ve diğer önde gelen Hırvat ve Slav soylu aileleri onu yasal hükümdar olarak kabul ettiler.[28][29] Ancak András'ın asıl endişesi I. Albrecht'in iddiasıydı.[30] Avusturya'yı işgal ederek Albrecht'i, yıllar önce ele geçirdiği Pressburg (Bratislava) ve Sopron da dahil olmak üzere, çoğu Kőszegis'in fetihlerinden önce elinde bulunan kasaba ve kalelerden garnizonlarını geri çekmeye zorladı.[16][23] Savaşı sonlandıran Hainburg Barışı 26 Ağustos'ta imzalandı ve üç gün sonra András ve Albrecht, Köpcsény'deki (Kopčany) toplantılarında bunu onayladılar.[23] Barış antlaşması, Avusturyalı Albrecht'in Kőszegis'ten ele geçirdiği kalelerin yıkılmasını öngörüyordu.[31] Kőszegiler, 1292 baharında András'a karşı açık bir isyan başlattılar ve Mary'nin oğlu Charles Martel'i Macaristan Kralı olarak kabul ettiler.[23][32] Kraliyet birlikleri isyanı Temmuz ayına kadar bastırdı, ancak Kőszegiler András'ı Ağustos ayında Slavonya'ya yaptığı yolculuk sırasında yakalayıp hapse attı.[33][34] András, destekçilerinin akrabalarını rehin olarak Kőszegis'e göndermesinin ardından dört ay içinde serbest bırakıldı.[33][34]

İsyanlar ve konsolidasyon girişimleri (1293-1298)

değiştir

András'ın isteği ile annesi Tomasina 1293'te Macaristan'a taşındı.[33][34] András onu Hırvatistan, Dalmaçya ve Slavonya'yı yönetmesi için atadı.[33][34] Annesinin faaliyetleri nedeniyle Babonići, Šubići ve Dalmaçya kasabaları András'ın hükümdarlığını kabul etti.[35] András, Macaristan'ın kuzey bölgelerini ziyaret etti ve Şubat ayında eski arazi hibelerinin revize edilmesini emretti.[36] Budin'e döndükten sonra tekrar Amadeus Aba'yı palatin yaptı.[36] Ağustos ayında András, kuzeni Constance Morosini ile daha önce Charles Martel'in Macaristan üzerindeki iddiasını kabul eden Sırbistanlı Stefan Dragutin'in oğlu Vladislav arasında bir evlilik ayarladı.[33][36]

 
András'ın dinarı

23 Mayıs 1294'te Roland Borsa, Várad piskoposu Benedictus'u Fenes'teki kalesini kuşattı ve esir aldı.[26][37] András genel kurul yaptı ve Borsa'yı yasa dışı ilan etti.[38] Tarihçi Attila Zsoldos'a göre bu vesileyle Nicholas Kőszegi'yi palatin yaptı.[38] András, Borsa'nın Adorján'daki (Adrian) kalesini kuşattı.[38] Kuşatma, kalenin Ekim ayında András'ın eline geçmesinden önce üç ay sürdü.[26] András, Roland Borsa'nın yerine Erdel voyvodası olarak III. Ladislaus Kán'ı getirdi, ancak Roland Borsa, Tisza'nın doğusundaki topraklardaki tüm etki alanlarını korudu.[26][38]

Hırvat lordu Paul Šubić tekrar András'a karşı çıktı ve 1295'in başlarında Charles Martel'in kampına katıldı, ancak Charles Ağustos'ta öldü.[39][40] İki ay içinde Babonići de András'a isyan etti.[40] Ertesi yılın başlarında, yakın zamanda dul kalan Kral András, Viyana'yı ziyaret etti ve Dük Albrecht'in kızı Agnes ile bir evlilik ayarladı.[40] Kőszegiler kısa süre sonra açık bir isyanla ayaklandı.[40] András isyancılara savaş ilan etti ve Başpiskopos Lodomer onları aforoz etti.[37] András ve Albrecht, Ekim ayında Kőszegis'in Kőszeg'deki ana kalesini ortaklaşa ele geçirdiler, ancak onları bastıramadılar.[37][40] András'ın annesi yıl sonunda ölmüş gibi görünüyor çünkü onun faaliyetlerine ilişkin atıflar aynı döneme ait belgelerde yoktur.[40]

András'ın 1296'da palatin yaptığı III. Matyas Csák, sonunda András'a karşı çıktı.[15][41] András'ın sadık destekçisi Başpiskopos Lodomer de aynı sıralarda öldü.[42] Şubat 1298'in başlarında András, Avusturya Dükü Albrecht'i Viyana'da ziyaret etti ve onu Almanya Kralı Nassau'lu Adolf'a karşı destekleyeceğine söz verdi.[37] András bir yardımcı birlik gönderdi ve Avusturyalı Albrecht, 2 Temmuz'da Göllheim Muharebesi'nde Kral Adolf'u bozguna uğrattı.[37]

Son yıllar (1298-1301)

değiştir
 
14. yüzyılın başlarında " oligarklar " (güçlü lordlar) tarafından yönetilen kontluklar

András, 1298 yazında Peşte'de piskoposlar, soylular, Saksonlar, Székelyler ve Kumanlardan oluşan bir toplantı düzenledi.[43][44] Diyette kabul edilen kararların önsözünde "efendi kralın gevşekliğinden" bahsediliyordu.[15][45] Kararnameler, András'a izinsiz inşa edilen kaleleri yıkma yetkisi verdi ve arazi mülklerine zorla el koyanların cezalandırılmasını emretti, ancak aynı zamanda András'ı, kararnameleri uygulamadığı takdirde aforoz edilmekle tehdit etti.[46] Toplantıda dayısı Albertino Morosini'yi Slavonya Dükü olarak atadı.[45] Diyetin sona ermesinin ardından András, Papa ve piskoposlara karşı onu desteklemeye istekli olduklarını belirten Amadeus Aba, Stephen Ákos, Dominic Rátót, Demetrius Balassa ve Paul Szécs olmak üzere beş nüfuzlu soyluyla resmi bir ittifaka girdi.[47][48] Estergon'un seçilmiş başpiskoposu ve havarisel yöneticisi Gregory Bicskei, piskoposların 1299'da düzenlenen yeni bir diyete katılmasını yasakladı.[47][49] Piskoposlar başpiskoposun emrini görmezden geldi ve András onu Estergon Kontluğu'ndan mahrum etti.[50][49]

Aralarında Šubići, Kőszegis ve Csáks'ın da bulunduğu bir grup güçlü lord, 12 yaşındaki torunu Károly Róbert'ı kral olması için Macaristan'a göndmesi için Napoli Kralı II. Carlo'yu teşvik etmeye çağırdı.[51] Genç Károly Róbert, Ağustos 1300'de Split'e karaya çıktı.[39] Hırvat ve Slav lordlarının çoğu ve tüm Dalmaçya kasabaları dışında Trogir, Zagreb'e yürümeden önce onu kral olarak tanıdı.[52] Ancak Kőszegis ve Matthew Csák kısa süre sonra András ile barışarak Károly Róbert'in başarısını engelledi.[53] András'ın Vatikan elçisi Papa VIII. Bonifacius'un da Károly Róbert'ın macerasını desteklemediğini not etmiştir.[53] Bir süredir sağlığı kötü olan András, rakibini yakalamayı planlıyordu ancak 14 Ocak 1301'de Budin Kalesi'nde öldü.[54][55] Tarihçiler Attila Zsoldos ve Gyula Kristó'ya göre, András'un zehirlendiğini öne süren eşzamanlı dedikodular kanıtlanamaz.[56][57]

András, Budin'deki Fransisken kilisesine gömüldü.[56]Yıllar sonra Palatine Stephen Ákos, András'dan Kral Aziz István'ın ailesinin ağacının "son altın dalı" olarak bahsetmiştir, çünkü András'ın ölümüyle Macaristan'ın ilk kraliyet hanedanı olan Árpád Hanedanı sona ermiştir.[58][59] András'ın ölümünün ardından taht üzerinde hak iddia eden çeşitli kişiler (Károly Róbert, Bohemyalı Wenceslaus ve Bavyeralı Otto) arasındaki bir iç savaş yedi yıl sürmüştür..[18][60] İç savaş Károly Róbert'in zaferiyle sona ermiş, ancak 1320'lerin başına kadar Kőszegiler, Abas, Matthew Csák ve diğer güçlü lordlara karşı savaşmaya devam etmek zorunda kalmıştır.[61][62]

Ailesi

değiştir

András'ın ilk karısı Kuyavia'lı Fenenna (ö. 1295), 1291 veya 1292'de Elizabeth isimli bir kız çocuğu doğurdu.[67] Elizabeth, Bohemyalı II. Wenceslaus'un varisi Wenceslaus ile nişanlandı, ancak nişan 1305'te bozuldu.[68][69] Töss'teki Dominikan manastırına katıldı, burada 5 Mayıs 1338'de rahibe olarak öldü.[70][71] Günümüzde Töss'ün Kutsanmış Elizabeth'i olarak saygı görmektedir.[72] András'ın ikinci karısı Avusturyalı Agnes 1280'de doğdu.[73] Kocasından sonra bir daha evlenmedi; 1364'te Fakir Clares'in Königsfelden Manastırı'nda öldü.[71][70]

Kaynakça

değiştir
Özel
  1. ^ Kristó & Makk 1996, s. 282, Appendix 4.
  2. ^ Zsoldos 2003, s. 282.
  3. ^ a b c d Kristó & Makk 1996, s. 282.
  4. ^ Zsoldos 2003, s. 123.
  5. ^ Zsoldos 2003, ss. 124–125.
  6. ^ a b Zsoldos 2003, s. 124.
  7. ^ a b Almási 2012, s. 100.
  8. ^ a b c Kristó & Makk 1996, s. 283.
  9. ^ Zsoldos 2003, s. 125.
  10. ^ a b c d e Érszegi & Solymosi 1981, s. 173.
  11. ^ Zsoldos 2003, s. 135.
  12. ^ Berend, Urbańczyk & Wiszewski 2013, s. 473.
  13. ^ a b c d e f Érszegi & Solymosi 1981, s. 181.
  14. ^ a b c Zsoldos 2003, s. 136.
  15. ^ a b c d e Engel 2001, s. 110.
  16. ^ a b Bartl et al. 2002, s. 34.
  17. ^ Bartl et al. 2002, s. 23.
  18. ^ a b c Kontler 1999, s. 84.
  19. ^ Zsoldos 2003, ss. 147–148.
  20. ^ Zsoldos 2003, ss. 143–144, 147–148.
  21. ^ a b c Zsoldos 2003, s. 134.
  22. ^ Zsoldos 2003, s. 163.
  23. ^ a b c d e f g h i Érszegi & Solymosi 1981, s. 182.
  24. ^ Kristó & Makk 1996, s. 286, Appendix 4.
  25. ^ a b Zsoldos 2003, ss. 164–165.
  26. ^ a b c d Sălăgean 2005, s. 241.
  27. ^ Zsoldos 2003, s. 169.
  28. ^ a b Magaš 2007, s. 59.
  29. ^ Fine 1994, s. 207.
  30. ^ Zsoldos 2003, ss. 170–171.
  31. ^ Zsoldos 2003, s. 173.
  32. ^ Zsoldos 2003, s. 177.
  33. ^ a b c d e Érszegi & Solymosi 1981, s. 183.
  34. ^ a b c d Zsoldos 2003, s. 183.
  35. ^ Fine 1994, ss. 207–208.
  36. ^ a b c Zsoldos 2003, s. 187.
  37. ^ a b c d e Érszegi & Solymosi 1981, s. 184.
  38. ^ a b c d Zsoldos 2003, s. 188.
  39. ^ a b Fine 1994, s. 208.
  40. ^ a b c d e f Zsoldos 2003, s. 198.
  41. ^ Zsoldos 2003, s. 203.
  42. ^ Zsoldos 2003, s. 204.
  43. ^ Érszegi & Solymosi 1981, s. 185.
  44. ^ Sălăgean 2005, ss. 242–241.
  45. ^ a b Zsoldos 2003, s. 206.
  46. ^ Zsoldos 2003, s. 207.
  47. ^ a b Érszegi & Solymosi 1981, s. 186.
  48. ^ Zsoldos 2003, ss. 211, 213.
  49. ^ a b Zsoldos 2003, s. 214.
  50. ^ Érszegi & Solymosi 1981, ss. 186–187.
  51. ^ Zsoldos 2003, ss. 218–219.
  52. ^ Fine 1994, ss. 208–209.
  53. ^ a b Zsoldos 2003, s. 220.
  54. ^ Zsoldos 2003, ss. 220–221.
  55. ^ Érszegi & Solymosi 1981, s. 187.
  56. ^ a b Zsoldos 2003, s. 221.
  57. ^ Kristó & Makk 1996, ss. 287–288.
  58. ^ Engel 2001, s. 124.
  59. ^ Kristó & Makk 1996, s. 288.
  60. ^ Engel 2001, ss. 128–130.
  61. ^ Kontler 1999, ss. 87–88.
  62. ^ Engel 2001, ss. 130–134.
  63. ^ Kristó & Makk 1996, s. 282, Appendices 3–4.
  64. ^ Zsoldos 2003, ss. 121–125.
  65. ^ Runciman 1989, s. 345, Appendix III.
  66. ^ Chiappini 2001, ss. 31–32, 45.
  67. ^ Kristó & Makk 1996, ss. 286–287, Appendix 4.
  68. ^ Kristó & Makk 1996, s. 287.
  69. ^ Klaniczay 2002, s. 207.
  70. ^ a b Kristó & Makk 1996, s. 287, Appendix 4.
  71. ^ a b Klaniczay 2002, s. 208.
  72. ^ Klaniczay 2002, ss. 207–208.
  73. ^ Kristó & Makk 1996, s. 286.
Genel
  • Almási, Tibor (2012). "III. András". Gujdár, Noémi; Szatmáry, Nóra (Ed.). Magyar királyok nagykönyve: Uralkodóink, kormányzóink és az erdélyi fejedelmek életének és tetteinek képes története [Encyclopedia of the Kings of Hungary: An Illustrated History of the Life and Deeds of Our Monarchs, Regents and the Princes of Transylvania] (Macarca). Reader's Digest. ss. 100-101. ISBN 978-963-289-214-6. 
  • Bartl, Július; Čičaj, Viliam; Kohútova, Mária; Letz, Róbert; Segeš, Vladimír; Škvarna, Dušan (2002). Slovak History: Chronology & Lexicon. Bolchazy-Carducci Publishers, Slovenské Pedegogické Nakladatel'stvo. ISBN 0-86516-444-4. 
  • Berend, Nora; Urbańczyk, Przemysław; Wiszewski, Przemysław (2013). Central Europe in the High Middle Ages: Bohemia, Hungary and Poland, c. 900-c. 1300. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-78156-5. 
  • Chiappini, Luciano (2001). Gli Estensi: Mille anni di storia [The Este: A Thousand Years of History] (İtalyanca). Corbo Editore. ISBN 88-8269-029-6. 
  • Engel, Pál (2001). The Realm of St Stephen: A History of Medieval Hungary, 895–1526. I.B. Tauris Publishers. ISBN 1-86064-061-3. 
  • Érszegi, Géza; Solymosi, László (1981). "Az Árpádok királysága, 1000–1301 [The Monarchy of the Árpáds, 1000–1301]". Solymosi, László (Ed.). Magyarország történeti kronológiája, I: a kezdetektől 1526-ig [Historical Chronology of Hungary, Volume I: From the Beginning to 1526] (Macarca). Akadémiai Kiadó. ss. 79-187. ISBN 963-05-2661-1. 
  • Fine, John Van Antwerp (1994) [1987]. The Late Medieval Balkans: A Critical Survey from the Late Twelfth Century to the Ottoman Conquest (İngilizce). Ann Arbor, Michigan: University of Michigan Press. ISBN 0-472-08260-4. 
  • Kontler, László (1999). Millennium in Central Europe: A History of Hungary. Atlantisz Publishing House. ISBN 963-9165-37-9. 
  • Klaniczay, Gábor (2002). Holy Rulers and Blessed Princes: Dynastic Cults in Medieval Central Europe. Cambridge University Press. ISBN 0-521-42018-0. 
  • Kristó, Gyula; Makk, Ferenc (1996). Az Árpád-ház uralkodói [Rulers of the House of Árpád] (Macarca). I.P.C. Könyvek. ISBN 963-7930-97-3. 
  • Magaš, Branka (2007). Croatia Through History. SAQI. ISBN 978-0-86356-775-9. 
  • Runciman, Steven (1989) [1952]. A History of the Crusades, Volume II: The Kingdom of Jerusalem and the Frankish East (İngilizce). Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0-521-06162-8. 
  • Sălăgean, Tudor (2005). "Regnum Transilvanum. The assertion of the Congregational Regime". Pop, Ioan-Aurel; Nägler, Thomas (Ed.). The History of Transylvania, Vol. I. (Until 1541). Romanian Cultural Institute (Center for Transylvanian Studies). ss. 233-246. ISBN 973-7784-00-6. 
  • Zsoldos, Attila (2003). "III. András". Szovák, Kornél; Szentpéteri, József; Szakács, Margit (Ed.). Szent István és III. András [Saint Stephen and Andrew III] (Macarca). Kossuth Kiadó. ss. 119-227. ISBN 963-09-4461-8. 
 
Wikimedia Commons'ta III. András ile ilgili ortam dosyaları bulunmaktadır.
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=III._András&oldid=33943234" sayfasından alınmıştır