Fields of research: world-systems theory, cyclic theories(hegemonic transitions and imperialism), political philosophy(focusing on utopian literature), collective memory and identity, memory politics, and philosophy of history.
-Senior Researcher at the Center for International Politics Research and Forecasting (CIPRF) (2020-present) -PhD Candidate at the Faculty of Political Science at the Caucasus International University (2020-present) -PhD Candidate at the Graduate School Global and Area Studies (GSGAS) at Leipzig University (2018-2020) -MA in Interdisciplinary Research and Studies on Eastern Europe (MIREES) at University of Bologna (2015-2017)
SCIENTIFIC JOURNAL OF GEORGIAN NATIONAL UNIVERSITY SEU - SEU & SCIENCE N 14 2023, 2023
გლობალურ კრიზისზე დისკუსიის დროს სულ უფრო ბუნდოვანი ხდება თავად კრიზისის შინაარსი, მისი ხასიათი დ... more გლობალურ კრიზისზე დისკუსიის დროს სულ უფრო ბუნდოვანი ხდება თავად კრიზისის შინაარსი, მისი ხასიათი და გამომწვევი მიზეზები, კრიზისის ქრონოლოგია და პერიოდიზაცია, მისი თავისებურებანი თანამედროვე სამყაროში და სამომავლო დინამიკა. კრიზისის არსში ჩაწვდომა დღევანდელობის არსში გარკვევის თანაბარმნიშვნელოვანია, ხოლო თანამედროვე ეპოქის წაკითხვა სხვა არაფერია, თუ არა გლობალური კაპიტალისტური სისტემის ანალიზი.
სტატია მიზნად ისახავს “მსოფლიო-სისტემების თეორიის“ გამოყენებით პასუხი გასცეს კრიზისის ირგვლივ არსებულ ფუნდამენტურ კითხვებს - რის და რა სახის კრიზისს მოვიაზრებთ, როდესაც ვსაუბრობთ გლობალურ კრიზისზე? რა ახალი მახასიათებლები აქვს თანამედროვე კრიზისს, რითი გამოირჩევა იგი წინა კრიზისული ისტორიული მომენტებისგან? რამ გამოიწვია კრიზისისთვის ახალი ხასიათის შეძენა და მისი ბუნების ტრანსფორმაცია? გააჩნია თუ არა კრიზისს ციკლური ხასიათი? რა სიმპტომატიკით ხასიათდება მიმდინარე კრიზისი? რატომ დგება გლობალური სისტემა კრიზისის წინაშე და როგორ შეიძლება ჩიხური მდგომარეობიდან თავის დაღწევა?საერთოდაც, არის თუ არა თანამედროვე მსოფლიო კრიზისის მორევში მოქცეული და რითი საბუთდება დებულება, რომლის მიხედვითაც გლობალური სისტემა სტრუქტურულ კრიზისშია შესული? რა არის თანამედროვე კრიზისის მთავარი მდგენელი?
The article allocates the opening of the Ganmukhuri Patriot Youth Camp (GPYC) near the border of ... more The article allocates the opening of the Ganmukhuri Patriot Youth Camp (GPYC) near the border of the conflict region of Abkhazia to a timeline of other historical processes unfolding in the same region. By doing so, the broader historical context is rebuilt and the chronological sequence of the events is reconstructed. The orderly investigation of the historical processes that led to the erection of the Ganmukhuri patriot camp only a kilometer from the administrative Abkhazian border and its demolition by Russian military forces reveals the motives standing behind the initiative to build the youth patriot camp in the conflict area. The United National Movement (UNM) government built the camp in 2007 as a part of an extension of the state-sponsored programme, planning to set up youth patriot camps across Georgia. The GPYC was sheltering approximately six hundred youngsters during the summer vacation. By reconstructing a chronological sequence of the events, the article addresses whether or not the Ganmukhuri camp was part of the revanchism of the UNM government and if these spaces, like other patriot camps, were used to reinforce the official memory politics of the ruling party. In the process of analysis, we are to disclose whether participants of the camp were used as a human shield against Russian military aggression and if the building of the camp was a well-planned provocation of the UNM to justify their aggressive campaign of reclaiming the territories lost in the near past. For this, the paper examines the historical context and looks closely at the environment, disposition, and inner structure of the camps.
The Wormhole in Recent Georgian History: The Rose Revolution as a Libertarian Experiment, A New Historical Age and the Altering Understanding of Time, 2021
The Wormhole in Recent Georgian History: The Rose Revolution as a Libertarian Experiment, A New H... more The Wormhole in Recent Georgian History: The Rose Revolution as a Libertarian Experiment, A New Historical Age and the Altering Understanding of Time 'A map on which you cannot find the land Utopia is not even worth looking at.' Ernst Bloch In the following article, I analyze sociopolitical and economic developments in post-Rose Revolution Georgia in the context of two theories: The first originates from the German school of memory studies and the other represents the most recent breakthrough in the Georgian school of social studies. The analysis of the transformations that followed the Revolution of Roses transgresses sociopolitical and economical dimensions and stretches into much larger extent that is time and historical age; that being the case, I will be also examining the altering understanding of time and history against the backdrop of Aleida Assmann's theory of the Time Regimes and Emzar Khvichia's theory of Relativistic-Quantum Noology.
Transition Process in Post-Soviet Georgia: Promises, Expectations and Realities, 2018
After the disintegration of the Soviet Union, the turbulent and puzzled transition process began.... more After the disintegration of the Soviet Union, the turbulent and puzzled transition process began. This was the historical moment when because of the concurrence of some historical events such as fall of the Berlin Wall and dissolution of the USSR it could be easily believable that Francis Fukuyama’s prediction was materializing and liberalism won the battle firstly against absolutism, later against Bolshevism and fascism, and then against Marxism.1 Fukuyama anticipated that Western liberal democracy has reached the unequivocal and decisive victory and this trending set of ideas was monopolizing the entire planet including newly born independent states of the former Soviet bloc. This was the momentous episode of history when there was not any more alternative for the Western liberalism and the era of ideological confrontation seemed to have elapsed. It was naively believed that Western liberal democracy was the pinnacle of humankind’s ideological evolution and universalization of this ideology was the only decision for developing the best possible model of government. The post-Socialist countries did not have any alternative besides adopting the prescription for their transition process made in the Western world.
ცენტრალური თეზისი, რასაც ტამასი გვთავაზობს მდგომარეობს იმაში, რომ დღეს აღმოსავლეთ ევროპა ის ადგილ... more ცენტრალური თეზისი, რასაც ტამასი გვთავაზობს მდგომარეობს იმაში, რომ დღეს აღმოსავლეთ ევროპა ის ადგილია, სადაც კაპიტალისტურმა უტოპიამ ხორცი შეისხა და განსხეულდა, ასეთი რადიკალური ფორმებით „თავისუფალი“ ბაზარი დასავლეთ ევროპაში არსად არ არსებობს. აღმოსავლეთ ევროპის ქვეყნებში თავისუფალმა ბაზარმა აბსოლუტურ და დასრულებულ ფორმას მიაღწია. ასე რომ, პრემიერს ვერავინ შეედავება, იგი და მისი მთელი გუნდი ნამდვილად აშენებს „ღირსეულ“ აღმოსავლეთ ევროპულ ქვეყანას, სადაც თავისუფალი ბაზრის პრინციპები და უცხოელი ინვესტორის ინტერესები იმაზე მაღლა დგას, ვიდრე მოქალაქეების სიცოცხლე და კეთილდღეობა. სადაც თავისუფალი ბაზრის ფუნდამენტალიზმი პოლიტიკური ეკონომიკის მაქსიმაა.
პრემიერის მხრიდან აღმოსავლეთ ევროპის დახატვის მცდელობა, როგორც წარმატებული ტრანზიციული ქვეყნების ჯგუფისა, არის გაცილებით ყურადსაღები პრობლემა, ვიდრე ზედაპირზე ჩანს. და ამავდროულად არის უფრო მსხვილი ნარატივის ნაწილი, რაც მდგომარეობს მთავრობის მხრიდან ევროკავშირში და ნატოში ინტეგრაციის წარმოჩენაში, როგორც საყოველთაო პანაცეის. ეს ტრაფარეტული და დემაგოგიური დისკურსი, რომელიც „კოლონიალური რუსოფობიის“ ზედნაშენია, ნაციონალური მოძრაობის დროიდან მოყოლებული შეუპოვრად მკვიდრდება საჯარო სივრცეში და ახდენს ევროპის მითოლოგიზაციას.
ევროპის შეურყვნელობის და უმანკოების მითმა საზოგადოებრივ ცხოვრებაში დელირიუმის ხასიათი მიიღო და მნიშვნელოვანწილად შეავსო კოლონიალური რუსოფობიური დისკურსი. ნაციონალური მოძრაობის პირობებში ევროპასთან ინტეგრაცია პირველ რიგში გულისხმობდა ქვეყანაში უცხოური კაპიტალის თავისუფალ შემოდინებას, ამ კუთხით ყველანაირი რეგულაციის გაუქმებას და ინვესტორებისა თუ ტურისტების მოზიდვას. ევროკავშირი ისახებოდა, როგორც აღთქმული მიწა, რომელთანაც ინტეგრირების შემდეგ ლოკალური პრობლემები თავისთავად დალაგდებოდა. არავინ საუბრობდა და არავის ჰქონდა მხედველობაში თანამედროვე ევროპის მთავარი მონაპოვარი, რაც არის ე.წ. „სოციალური კეთილდღეობის სახელმწიფოს“ მოდელი და მთელი ის სოციალური სიკეთეები, რომელიც მას თან ახლავს. ევროპაში შესვლა მოიაზრებოდა პროცესად, რის პირობებშიც საქართველო, როგორც რიგითი პერიფერიული კოლონია უნდა გადაკეთებულიყო პლაცდარმად უცხოური კორპორაციებისა და კაპიტალისთვის.
როგორც ჰენრი ლეფებვრე ამბობდა, ისევე როგორც კაპიტალი, სივრცეც სოციალური პროცესია და სივრცეში, ისე... more როგორც ჰენრი ლეფებვრე ამბობდა, ისევე როგორც კაპიტალი, სივრცეც სოციალური პროცესია და სივრცეში, ისევე როგორც უშუალოდ სივრცის მეშვეობით ყოველთვის ხდება ძალაუფლების განხორციელება. ზუსტად სივრცის ათვისების შემდეგ ძალაუფლება იძენს კონკრეტულობას. სივრცის გამოკვლევით შეგვიძლია დავინახოთ თუ როგორ ხორციელდება ძალაუფლება. მოელვარე თაღის წარმოქმნის შემდეგ, მის მიღმა მოქცეულ სივრცეში გენეტიკური კოდის მუტაციების მთელი კასკადი იფეთქებს. ყველა ცოცხალი ორგანიზმი განიცდის სახეცვლილებას და რაც უფრო უახლოვდება ექსპედიცია შუქურას, ადგილს, სადაც ეს ყოველივე დაიწყო და ათვლის წერტილს წარმოადგენს, გენეტიკური კოდის მეტამორფოზები მით უფრო დაუნდობელი ხდება. თაღს მიღმა არსებული ზონა თავის ძალაუფლებას არა ნგრევის ან შენების მეშვეობით ახორციელებს, არამედ დაშლით, შეერთებით და მუდმივი ექსპერიმენტული გარდაქმნით. ზონაში არსებული ძალაუფლებრივი ლოგიკა პირდაპირ შესაბამისობაშია გარლენდის კონცეპტუალურ მიდგომასთან. ის იღებს ფილმს სხვადასხვა არსებული ფრაგმენტების შეკოწიწებით, გადაადგილებით და მუდმივი გადახალისებით.
ჟან ბოდრიარის წიგნში „ტერორიზმის არსი“ ვხვდებით მის ერთ-ერთ მოხსენებას „რექვიემი ტყუპი-კოშკისთვის“, რომელიც 9/11 ტერაქტისადმი მიძღვნილი დებატების ნაწილია. როგორც ბოდრიარი ამტკიცებს, მანჰეტენი მსოფლიო სავაჭრო ცენტრის მშენებლობამდე წარმოადგენდა მაღალი შენობების ასიმეტრიულ ერთობლიობას, რომლებიც ერთმანეთს შორის კონფრონტაციაში შედიოდნენ კონკურენტულ ვერტიკალურობის პრინციპზე დაყრდნობით. ამ დაპირისპირების პროდუქტი იყო არქიტექტურული პანორამა, რომელიც კაპიტალისტურ სისტემას ისარკავდა თავისი ერთ-ერთი მთავარი ელემენტით - კონკურენციით. „პირამიდალური ჯუნგლები“, როგორც ბოდრიარი მოიხსენიებს იმ ვიზუალურ პანორამას, რასაც მანჰეტენზე აღმოცენებული კონსტრუქციები განასახიერებდნენ, შეიცვალა მას შემდეგ, რაც მსოფლიო სავაჭრო ცენტრი აშენდა. სისტემის გრაფიკული გამოსახულება შეიცვალა და ობელისკური კონკურენცია ჩანაცვლდა „კალოდიდან“ ამოვარდნილი კარტის გრაფიზმით, რომელიც სიმბოლურად განასახიერებდა სისტემას, საიდანაც კონკურენტულობა გაქრა მონოპოლიური ქსელის და კავშირების სასარგებლოდ.
After the Second World War, it slowly became clear that the implementation of violence had been “... more After the Second World War, it slowly became clear that the implementation of violence had been “decentralized”. If during XIX and half of XX century violence vastly took place in the territories of great powers and the central actors of world politics (even inviolable USA and the UK were plagued on their territories), in the 70s of XX century we have witnessed a cardinal shift as violence started to spread more extensively among the third world, underdeveloped and transitional countries. The epicenters of violence had been shifted from the “civilized” world into the “uncivilized” world. Conventionally and commonly, this shift was anticipated as a decline of violence by researchers like Arendt herself. Nevertheless, I am suggesting that through careful examination of the central political events unfolding after the 70s this perspective lacks cogency. For this, I will examine such regions as the post-soviet region and the Middle East.
***
Noam Chomsky’s ontological evaluation of the Cold War is decoding its essence and contradicts with the concept of deterrence which Arendt suggested: “The compact was that the US would be free to carry out violence and terror and atrocities with few limits in its own domains, and the Russians would be able to run their own dungeon without too much US interference. So the Cold War in effect was a war of the US against the Third World, and of Russia against its much smaller domains in Eastern Europe.” The discernible and impregnable fact is that the Cold War was profitable for both main actors of international politics and the ideological antagonism between them was disguising this predicament. The two leading forces of the globalized world installed and maintained the bipolar system that gave them a possibility to control their share of the world. Arendt’s concept of deterrence is not fully encapsulating the current global political crisis. Instead of stressing the role of hegemony in constructing world politics, she is asserting that deterrence can guarantee peace worldwide.
***
In the smart machine age, the central front of resistance are social networks, the revolutions have moved from their traditional spaces such as streets and places of public gatherings and now it is running through the Internet. Mutiny and rebellion are less and less followed by the rivers of blood and armed conflict; revolutions have lost their organic intrinsic structure and became a spectacle and part of the simulation. The contemporary forms of the revolution have nothing to do anymore with a political or socio-economic fracture and became a synonym for shifting the power from one ruler to another. In modern times rebellions are blemished with lurking agreements among various influential groups and the system brutally cuts an entrance to politics for the innocent and uncorrupted forces. The next stage of development of the system can be displayed not only by disappearance and dematerialization of the ruling force but also by fading exploited entities, “The era of hegemony is the era of the cyber system. It governs, it regulates, but it does not dominate”. This is how Baudrillard’s vision of modernity can be theorized: “There are no longer any exploited or dominated. There is something else, something much harder to overtake by surprise. It is harder to critique as well, because critical thought is devitalized in this case”.
In the epoch of total deception, moral and ethical dilemmas, ideological diversity, and confusion... more In the epoch of total deception, moral and ethical dilemmas, ideological diversity, and confusion when the crisis is becoming a permanent state, it's getting more and more challenging to define such phenomena as hegemony and resistance, then to explain their quintessence. As more transnational networks and actors are appearing in the global landscape international political order is becoming more entangled. Some of the transnational ties are formal but there is an informal web of connections that are much difficult to discern. In this context of the accelerated transfiguration of the global system, it is crucial to make sense of how hegemony and resistance are functioning. In the following article, I will rely on philosophical works of Alain Badiou, Jean Baudrillard, Gilles Deleuze, also works of Russian author Leo Tolstoy and modern tv series such as The Leftovers, Fight Club, and Black Mirror to get the picture of how hegemony and resistance adjusted to the rapid change
In one of his lectures which Slavoj Zizek gave in the recent past, he modestly explained Lacan’s ... more In one of his lectures which Slavoj Zizek gave in the recent past, he modestly explained Lacan’s vision regarding how to deal with oneself. He asserted that the Freudian formula and obsession to know oneself is in itself pathology. Slavoj claims that “his (Lacan’s) point is that instead of probing into yourself, dedicate yourself to an external cause”. Then he elaborates this idea in a much more understandable way, “you are not cured when you can say: Now I can tell a complete story about myself! The point is not to ease your suffering, but to move out of these categories… and, to discover things… that are more important than your suffering or pleasure.” In that respect, I suggest incorporating the work of Tarkovsky in the Lacanian zone of philosophy. Tarkovsky was not only evoking childhood memories, he went beyond his personality and tracked down something more. He disclosed the dimension where he was openly telling stories that were not just his personal stories anymore but turned into stories of everyone.
SCIENTIFIC JOURNAL OF GEORGIAN NATIONAL UNIVERSITY SEU - SEU & SCIENCE N 14 2023, 2023
გლობალურ კრიზისზე დისკუსიის დროს სულ უფრო ბუნდოვანი ხდება თავად კრიზისის შინაარსი, მისი ხასიათი დ... more გლობალურ კრიზისზე დისკუსიის დროს სულ უფრო ბუნდოვანი ხდება თავად კრიზისის შინაარსი, მისი ხასიათი და გამომწვევი მიზეზები, კრიზისის ქრონოლოგია და პერიოდიზაცია, მისი თავისებურებანი თანამედროვე სამყაროში და სამომავლო დინამიკა. კრიზისის არსში ჩაწვდომა დღევანდელობის არსში გარკვევის თანაბარმნიშვნელოვანია, ხოლო თანამედროვე ეპოქის წაკითხვა სხვა არაფერია, თუ არა გლობალური კაპიტალისტური სისტემის ანალიზი.
სტატია მიზნად ისახავს “მსოფლიო-სისტემების თეორიის“ გამოყენებით პასუხი გასცეს კრიზისის ირგვლივ არსებულ ფუნდამენტურ კითხვებს - რის და რა სახის კრიზისს მოვიაზრებთ, როდესაც ვსაუბრობთ გლობალურ კრიზისზე? რა ახალი მახასიათებლები აქვს თანამედროვე კრიზისს, რითი გამოირჩევა იგი წინა კრიზისული ისტორიული მომენტებისგან? რამ გამოიწვია კრიზისისთვის ახალი ხასიათის შეძენა და მისი ბუნების ტრანსფორმაცია? გააჩნია თუ არა კრიზისს ციკლური ხასიათი? რა სიმპტომატიკით ხასიათდება მიმდინარე კრიზისი? რატომ დგება გლობალური სისტემა კრიზისის წინაშე და როგორ შეიძლება ჩიხური მდგომარეობიდან თავის დაღწევა?საერთოდაც, არის თუ არა თანამედროვე მსოფლიო კრიზისის მორევში მოქცეული და რითი საბუთდება დებულება, რომლის მიხედვითაც გლობალური სისტემა სტრუქტურულ კრიზისშია შესული? რა არის თანამედროვე კრიზისის მთავარი მდგენელი?
The article allocates the opening of the Ganmukhuri Patriot Youth Camp (GPYC) near the border of ... more The article allocates the opening of the Ganmukhuri Patriot Youth Camp (GPYC) near the border of the conflict region of Abkhazia to a timeline of other historical processes unfolding in the same region. By doing so, the broader historical context is rebuilt and the chronological sequence of the events is reconstructed. The orderly investigation of the historical processes that led to the erection of the Ganmukhuri patriot camp only a kilometer from the administrative Abkhazian border and its demolition by Russian military forces reveals the motives standing behind the initiative to build the youth patriot camp in the conflict area. The United National Movement (UNM) government built the camp in 2007 as a part of an extension of the state-sponsored programme, planning to set up youth patriot camps across Georgia. The GPYC was sheltering approximately six hundred youngsters during the summer vacation. By reconstructing a chronological sequence of the events, the article addresses whether or not the Ganmukhuri camp was part of the revanchism of the UNM government and if these spaces, like other patriot camps, were used to reinforce the official memory politics of the ruling party. In the process of analysis, we are to disclose whether participants of the camp were used as a human shield against Russian military aggression and if the building of the camp was a well-planned provocation of the UNM to justify their aggressive campaign of reclaiming the territories lost in the near past. For this, the paper examines the historical context and looks closely at the environment, disposition, and inner structure of the camps.
The Wormhole in Recent Georgian History: The Rose Revolution as a Libertarian Experiment, A New Historical Age and the Altering Understanding of Time, 2021
The Wormhole in Recent Georgian History: The Rose Revolution as a Libertarian Experiment, A New H... more The Wormhole in Recent Georgian History: The Rose Revolution as a Libertarian Experiment, A New Historical Age and the Altering Understanding of Time 'A map on which you cannot find the land Utopia is not even worth looking at.' Ernst Bloch In the following article, I analyze sociopolitical and economic developments in post-Rose Revolution Georgia in the context of two theories: The first originates from the German school of memory studies and the other represents the most recent breakthrough in the Georgian school of social studies. The analysis of the transformations that followed the Revolution of Roses transgresses sociopolitical and economical dimensions and stretches into much larger extent that is time and historical age; that being the case, I will be also examining the altering understanding of time and history against the backdrop of Aleida Assmann's theory of the Time Regimes and Emzar Khvichia's theory of Relativistic-Quantum Noology.
Transition Process in Post-Soviet Georgia: Promises, Expectations and Realities, 2018
After the disintegration of the Soviet Union, the turbulent and puzzled transition process began.... more After the disintegration of the Soviet Union, the turbulent and puzzled transition process began. This was the historical moment when because of the concurrence of some historical events such as fall of the Berlin Wall and dissolution of the USSR it could be easily believable that Francis Fukuyama’s prediction was materializing and liberalism won the battle firstly against absolutism, later against Bolshevism and fascism, and then against Marxism.1 Fukuyama anticipated that Western liberal democracy has reached the unequivocal and decisive victory and this trending set of ideas was monopolizing the entire planet including newly born independent states of the former Soviet bloc. This was the momentous episode of history when there was not any more alternative for the Western liberalism and the era of ideological confrontation seemed to have elapsed. It was naively believed that Western liberal democracy was the pinnacle of humankind’s ideological evolution and universalization of this ideology was the only decision for developing the best possible model of government. The post-Socialist countries did not have any alternative besides adopting the prescription for their transition process made in the Western world.
ცენტრალური თეზისი, რასაც ტამასი გვთავაზობს მდგომარეობს იმაში, რომ დღეს აღმოსავლეთ ევროპა ის ადგილ... more ცენტრალური თეზისი, რასაც ტამასი გვთავაზობს მდგომარეობს იმაში, რომ დღეს აღმოსავლეთ ევროპა ის ადგილია, სადაც კაპიტალისტურმა უტოპიამ ხორცი შეისხა და განსხეულდა, ასეთი რადიკალური ფორმებით „თავისუფალი“ ბაზარი დასავლეთ ევროპაში არსად არ არსებობს. აღმოსავლეთ ევროპის ქვეყნებში თავისუფალმა ბაზარმა აბსოლუტურ და დასრულებულ ფორმას მიაღწია. ასე რომ, პრემიერს ვერავინ შეედავება, იგი და მისი მთელი გუნდი ნამდვილად აშენებს „ღირსეულ“ აღმოსავლეთ ევროპულ ქვეყანას, სადაც თავისუფალი ბაზრის პრინციპები და უცხოელი ინვესტორის ინტერესები იმაზე მაღლა დგას, ვიდრე მოქალაქეების სიცოცხლე და კეთილდღეობა. სადაც თავისუფალი ბაზრის ფუნდამენტალიზმი პოლიტიკური ეკონომიკის მაქსიმაა.
პრემიერის მხრიდან აღმოსავლეთ ევროპის დახატვის მცდელობა, როგორც წარმატებული ტრანზიციული ქვეყნების ჯგუფისა, არის გაცილებით ყურადსაღები პრობლემა, ვიდრე ზედაპირზე ჩანს. და ამავდროულად არის უფრო მსხვილი ნარატივის ნაწილი, რაც მდგომარეობს მთავრობის მხრიდან ევროკავშირში და ნატოში ინტეგრაციის წარმოჩენაში, როგორც საყოველთაო პანაცეის. ეს ტრაფარეტული და დემაგოგიური დისკურსი, რომელიც „კოლონიალური რუსოფობიის“ ზედნაშენია, ნაციონალური მოძრაობის დროიდან მოყოლებული შეუპოვრად მკვიდრდება საჯარო სივრცეში და ახდენს ევროპის მითოლოგიზაციას.
ევროპის შეურყვნელობის და უმანკოების მითმა საზოგადოებრივ ცხოვრებაში დელირიუმის ხასიათი მიიღო და მნიშვნელოვანწილად შეავსო კოლონიალური რუსოფობიური დისკურსი. ნაციონალური მოძრაობის პირობებში ევროპასთან ინტეგრაცია პირველ რიგში გულისხმობდა ქვეყანაში უცხოური კაპიტალის თავისუფალ შემოდინებას, ამ კუთხით ყველანაირი რეგულაციის გაუქმებას და ინვესტორებისა თუ ტურისტების მოზიდვას. ევროკავშირი ისახებოდა, როგორც აღთქმული მიწა, რომელთანაც ინტეგრირების შემდეგ ლოკალური პრობლემები თავისთავად დალაგდებოდა. არავინ საუბრობდა და არავის ჰქონდა მხედველობაში თანამედროვე ევროპის მთავარი მონაპოვარი, რაც არის ე.წ. „სოციალური კეთილდღეობის სახელმწიფოს“ მოდელი და მთელი ის სოციალური სიკეთეები, რომელიც მას თან ახლავს. ევროპაში შესვლა მოიაზრებოდა პროცესად, რის პირობებშიც საქართველო, როგორც რიგითი პერიფერიული კოლონია უნდა გადაკეთებულიყო პლაცდარმად უცხოური კორპორაციებისა და კაპიტალისთვის.
როგორც ჰენრი ლეფებვრე ამბობდა, ისევე როგორც კაპიტალი, სივრცეც სოციალური პროცესია და სივრცეში, ისე... more როგორც ჰენრი ლეფებვრე ამბობდა, ისევე როგორც კაპიტალი, სივრცეც სოციალური პროცესია და სივრცეში, ისევე როგორც უშუალოდ სივრცის მეშვეობით ყოველთვის ხდება ძალაუფლების განხორციელება. ზუსტად სივრცის ათვისების შემდეგ ძალაუფლება იძენს კონკრეტულობას. სივრცის გამოკვლევით შეგვიძლია დავინახოთ თუ როგორ ხორციელდება ძალაუფლება. მოელვარე თაღის წარმოქმნის შემდეგ, მის მიღმა მოქცეულ სივრცეში გენეტიკური კოდის მუტაციების მთელი კასკადი იფეთქებს. ყველა ცოცხალი ორგანიზმი განიცდის სახეცვლილებას და რაც უფრო უახლოვდება ექსპედიცია შუქურას, ადგილს, სადაც ეს ყოველივე დაიწყო და ათვლის წერტილს წარმოადგენს, გენეტიკური კოდის მეტამორფოზები მით უფრო დაუნდობელი ხდება. თაღს მიღმა არსებული ზონა თავის ძალაუფლებას არა ნგრევის ან შენების მეშვეობით ახორციელებს, არამედ დაშლით, შეერთებით და მუდმივი ექსპერიმენტული გარდაქმნით. ზონაში არსებული ძალაუფლებრივი ლოგიკა პირდაპირ შესაბამისობაშია გარლენდის კონცეპტუალურ მიდგომასთან. ის იღებს ფილმს სხვადასხვა არსებული ფრაგმენტების შეკოწიწებით, გადაადგილებით და მუდმივი გადახალისებით.
ჟან ბოდრიარის წიგნში „ტერორიზმის არსი“ ვხვდებით მის ერთ-ერთ მოხსენებას „რექვიემი ტყუპი-კოშკისთვის“, რომელიც 9/11 ტერაქტისადმი მიძღვნილი დებატების ნაწილია. როგორც ბოდრიარი ამტკიცებს, მანჰეტენი მსოფლიო სავაჭრო ცენტრის მშენებლობამდე წარმოადგენდა მაღალი შენობების ასიმეტრიულ ერთობლიობას, რომლებიც ერთმანეთს შორის კონფრონტაციაში შედიოდნენ კონკურენტულ ვერტიკალურობის პრინციპზე დაყრდნობით. ამ დაპირისპირების პროდუქტი იყო არქიტექტურული პანორამა, რომელიც კაპიტალისტურ სისტემას ისარკავდა თავისი ერთ-ერთი მთავარი ელემენტით - კონკურენციით. „პირამიდალური ჯუნგლები“, როგორც ბოდრიარი მოიხსენიებს იმ ვიზუალურ პანორამას, რასაც მანჰეტენზე აღმოცენებული კონსტრუქციები განასახიერებდნენ, შეიცვალა მას შემდეგ, რაც მსოფლიო სავაჭრო ცენტრი აშენდა. სისტემის გრაფიკული გამოსახულება შეიცვალა და ობელისკური კონკურენცია ჩანაცვლდა „კალოდიდან“ ამოვარდნილი კარტის გრაფიზმით, რომელიც სიმბოლურად განასახიერებდა სისტემას, საიდანაც კონკურენტულობა გაქრა მონოპოლიური ქსელის და კავშირების სასარგებლოდ.
After the Second World War, it slowly became clear that the implementation of violence had been “... more After the Second World War, it slowly became clear that the implementation of violence had been “decentralized”. If during XIX and half of XX century violence vastly took place in the territories of great powers and the central actors of world politics (even inviolable USA and the UK were plagued on their territories), in the 70s of XX century we have witnessed a cardinal shift as violence started to spread more extensively among the third world, underdeveloped and transitional countries. The epicenters of violence had been shifted from the “civilized” world into the “uncivilized” world. Conventionally and commonly, this shift was anticipated as a decline of violence by researchers like Arendt herself. Nevertheless, I am suggesting that through careful examination of the central political events unfolding after the 70s this perspective lacks cogency. For this, I will examine such regions as the post-soviet region and the Middle East.
***
Noam Chomsky’s ontological evaluation of the Cold War is decoding its essence and contradicts with the concept of deterrence which Arendt suggested: “The compact was that the US would be free to carry out violence and terror and atrocities with few limits in its own domains, and the Russians would be able to run their own dungeon without too much US interference. So the Cold War in effect was a war of the US against the Third World, and of Russia against its much smaller domains in Eastern Europe.” The discernible and impregnable fact is that the Cold War was profitable for both main actors of international politics and the ideological antagonism between them was disguising this predicament. The two leading forces of the globalized world installed and maintained the bipolar system that gave them a possibility to control their share of the world. Arendt’s concept of deterrence is not fully encapsulating the current global political crisis. Instead of stressing the role of hegemony in constructing world politics, she is asserting that deterrence can guarantee peace worldwide.
***
In the smart machine age, the central front of resistance are social networks, the revolutions have moved from their traditional spaces such as streets and places of public gatherings and now it is running through the Internet. Mutiny and rebellion are less and less followed by the rivers of blood and armed conflict; revolutions have lost their organic intrinsic structure and became a spectacle and part of the simulation. The contemporary forms of the revolution have nothing to do anymore with a political or socio-economic fracture and became a synonym for shifting the power from one ruler to another. In modern times rebellions are blemished with lurking agreements among various influential groups and the system brutally cuts an entrance to politics for the innocent and uncorrupted forces. The next stage of development of the system can be displayed not only by disappearance and dematerialization of the ruling force but also by fading exploited entities, “The era of hegemony is the era of the cyber system. It governs, it regulates, but it does not dominate”. This is how Baudrillard’s vision of modernity can be theorized: “There are no longer any exploited or dominated. There is something else, something much harder to overtake by surprise. It is harder to critique as well, because critical thought is devitalized in this case”.
In the epoch of total deception, moral and ethical dilemmas, ideological diversity, and confusion... more In the epoch of total deception, moral and ethical dilemmas, ideological diversity, and confusion when the crisis is becoming a permanent state, it's getting more and more challenging to define such phenomena as hegemony and resistance, then to explain their quintessence. As more transnational networks and actors are appearing in the global landscape international political order is becoming more entangled. Some of the transnational ties are formal but there is an informal web of connections that are much difficult to discern. In this context of the accelerated transfiguration of the global system, it is crucial to make sense of how hegemony and resistance are functioning. In the following article, I will rely on philosophical works of Alain Badiou, Jean Baudrillard, Gilles Deleuze, also works of Russian author Leo Tolstoy and modern tv series such as The Leftovers, Fight Club, and Black Mirror to get the picture of how hegemony and resistance adjusted to the rapid change
In one of his lectures which Slavoj Zizek gave in the recent past, he modestly explained Lacan’s ... more In one of his lectures which Slavoj Zizek gave in the recent past, he modestly explained Lacan’s vision regarding how to deal with oneself. He asserted that the Freudian formula and obsession to know oneself is in itself pathology. Slavoj claims that “his (Lacan’s) point is that instead of probing into yourself, dedicate yourself to an external cause”. Then he elaborates this idea in a much more understandable way, “you are not cured when you can say: Now I can tell a complete story about myself! The point is not to ease your suffering, but to move out of these categories… and, to discover things… that are more important than your suffering or pleasure.” In that respect, I suggest incorporating the work of Tarkovsky in the Lacanian zone of philosophy. Tarkovsky was not only evoking childhood memories, he went beyond his personality and tracked down something more. He disclosed the dimension where he was openly telling stories that were not just his personal stories anymore but turned into stories of everyone.
Uploads
Papers by Luka Ekhvaia
სტატია მიზნად ისახავს “მსოფლიო-სისტემების თეორიის“ გამოყენებით პასუხი გასცეს კრიზისის ირგვლივ არსებულ ფუნდამენტურ კითხვებს - რის და რა სახის კრიზისს მოვიაზრებთ, როდესაც ვსაუბრობთ გლობალურ კრიზისზე? რა ახალი მახასიათებლები აქვს თანამედროვე კრიზისს, რითი გამოირჩევა იგი წინა კრიზისული ისტორიული მომენტებისგან? რამ გამოიწვია კრიზისისთვის ახალი ხასიათის შეძენა და მისი ბუნების ტრანსფორმაცია? გააჩნია თუ არა კრიზისს ციკლური ხასიათი? რა სიმპტომატიკით ხასიათდება მიმდინარე კრიზისი? რატომ დგება გლობალური სისტემა კრიზისის წინაშე და როგორ შეიძლება ჩიხური მდგომარეობიდან თავის დაღწევა?საერთოდაც, არის თუ არა თანამედროვე მსოფლიო კრიზისის მორევში მოქცეული და რითი საბუთდება დებულება, რომლის მიხედვითაც გლობალური სისტემა სტრუქტურულ კრიზისშია შესული? რა არის თანამედროვე კრიზისის მთავარი მდგენელი?
საკვანძო სიტყვები: გლობალური კრიზისი, სიმპტომატიკა, მსოფლიო-სისტემების თეორია, კაპიტალიზმი, პაქს-ამერიკანა, ჰეგემონია, იმპერიალიზმი, მულტიპოლარული სამყარო, BRICS, აშშ, ჩინეთი.
პრემიერის მხრიდან აღმოსავლეთ ევროპის დახატვის მცდელობა, როგორც წარმატებული ტრანზიციული ქვეყნების ჯგუფისა, არის გაცილებით ყურადსაღები პრობლემა, ვიდრე ზედაპირზე ჩანს. და ამავდროულად არის უფრო მსხვილი ნარატივის ნაწილი, რაც მდგომარეობს მთავრობის მხრიდან ევროკავშირში და ნატოში ინტეგრაციის წარმოჩენაში, როგორც საყოველთაო პანაცეის. ეს ტრაფარეტული და დემაგოგიური დისკურსი, რომელიც „კოლონიალური რუსოფობიის“ ზედნაშენია, ნაციონალური მოძრაობის დროიდან მოყოლებული შეუპოვრად მკვიდრდება საჯარო სივრცეში და ახდენს ევროპის მითოლოგიზაციას.
ევროპის შეურყვნელობის და უმანკოების მითმა საზოგადოებრივ ცხოვრებაში დელირიუმის ხასიათი მიიღო და მნიშვნელოვანწილად შეავსო კოლონიალური რუსოფობიური დისკურსი. ნაციონალური მოძრაობის პირობებში ევროპასთან ინტეგრაცია პირველ რიგში გულისხმობდა ქვეყანაში უცხოური კაპიტალის თავისუფალ შემოდინებას, ამ კუთხით ყველანაირი რეგულაციის გაუქმებას და ინვესტორებისა თუ ტურისტების მოზიდვას. ევროკავშირი ისახებოდა, როგორც აღთქმული მიწა, რომელთანაც ინტეგრირების შემდეგ ლოკალური პრობლემები თავისთავად დალაგდებოდა. არავინ საუბრობდა და არავის ჰქონდა მხედველობაში თანამედროვე ევროპის მთავარი მონაპოვარი, რაც არის ე.წ. „სოციალური კეთილდღეობის სახელმწიფოს“ მოდელი და მთელი ის სოციალური სიკეთეები, რომელიც მას თან ახლავს. ევროპაში შესვლა მოიაზრებოდა პროცესად, რის პირობებშიც საქართველო, როგორც რიგითი პერიფერიული კოლონია უნდა გადაკეთებულიყო პლაცდარმად უცხოური კორპორაციებისა და კაპიტალისთვის.
ჟან ბოდრიარის წიგნში „ტერორიზმის არსი“ ვხვდებით მის ერთ-ერთ მოხსენებას „რექვიემი ტყუპი-კოშკისთვის“, რომელიც 9/11 ტერაქტისადმი მიძღვნილი დებატების ნაწილია. როგორც ბოდრიარი ამტკიცებს, მანჰეტენი მსოფლიო სავაჭრო ცენტრის მშენებლობამდე წარმოადგენდა მაღალი შენობების ასიმეტრიულ ერთობლიობას, რომლებიც ერთმანეთს შორის კონფრონტაციაში შედიოდნენ კონკურენტულ ვერტიკალურობის პრინციპზე დაყრდნობით. ამ დაპირისპირების პროდუქტი იყო არქიტექტურული პანორამა, რომელიც კაპიტალისტურ სისტემას ისარკავდა თავისი ერთ-ერთი მთავარი ელემენტით - კონკურენციით. „პირამიდალური ჯუნგლები“, როგორც ბოდრიარი მოიხსენიებს იმ ვიზუალურ პანორამას, რასაც მანჰეტენზე აღმოცენებული კონსტრუქციები განასახიერებდნენ, შეიცვალა მას შემდეგ, რაც მსოფლიო სავაჭრო ცენტრი აშენდა. სისტემის გრაფიკული გამოსახულება შეიცვალა და ობელისკური კონკურენცია ჩანაცვლდა „კალოდიდან“ ამოვარდნილი კარტის გრაფიზმით, რომელიც სიმბოლურად განასახიერებდა სისტემას, საიდანაც კონკურენტულობა გაქრა მონოპოლიური ქსელის და კავშირების სასარგებლოდ.
***
Noam Chomsky’s ontological evaluation of the Cold War is decoding its essence and contradicts with the concept of deterrence which Arendt suggested: “The compact was that the US would be free to carry out violence and terror and atrocities with few limits in its own domains, and the Russians would be able to run their own dungeon without too much US interference. So the Cold War in effect was a war of the US against the Third World, and of Russia against its much smaller domains in Eastern Europe.” The discernible and impregnable fact is that the Cold War was profitable for both main actors of international politics and the ideological antagonism between them was disguising this predicament. The two leading forces of the globalized world installed and maintained the bipolar system that gave them a possibility to control their share of the world. Arendt’s concept of deterrence is not fully encapsulating the current global political crisis. Instead of stressing the role of hegemony in constructing world politics, she is asserting that deterrence can guarantee peace worldwide.
***
In the smart machine age, the central front of resistance are social networks, the revolutions have moved from their traditional spaces such as streets and places of public gatherings and now it is running through the Internet. Mutiny and rebellion are less and less followed by the rivers of blood and armed conflict; revolutions have lost their organic intrinsic structure and became a spectacle and part of the simulation. The contemporary forms of the revolution have nothing to do anymore with a political or socio-economic fracture and became a synonym for shifting the power from one ruler to another. In modern times rebellions are blemished with lurking agreements among various influential groups and the system brutally cuts an entrance to politics for the innocent and uncorrupted forces. The next stage of development of the system can be displayed not only by disappearance and dematerialization of the ruling force but also by fading exploited entities, “The era of hegemony is the era of the cyber system. It governs, it regulates, but it does not dominate”. This is how Baudrillard’s vision of modernity can be theorized: “There are no longer any exploited or dominated. There is something else, something much harder to overtake by surprise. It is harder to critique as well, because critical thought is devitalized in this case”.
სტატია მიზნად ისახავს “მსოფლიო-სისტემების თეორიის“ გამოყენებით პასუხი გასცეს კრიზისის ირგვლივ არსებულ ფუნდამენტურ კითხვებს - რის და რა სახის კრიზისს მოვიაზრებთ, როდესაც ვსაუბრობთ გლობალურ კრიზისზე? რა ახალი მახასიათებლები აქვს თანამედროვე კრიზისს, რითი გამოირჩევა იგი წინა კრიზისული ისტორიული მომენტებისგან? რამ გამოიწვია კრიზისისთვის ახალი ხასიათის შეძენა და მისი ბუნების ტრანსფორმაცია? გააჩნია თუ არა კრიზისს ციკლური ხასიათი? რა სიმპტომატიკით ხასიათდება მიმდინარე კრიზისი? რატომ დგება გლობალური სისტემა კრიზისის წინაშე და როგორ შეიძლება ჩიხური მდგომარეობიდან თავის დაღწევა?საერთოდაც, არის თუ არა თანამედროვე მსოფლიო კრიზისის მორევში მოქცეული და რითი საბუთდება დებულება, რომლის მიხედვითაც გლობალური სისტემა სტრუქტურულ კრიზისშია შესული? რა არის თანამედროვე კრიზისის მთავარი მდგენელი?
საკვანძო სიტყვები: გლობალური კრიზისი, სიმპტომატიკა, მსოფლიო-სისტემების თეორია, კაპიტალიზმი, პაქს-ამერიკანა, ჰეგემონია, იმპერიალიზმი, მულტიპოლარული სამყარო, BRICS, აშშ, ჩინეთი.
პრემიერის მხრიდან აღმოსავლეთ ევროპის დახატვის მცდელობა, როგორც წარმატებული ტრანზიციული ქვეყნების ჯგუფისა, არის გაცილებით ყურადსაღები პრობლემა, ვიდრე ზედაპირზე ჩანს. და ამავდროულად არის უფრო მსხვილი ნარატივის ნაწილი, რაც მდგომარეობს მთავრობის მხრიდან ევროკავშირში და ნატოში ინტეგრაციის წარმოჩენაში, როგორც საყოველთაო პანაცეის. ეს ტრაფარეტული და დემაგოგიური დისკურსი, რომელიც „კოლონიალური რუსოფობიის“ ზედნაშენია, ნაციონალური მოძრაობის დროიდან მოყოლებული შეუპოვრად მკვიდრდება საჯარო სივრცეში და ახდენს ევროპის მითოლოგიზაციას.
ევროპის შეურყვნელობის და უმანკოების მითმა საზოგადოებრივ ცხოვრებაში დელირიუმის ხასიათი მიიღო და მნიშვნელოვანწილად შეავსო კოლონიალური რუსოფობიური დისკურსი. ნაციონალური მოძრაობის პირობებში ევროპასთან ინტეგრაცია პირველ რიგში გულისხმობდა ქვეყანაში უცხოური კაპიტალის თავისუფალ შემოდინებას, ამ კუთხით ყველანაირი რეგულაციის გაუქმებას და ინვესტორებისა თუ ტურისტების მოზიდვას. ევროკავშირი ისახებოდა, როგორც აღთქმული მიწა, რომელთანაც ინტეგრირების შემდეგ ლოკალური პრობლემები თავისთავად დალაგდებოდა. არავინ საუბრობდა და არავის ჰქონდა მხედველობაში თანამედროვე ევროპის მთავარი მონაპოვარი, რაც არის ე.წ. „სოციალური კეთილდღეობის სახელმწიფოს“ მოდელი და მთელი ის სოციალური სიკეთეები, რომელიც მას თან ახლავს. ევროპაში შესვლა მოიაზრებოდა პროცესად, რის პირობებშიც საქართველო, როგორც რიგითი პერიფერიული კოლონია უნდა გადაკეთებულიყო პლაცდარმად უცხოური კორპორაციებისა და კაპიტალისთვის.
ჟან ბოდრიარის წიგნში „ტერორიზმის არსი“ ვხვდებით მის ერთ-ერთ მოხსენებას „რექვიემი ტყუპი-კოშკისთვის“, რომელიც 9/11 ტერაქტისადმი მიძღვნილი დებატების ნაწილია. როგორც ბოდრიარი ამტკიცებს, მანჰეტენი მსოფლიო სავაჭრო ცენტრის მშენებლობამდე წარმოადგენდა მაღალი შენობების ასიმეტრიულ ერთობლიობას, რომლებიც ერთმანეთს შორის კონფრონტაციაში შედიოდნენ კონკურენტულ ვერტიკალურობის პრინციპზე დაყრდნობით. ამ დაპირისპირების პროდუქტი იყო არქიტექტურული პანორამა, რომელიც კაპიტალისტურ სისტემას ისარკავდა თავისი ერთ-ერთი მთავარი ელემენტით - კონკურენციით. „პირამიდალური ჯუნგლები“, როგორც ბოდრიარი მოიხსენიებს იმ ვიზუალურ პანორამას, რასაც მანჰეტენზე აღმოცენებული კონსტრუქციები განასახიერებდნენ, შეიცვალა მას შემდეგ, რაც მსოფლიო სავაჭრო ცენტრი აშენდა. სისტემის გრაფიკული გამოსახულება შეიცვალა და ობელისკური კონკურენცია ჩანაცვლდა „კალოდიდან“ ამოვარდნილი კარტის გრაფიზმით, რომელიც სიმბოლურად განასახიერებდა სისტემას, საიდანაც კონკურენტულობა გაქრა მონოპოლიური ქსელის და კავშირების სასარგებლოდ.
***
Noam Chomsky’s ontological evaluation of the Cold War is decoding its essence and contradicts with the concept of deterrence which Arendt suggested: “The compact was that the US would be free to carry out violence and terror and atrocities with few limits in its own domains, and the Russians would be able to run their own dungeon without too much US interference. So the Cold War in effect was a war of the US against the Third World, and of Russia against its much smaller domains in Eastern Europe.” The discernible and impregnable fact is that the Cold War was profitable for both main actors of international politics and the ideological antagonism between them was disguising this predicament. The two leading forces of the globalized world installed and maintained the bipolar system that gave them a possibility to control their share of the world. Arendt’s concept of deterrence is not fully encapsulating the current global political crisis. Instead of stressing the role of hegemony in constructing world politics, she is asserting that deterrence can guarantee peace worldwide.
***
In the smart machine age, the central front of resistance are social networks, the revolutions have moved from their traditional spaces such as streets and places of public gatherings and now it is running through the Internet. Mutiny and rebellion are less and less followed by the rivers of blood and armed conflict; revolutions have lost their organic intrinsic structure and became a spectacle and part of the simulation. The contemporary forms of the revolution have nothing to do anymore with a political or socio-economic fracture and became a synonym for shifting the power from one ruler to another. In modern times rebellions are blemished with lurking agreements among various influential groups and the system brutally cuts an entrance to politics for the innocent and uncorrupted forces. The next stage of development of the system can be displayed not only by disappearance and dematerialization of the ruling force but also by fading exploited entities, “The era of hegemony is the era of the cyber system. It governs, it regulates, but it does not dominate”. This is how Baudrillard’s vision of modernity can be theorized: “There are no longer any exploited or dominated. There is something else, something much harder to overtake by surprise. It is harder to critique as well, because critical thought is devitalized in this case”.